Επαληθεύεται η θεωρία της «υστερίας» του Φρόιντ

Ίσως ο Σίγκμουντ Φρόιντ να είχε δίκιο όταν έλεγε ότι οι απωθημένες αναμνήσεις μπορούν να προκαλέσουν «υστερία».

Ερευνητές από το πανεπιστήμιο King’s College του Λονδίνου και αυτό της Μελβούρνης βρήκαν –μελετώντας και αναλύοντας τομογραφίες εγκεφάλου- ότι το ψυχολογικό στρες μπορεί να ευθύνεται για την εμφάνιση ανεξήγητων σωματικών συμπτωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της παράλυσης και των κρίσεων.

Οι ασθενείς εμφάνιζαν διαφορές στη λειτουργία του εγκεφάλου τους όταν έφερναν στη μνήμη τους τραυματικές αναμνήσεις, συγκριτικά με υγιείς εθελοντές, όπως αναφέρει μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στην τελευταία έκδοση του επιστημονικού εντύπου JAMA Psychiatry.

Πέρα από το γεγονός ότι τα ευρήματα των ερευνητών υποστηρίζουν τη θεωρία του Φρόιντ και βοηθούν στην ερμηνεία ενός από τα πιο κοινά παράπονα ασθενών που αντιμετωπίζουν οι νευρολόγοι, η έρευνα αυτή μπορεί να οδηγήσει και σε νέες προσεγγίσεις για τη θεραπεία ασθενών, των οποίων τα συμπτώματα παραγνωρίζονταν από τους γιατρούς κατά το παρελθόν.

«Είναι η πρώτη μελέτη, που έχει πέσει στην αντίληψή μου, και η οποία δείχνει πραγματικά ότι προηγούμενες τραυματικές εμπειρίες προκαλούν αυτού του είδους τις αντιδράσεις» ανέφερε στο δημοσιογράφο Jason Gale του Bloomberg ο καθηγητής φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης του πανεπιστημίου της Γιούτα στις ΗΠΑ, John Speed. (Ο ίδιος δε συμμετείχε στην έρευνα).

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν λειτουργικές μαγνητικές τομογραφίες, γνωστές ως fMRI, για να ανιχνεύσουν αλλαγές στη ροή του αίματος σε συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου -ενώ οι συμμετέχοντες εξετάστηκαν για το παρελθόν τους- παρέχοντας τόσο ανατομικές όσο και λειτουργικές απόψεις του εγκεφάλου τους.

Διαγνωστικά εργαλεία

«Ελπίζω σε μια δεκαετία περίπου να είμαστε σε θέση να χρησιμοποιούμε τις λειτουργικές μαγνητικές τομογραφίες ως διαγνωστικό εργαλείο» συνέχισε ο καθηγητής.

Σύμφωνα με την εταιρεία ερευνών Frost & Sullivan, που εδρεύει στην Καλιφόρνια, η αμερικανική αγορά για τα συστήματα MRI θα επεκταθεί κατά μέσο όρο 2,8% ετησίως, φτάνοντας τα 1,04 δισεκατομμύρια δολάρια το 2016, από 907 εκατομμύρια το 2011.

Οι απωθημένες αναμνήσεις αποτέλεσαν ένα δόγμα στις ψυχολογικές θεωρίες του Φρόιντ σχετικά με τη φύση των ασυνείδητων νοητικών διεργασιών.

Ο αυστριακός νευρολόγος, ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας» της ψυχανάλυσης, χρησιμοποίησε τον όρο «απώθηση», για να περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο το άτομο μπλοκάρει από τη συνειδητή του επίγνωση συναισθηματικά οδυνηρά γεγονότα και εμπειρίες.

Αυτός ο μηχανισμός αυτοπροστασίας, έλεγε, μπορούσε να προκαλέσει την εμφάνιση ψυχοσωματικών συμπτωμάτων –στα οποία έδωσε τον τίτλο «υστερία»- κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας, που τώρα είναι γνωστή ως μετατροπή.

Διαταραχή μετατροπής

Η διαταραχή μετατροπής είναι μια ψυχική διαταραχή, κατά την οποία οι ασθενείς παρουσιάζουν συμπτώματα, που υποδεικνύουν κάποια νευρολογική ή άλλη γενική ιατρική κατάσταση, όπως μούδιασμα, ζαλάδα, παράλυση κ.ά, χωρίς όμως να μπορεί να δοθεί κάποια νευρολογική εξήγηση στο πρόβλημα τους.

Είναι ένας από τους κυριότερους λόγους, για τους οποίους οι άνθρωποι επισκέπτονται κάποιο νευρολόγο (αντιπροσωπεύοντας το 16% των ασθενών), σύμφωνα με μια διετή έρευνα που έγινε στη Σκωτία.

«Τα περιστατικά αυτά συνήθως εκδήλωναν αδυναμία, ή παράλυση στη μία πλευρά του σώματός τους, θυμίζοντας συμπτώματα εγκεφαλικού επεισοδίου. Σε αυτά μπορεί να περιλαμβάνονταν ακόμη και επιληπτικές κρίσεις. Οι γιατροί δεν κατάφεραν να βρουν ποτέ μια νευρολογική εξήγηση για την κατάσταση των ασθενών, καθώς ο εγκέφαλος, τα νεύρα και οι μύες τους φαίνονταν να λειτουργούν φυσιολογικά. Αυτό τους οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι τα συμπτώματά τους ήταν ψυχοσωματικά, κάνοντας τους να πιστεύουν ότι οι ασθενείς προσποιούνταν», δήλωσε ο Richard Kanaan, καθηγητής ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης και ένας εκ των συγγραφέων της μελέτης.

«Παραμένει ελάχιστα κατανοητό, σε πολλούς γιατρούς. Εγώ είχα πάρα πολλούς ασθενείς οι οποίοι μου έλεγαν ότι δεν τους πίστευαν, ή ότι προσποιούνταν» πρόσθεσε ο J. Speed.

Στην έρευνα του καθηγητή Kanaan και των συναδέλφων του από το πανεπιστήμιο King’s College του Λονδίνου συμμετείχαν 12 ασθενείς με διαταραχή μετατροπής και 13 υγιείς ενήλικες.

Το φροϋδικό μοντέλο

Όλοι οι συμμετέχοντες είχαν βιώσει κάποια στρεσογόνα γεγονότα στη ζωή τους. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν fMRI για να εντοπίσουν περιοχές δραστηριότητας στον εγκέφαλό τους, όταν τους ζητήθηκε να ανακαλέσουν στη μνήμη τους λεπτομέρειες από εκείνες τις εμπειρίες.

Στους ασθενείς σε διαταραχή μετατροπής φάνηκε να ενεργοποιείται μια περιοχή του εγκεφάλου, γνωστή ως αριστερός πλαγιοπίσθιος προμετωπιαίος φλοιός, ενώ άλλες μνήμες –ακόμη κι εκείνες που προκαλούσαν αναστάτωση- και στις δύο ομάδες ασθενών ενεργοποιούσαν τον ιππόκαμπο, μια περιοχή του εγκεφάλου που παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία των αναμνήσεων.

Οι συγγραφείς εκτιμούν ότι οι ασθενείς με διαταραχή μετατροπής ενεργοποιούσαν ένα μέρος του εγκεφάλου τους, προκειμένου να μπλοκάρουν ένα άλλο, έτσι ώστε το συναισθηματικό περιεχόμενο ενός αγχωτικού γεγονότος να μπορεί να κατασταλεί/απωθηθεί.

«Νομίζω ότι είναι η πρώτη επιστημονική εξερεύνηση αυτού του φροϋδικού μοντέλου, που παρέμενε παραμελημένο για πολύ καιρό» συνέχισε ο καθηγητής Kanaan.

Στρες

«Τα ευρήματα αυτά πρέπει να επαναληφθούν και να επαληθευτούν σε μια ακόμη μελέτη, σε μεγαλύτερο δείγμα, προκειμένου να μπορούν να γίνουν αποδεκτά», πρόσθεσε ο ίδιος.

Ο Kanaan και οι συνεργάτες του εργάζονται τώρα επάνω σε ασθενείς που εισήχθησαν αρχικά στο νοσοκομείο με την υποψία εγκεφαλικού, που πρόσφατα είχαν βιώσει έντονο στρες και οι οποίοι δε βρέθηκε να πάσχουν από κάποια νευρολογική ασθένεια.

Η προσέγγιση του Φρόιντ στη φροντίδα ασθενών με διαταραχή μετατροπής ήταν να αποκαλύψει το απωθημένο τραύμα μέσω της ψυχοθεραπείας και να τους βοηθήσει να ανακαλέσουν στη μνήμη τους και να επανεπεξεργαστούν τις αναμνήσεις τους, ώστε να μπορέσουν να ανακουφίσουν τα συμπτώματα.

Παρότι ο Φρόιντ δεν είχε τα απαραίτητα εργαλεία για να διερευνήσει τους μηχανισμούς με τους οποίους η διαταραχή μετατροπής μπορούσε να εμφανιστεί, ωστόσο «είχε πιάσει την ιδέα» συνέχισε ο Dr. Speed και κατέληξε: «Η διαταραχή μετατροπής είναι απλά μια ασυνήθιστη και πολύ σοβαρή εκδήλωση του στρες, κατά την οποία κάποια μηνύματα μπλοκάρονται από και προς τον εγκέφαλο».

http://medicalnews.gr

.

 

Οι τελευταίες φράσεις της τελευταίας Ομιλίας του Κ.

Όλοι υποκρίνονται ή προσπαθούν να φανταστούν ότι μπορούν να έρθουν σε επαφή “ μ’ εκείνο “, πισω απο τη διδασκαλια του Κρισναμουρτι. Μελεταω τη διδασκαλια του 38 χρονια τωρα, είναι ο αγαπημενος, με ενεπνευσε, αλλα ελαχιστα με αλλαξε. Βλεπει κανεις να εχουν ξεφυτρωσει κρισναμουρτικοι, ερμηνευτες, αναλυτες κ.ο.κ. του Κ. Μιμουνται και παπαγαλιζουν τη σκεψη του. Όμως κανείς δεν τό ’χει κάνει. Κανείς, ουτε αγγιξε, ουτε κατανοησε, ουτε βιωσε. Ο Κ μιλουσε 70 χρονια, όχι για να αλλαξει κατι, όχι για να διδαξει κατι, όχι για να βοηθησει σε κατι, αλλα όπως το λουλουδι, που χωρις λογο και προσδοκια σκορπαει το αρωμα του. O Κ με επηρεασε βαθυτατα. Δεν ειναι απολυτοτητα αυτο που γραφω, ειναι ρεαλισμος. Ο Κ μιλουσε και περιεγραφε σε ολη του τη ζωη τα τελευταια 50 μετρα της "διαδρομης". Αυτο εμπνεει, ενθουσιαζει , αλλα δεν βοηθαει αυτον που εχει να διανυσει κατι χιλιομετρα...Το σωμα και ο νους του Κ προετοιμαστηκε και εξασκηθηκε επι αιωνες για να φθασει σε αυτο το μεγεθος. Ο νους του αρχαριου γοητευεται απο τη περιγραφη των ..τελευταιων 50 μετρων, αλλα χωρις  καθαρση, ασκηση, τεχνικες κτλ. , μενει μονο με τη γοητεια.. Aναφερομαι στην αναγκαιοτητα της αλλαγης υποσυνειδητων προγραμματισμων και πεποιθησεων. Τον εαυτο απλα τον αποδεχομαστε, τον παρατηρουμε και μεσα απ' αυτη τη παρατηρηση επερχεται ενας μετασχηματισμος της θεασης. Το να σου περιγραφει ομως καποιος για 70 ετη τη θεα απο τα Ιμαλαια, οταν εσυ δεν μπορεις να περασεις στο πεζοδρομιο απεναντι, δεν βοηθαει και πολυ...

Οι τελευταίες φράσεις της τελευταίας Ομιλίας

Ο Κ τέλειωσε την τρίτη ομιλία στις 4 Ιανουαρίου του 1986, στο Μαντράς της Ινδίας -η τελευταία που θα έκανε ποτέ- με τις φράσεις:

Η Δημιουργία είναι κάτι πάρα πολύ ιερό. Είναι το πιο ιερό πράγμα στη ζωή κι αν έχετε κάνει μαντάρα τη ζωή σας, αλλάξτε τη. Αλλάξτε τη σήμερα, όχι αύριο. Αν είστε αβέβαιοι, ανακαλύψτε γιατί, και γίνετε βέβαιοι. Αν η σκέψη σας δεν έχει ευθύτητα, σκεφτείτε με ευθύτητα, λογικά. Αν δεν προετοιμαστούν όλα αυτά, αν όλα δεν τακτοποιηθούν, δεν μπορείτε να μπείτε στον κόσμο της δημιουργίας.

Τέλειωσε. [Αυτή η λέξη μόλις που ακούγεται, είναι μάλλον σαν μια εκπνοή παρά σαν λόγος. Μπορεί να την ακούσει κανείς μόνο στην κασέτα. Δε θα μπορούσε να είχε ακουστεί από το κοινό].

Έπειτα, ύστερα από μια μεγάλη παύση, πρόσθεσε: «Αυτή είναι η τελευταία ομιλία. Θέλετε να καθίσουμε για λίγο μαζί σιωπηλοί; Εντάξει, κύριοι, καθίστε για λίγο σιωπηλοί»

-------------------------------------------------------------------------

Το τελευταίο ηχητικό ντοκουμέντο

"Σήμερα το πρωί τους έλεγα: εδώ κι εβδομήντα χρόνια αυτή η υπερ-ενέργεια -όχι- αυτή η απέραντη ενέργεια, η απέραντη νοημοσύνη, χρησιμοποιούσε αυτό το σώμα. Δε νομίζω ότι οι άνθρωποι κατάλαβαν τι τρομακτική ενέργεια και νοημοσύνη πέρασε μέσα απ’ αυτό το σώμα -είναι μια δωδεκακύλινδρη μηχανή. Και για εβδομήντα χρόνια -ήταν πραγματικά πολύς καιρός- και τώρα το σώμα δεν μπορεί ν’ αντέξει άλλο. Κανείς, εκτός κι αν το σώμα προετοιμαστεί πολύ προσεκτικά και προστατευτεί κλπ... κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι πέρασε απ’ αυτό το σώμα. Κανείς. Ας μην υποκριθεί κανείς. Κανείς. Το επαναλαμβάνω: κανείς από μας ή από τον κόσμο, δεν ξέρει τι συνέβη. Το ξέρω. Και τώρα, ύστερα από εβδομήντα χρόνια έφτασε στο τέλος. Όχι αυτή η νοημοσύνη και η ενέργεια... με κάποιο τρόπο είναι εδώ, κάθε μέρα, και ιδιαίτερα τη νύχτα. Και ύστερα από εβδομήντα χρόνια το σώμα δεν μπορεί ν’ αντέξει... δεν μπορεί ν’ αντέξει άλλο. Δεν μπορεί. Οι Ινδοί έχουν ένα σωρό καταραμένες προλήψεις γι’ αυτό... ότι αρκεί να το θελήσεις και το σώμα φεύγει... κι όλες αυτές τις ανοησίες. Δε θα βρείτε άλλο σώμα σαν αυτό, ή εκείνη την υπέρτατη νοημοσύνη που δούλευε πάνω σ’ ένα σώμα εκατοντάδες χρόνια. Δε θα το ξαναδείτε. Όταν θα φύγει αυτός, θα φύγει κι εκείνη. Δεν υπάρχει συνείδηση που θα μείνει πίσω από εκείνη τη συνείδηση, από εκείνη την κατάσταση. Όλοι υποκρίνονται ή προσπαθούν να φανταστούν ότι μπορούν να έρθουν σε επαφή μ’ εκείνο. Ίσως να το κάνουν κάπως, αν ζήσουν τις διδασκαλίες. Όμως κανείς δεν τό ’χει κάνει. Κανείς. Αυτό είν’ όλο."

Το τελευταίο ηχητικό ντοκουμέντο του Κ, όπως το καταγράφει η Μαίρη Λάτιενς στη βιογραφία του: "Η ζωή και ο θάνατος του Κρισναμούρτι" από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Τζίντου Κρισναμούρτι ( 12 Μαίου 1895 - 17 Φεβρουαρίου 1986)

.

Η κρυμμενη αρμονια παραπεμπει σε λεπτες και ευθραυστες ισορροπιες.

. . .
Tobias Hutzler - BALANCE from Tobias Hutzler on Vimeo.
http://vimeo.com/62422161 . .

Άντριου Σόλομον: Κατάθλιψη, το μυστικό που μοιραζόμαστε

«Το αντίθετο της κατάθλιψης δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ζωτικότητα, και αυτή ακριβώς ήταν που ένιωθα να με εγκαταλείπει εκείνη τη στιγμή». Σε μια ομιλία εύγλωττη όσο και συγκλονιστική, ο συγγραφέας Άντριου Σόλομον μας μεταφέρει στις σκοτεινές πτυχές του μυαλού του την περίοδο που μαχόταν την κατάθλιψη. Αυτό τον οδήγησε σε ένα αποκαλυπτικό ταξίδι ανά τον κόσμο, όπου, παίρνοντας συνεντεύξεις από άλλους με κατάθλιψη, συνειδητοποίησε με έκπληξη πως όσο περισσότερο μιλούσε στους ανθρώπους, τόσο περισσότερο εκείνοι ήθελαν να μοιραστούν τις ιστορίες τους.






.
 

.

ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;

«Η Συνείδηση μπορεί ν' αφυπνισθεί μόνο δια μέσου συνειδητών εργασιών και θεληματικών πόνων».

«Η εργασία πάνω στον εαυτό μας είναι το βασικό χαρακτηριστικό του ΚΑΘΕΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ. Κανείς δε θα μπορούσε να βαδίσει το δρόμο της μεγάλης επανάστασης αν δεν έχει εργαστεί ποτέ πάνω στον εαυτό του.»

Η εργασία στην οποία αναφερόμαστε είναι ψυχολογικού τύπου, ασχολείται με κάποια μετατροπή της παρούσης στιγμής στην οποία βρισκόμαστε (χρειαζόμαστε να μάθουμε να ζούμε από στιγμή σε στιγμή).

Για παράδειγμα: 

Ένα άτομο το οποίο βρίσκεται απελπισμένο εξ' αιτίας ενός συναισθηματικού, οικονομικού ή πολιτικού προβλήματος, προφανώς έχει ξεχάσει τον εαυτό του. Αυτό το άτομο αν σταματήσει μια στιγμή, αν παρατηρήσει την κατάσταση και προσπαθήσει να ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, αν στη συνέχεια προσπαθήσει να κατανοήσει τη σημασία της στάσης του, αν αναλογισθεί λίγο, αν σκεφθεί πάνω σ' όλα αυτά που συμβαίνουν, στο ότι η ζωή είναι απατηλή, φευγαλέα κι ότι ο θάνατος ελαττώνει σε στάχτες όλες τις ματαιότητες του κόσμου, αν καταλάβει ότι το πρόβλημα του είναι μια αναλαμπή, μια μοιραία φωτιά που γρήγορα σβήνει, θα δει αμέσως με έκπληξη ότι όλα έχουν αλλάξει...

Η μετατροπή των μηχανικών αντιδράσεων είναι δυνατή δια μέσου της λογικής αντιπαράθεσης και του εσωτερικού αυτοσυλλογισμού του Είναι.

Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι αντιδρούν μηχανικά μπροστά στις διάφορες περιστάσεις της ζωής.

Φτωχοί άνθρωποι, αφήνονται πάντοτε να μετατρέπονται σε θύματα ! Όταν κάποιος τους κολακεύει, χαμογελούν, όταν κάποιος τους ταπεινώνει, υποφέρουν, βρίζουν όταν τους βρίζουν, πληγώνουν όταν τους πληγώνουν. Ποτέ δεν είναι ελεύθεροι: οι όμοιοι τους έχουν τη δύναμη να τους πηγαίνουν από τη χαρά στη λύπη, από την ελπίδα στην απελπισία!

Όλοι εμείς γνωρίζουμε ότι έχουμε μέσα μας αυτό που ονομάζεται εγώ, ο εαυτός μου, ο εαυτός σου. Δυστυχώς η Ουσία βρίσκεται εμφιαλωμένη, εγκλωβισμένη μέσα στο Εγώ και αυτό είναι το αξιοθρήνητο.

Να διαλύσουμε το ψυχολογικό Εγώ, να αποσυνθέσουμε τα ανεπιθύμητα στοιχεία του, είναι η σημασία της εργασίας πάνω στον εαυτό μας.

Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να απελευθερώσουμε την Ουσία χωρίς προηγουμένως να έχουμε αποσυνθέσει το ψυχολογικό Εγώ.

Στην Ουσία βρίσκεται η Θρησκεία, ο Βούδας, η Σοφία, τα μόρια του πόνου του Πατέρα μας που βρίσκεται στο κρυφό και όλα τα δεδομένα που χρειαζόμαστε για την Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι.

Κατά το μέτρο που κάποιος εργάζεται πάνω στον εαυτό του θα κατανοεί κάθε φορά και περισσότερο την αναγκαιότητα να εξαλείψει ριζικά την εσωτερική του φύση, όλα αυτά που μας κάνουν τόσο απεχθείς.

Χρειαζόμαστε να μετατρέψουμε σε στάχτη την τερατώδη σκληρότητα αυτών των καιρών. Τον φθόνο, ο οποίος δυστυχώς έχει μετατραπεί στο κρυφό ελατήριο της πράξης. Την ανυπόφορη απληστία που έχει κάνει την ζωή τόσο πικρή. Την αηδιαστική κακεντρέχεια, τη συκοφαντία που δημιουργεί τόσες τραγωδίες, τα μεθύσια, την τρομακτική λαγνεία που μυρίζει τόσο άσχημα κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π.

Κατά το μέτρο που όλες αυτές οι απέχθειες θα ελαττώνονται σε κοσμική σκόνη, η Ουσία (χειραφετημένη συν τοις άλλοις) θα μεγαλώνει και θα αναπτύσσεται αρμονικά.

Αναμφισβήτητα, όταν το ψυχολογικό Εγώ έχει πεθάνει, απαστράπτει σε μας η Ουσία.

Η ελεύθερη Ουσία μας απονέμει εσωτερική ομορφιά. Από τέτοια ομορφιά απορρέουν η ευτυχία και η πραγματική Αγάπη. 

Η Ουσία κατέχει πολλαπλές αισθήσεις τελειότητας και καταπληκτικές φυσικές δυνάμεις.

Όταν πεθαίνουμε στον εαυτό μας, όταν διαλύουμε το ψυχολογικό Εγώ, απολαμβάνουμε τις πολύτιμες αισθήσεις και δυνάμεις της Ουσίας.

 Α.Δ.ΣΑΜΑΕΛ

.

 

.

 

Τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν χωρίζουμε;

«Όταν χωρίζουμε, είναι σαν να χάνουμε ένα μέλος του σώματός μας. Ο πόνος του χωρισμού είναι ίδιος με το σωματικό πόνο, αφού επηρεάζεται από το ίδιο μέρος του εγκεφάλου» λέει η Δρ Μπρίζελντιν, καθηγήτρια νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και συνεχίζει «Ο εγκέφαλος μας, μας αποτρέπει ουσιαστικά από το να χωρίσουμε, γιατί ο πόνος που μας προκαλείται είναι σαν να είχαμε, για παράδειγμα, ένα κομμένο δάκτυλο». Με απλά ελληνικά, θα λέγαμε πως ο εγκέφαλος σου δε θέλει να χάσει το μέλος του σώματος (δηλαδή, τον πρώην) που έχει κοπεί από το σώμα σου (δηλαδή, που έφυγε από τη ζωή σου).

Μάλιστα, σύμφωνα με τους επιστήμονες «Ο πόνος που προκαλείται από μια πληγωμένη καρδιά είναι χειρότερος από κάθε άλλο». Όταν π.χ. πιάνεται το δάχτυλο μας στην πόρτα, ο εγκέφαλος δέχεται συγκεκριμένα μηνύματα από το δάκτυλο και πονάμε μόνο στο σημείο που χτυπήσαμε. «Όταν χωρίζουμε, ο πόνος είναι διάχυτος και ‘πονά’ όλο μας το σώμα» συμπληρώνει η Δρ Μπρίζελντιν.

Πρόσφατη έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν έδειξε ότι η περιοχή του εγκεφάλου που ενεργοποιεί το κέντρο του σωματικού πόνου, συμπίπτει σε πολλά σημεία με την περιοχή του εγκεφάλου που ελέγχει και τον ψυχικό πόνο. Οι ερευνητές, μελετώντας με ειδικά μηχανήματα τον εγκέφαλο κάποιων φοιτητών, διαπίστωσαν πως διεγέρθηκαν συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου όταν είδαν τη φωτογραφία μιας πρώην. Μάλιστα, ο πόνος που τους προκλήθηκε ήταν αντίστοιχος με τον πόνο που προκαλείται αν καείς από ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ.

Μην ανησυχείς όμως, όπως ακριβώς γιατρεύεται μια πληγή στο σώμα μας, το ίδιο συμβαίνει και με μια πληγωμένη καρδιά. Βέβαια πρέπει να σου πούμε ότι χρειάζεται τουλάχιστον ο διπλάσιος χρόνος. «Ο πρώην αγαπημένος μας, είναι βαθιά ριζωμένος σε διάφορα σημεία του εγκεφάλου, όπως περιοχές που ρυθμίζουν -τόσο το συναίσθημα- όσο και τις γνωστικές λειτουργίες ή τη μνήμη» εξηγεί η Δρ Μπρίζελντιν. «Φεύγοντας από τη ζωή μας, ο πρώην αφήνει ένα μεγάλο κενό σε πολλά σημεία του εγκεφάλου, κάνοντας πιο δύσκολη την επούλωση του τραύματος», συμπληρώνει.

.

 

Τι δεν πρέπει να πούμε ποτέ σε ένα άτομο με κατάθλιψη

Είτε γνωρίζετε κάποιο άτομο με κατάθλιψη είτε έχετε παλέψει οι ίδιοι με την ψυχική νόσο, γνωρίζετε ότι η κατάθλιψη συνοδεύεται από μια απέραντη ευαισθησία. Μερικοί άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν πόσο σύνθετη είναι αυτή η ασθένεια κι έτσι μπορεί άθελά τους να πουν κάτι που δεν πρέπει.

Ο Δρ Άνταμ Κάπλιν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins των ΗΠΑ, υποστηρίζει ότι τόσο οι λέξεις όσο και οι πράξεις είναι απαραίτητες για να υποστηρίξουμε ένα άτομο με κατάθλιψη.

«Πρέπει να αποφύγουμε να πούμε κάτι που θα κάνει τον άλλο να πιστέψει ότι η κατάθλιψη οφείλεται σε έλλειψη ικανοτήτων, σε προσωπική αδυναμία ή σε ατέλειες του χαρακτήρα», τονίζει ο Κάπλιν.

«Το χειρότερο κομμάτι της κατάθλιψης είναι ότι περιορίζει το νοητό οπτικό πεδίο του ατόμου, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δει τις επιλογές που έχει. Ο στόχος της υποστήριξης είναι να πιστέψει το άτομο ότι υπάρχει ελπίδα.» Ο Κάπλιν επισημαίνει ότι κάθε περιστατικό είναι διαφορετικό, όμως υπάρχουν ορισμένες γενικές αρχές στη διαχείριση ενός ατόμου με κατάθλιψη. Δείτε ποιες είναι οι έξι φράσεις που δεν πρέπει να ακούσει ποτέ ένα άτομο με κατάθλιψη.

1. «Ξέρω πώς νιώθεις»

Η συμπόνια είναι μια εξαιρετική αρετή, όμως σε μερικές περιπτώσεις δεν πρέπει να κάνουμε συγκρίσεις εάν δε γνωρίζουμε τι βιώνει το άτομο που έχουμε απέναντί μας. Αν υπάρχει παλαιότερη εμπειρία κατάθλιψης, είναι καλό να πούμε «Δεν είσαι μόνος» αρκεί η συζήτηση να μην έχει εγωκεντρικό χαρακτήρα. Κάθε άτομο αντιμετωπίζει διαφορετικά την κατάθλιψη και η φράση «Ξέρω πώς νιώθεις» ακυρώνει την δύσκολη εμπειρία του ατόμου.

2. «Αποδέξου το»

Αυτό που δε συνειδητοποιούν αρκετοί άνθρωποι είναι ότι η κατάθλιψη αποδυναμώνει την ικανότητα συγκέντρωσης και απορυθμίζει τον ύπνο. Αλλάζει τη ζωή του ατόμου και αποσυντονίζει κάθε προσπάθεια επίτευξης ενός στόχου. Η προσπάθεια εκλογίκευσης ή απλούστευσης της κατάστασης δεν μπορεί να ωφελήσει ένα άτομο με κατάθλιψη.

3. «Χαμογέλα»

Μόνο χειρότερα μπορεί να αισθανθεί ένα άτομο με κατάθλιψη όταν ακούει αυτή τη φράση. Αυτό που χρειάζεται είναι να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά για να ακούσουμε ό,τι έχει να μας πει το άτομο που βρίσκεται απέναντί μας.

4. «Όλα είναι στο μυαλό σου»

Είναι αδύνατο να ξεπεραστεί η κατάθλιψη μόνο με τη σκέψη. Οι πράξεις και όχι μόνο οι σκέψεις είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση της ψυχικής νόσου. Για παράδειγμα, η Γνωστική Συμπεριφορική Θεραπεία, η οποία στοχεύει στη μεταβολή της οπτικής γωνίας του ατόμου ώστε να υιοθετήσει ένα πιο θετικό τρόπο σκέψης, σπανίως αποδεικνύεται αποτελεσματική ως μοναδική θεραπεία της κατάθλιψης. Οι αλλαγές στη συμπεριφορά είναι απαραίτητες προς αυτήν την κατεύθυνση.

5. «Υπάρχουν και χειρότερα»

Αντί να προσπαθούμε να δώσουμε προοπτική, είναι καλύτερο να υποστηρίζουμε και να ακούμε. Το υγιές υποστηρικτικό πλαίσιο είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες τόσο στην πρόληψη όσο και στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης.

Ένα «Σ’αγαπώ» ή «Είμαι εδώ για σένα» είναι αρκετό όταν δεν ξέρουμε τι να πούμε σε ένα αγαπημένο πρόσωπο που παλεύει με την κατάθλιψη.

Πηγή: http://www.onmed.gr/

 .