Διαλογισμος- Προσευχη και Εγκεφαλος.

Ερευνητές χρησιμοποίησαν υψηλής ανάλυσης τρισδιάστατες μαγνητικές τομογραφίες για να παρακολουθήσουν τους εγκεφάλους εθελοντών όταν διαλογίζονταν.

Όπως διαπιστώθηκε, ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου των εθελοντών, που διαλογίζονταν εδώ και πολλά χρόνια, είναι σημαντικά μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες άλλων ανθρώπων. Οι περιοχές αυτές είναι κυρίως ο δεξιός ιππόκαμπος, ο δεξιός θάλαμος και η αριστερή κάτω κροταφική έλικα, περιοχές που σχετίζονται με τα συναισθήματα.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτή η διόγκωση των συγκεκριμένων περιοχών του εγκεφάλου πιθανώς οφείλεται στο ότι οι διαλογιζόμενοι, μεταξύ άλλων, έχουν την ικανότητα να καλλιεργούν θετικά συναισθήματα και να διατηρούν την συναισθηματική τους σταθερότητα. Η διόγκωση αυτή οφείλεται στη δημιουργία νέων νευρώνων (εγκεφαλικών κυττάρων).

Διαπιστώθηκε, επίσης, ότι, πέρα από τον καλύτερο έλεγχο των συναισθημάτων, πολλοί άνθρωποι που διαλογίζονται τακτικά, έχουν μειωμένο επίπεδο στρες και ενισχυμένο ανοσοποιητικό σύστημα.

Οι πρόσφατες έρευνες έχουν επιβεβαιώσει την αξιοσημείωτη πλαστικότητα του εγκεφάλου και την ικανότητα του περιβάλλοντος να εμπλουτίζει και να διευρύνει τις νευρωνικές δομές του.


Στο βιβλίο του με τίτλο «Πώς ο Θεός αλλάζει τον εγκέφαλό σου», ο Άντριου Νιούμπεργκ υποστηρίζει πως ο διαλογισμός και η συστηματική προσευχή βοηθούν την ηρεμία και τη συγκέντρωση του εγκεφάλου.

Ο Νιούμπεργκ αναφέρει πως ο διαλογισμός ενεργοποιεί το μπροστινό τμήμα του εγκεφάλου, που δημιουργεί και ενσωματώνει όλες τις απόψεις για το Θεό και ηρεμεί την περιοχή της αμυγδαλής στο διεγκέφαλο, τη συναισθηματική περιοχή που δημιουργεί εικόνες μιας θεότητας και επισκιάζει τη λογική.

Σαρωτές εγκεφάλου δείχνουν ότι ο διαλογισμός μεταβάλλει την αρνητική διάθεση, ενισχύει τα τμήματα που βοηθούν στην αυτοσυγκέντρωση και το αίσθημα της συμπόνιας, ενώ ηρεμεί τις περιφέρειες του φόβου και του άγχους.

«Είτε ο διαλογιστής πιστεύει στο υπερφυσικό, είτε είναι άθεος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: αυξάνεται η συμπόνια, που διδάσκει σχεδόν κάθε θρησκεία, και μειώνονται τα αρνητικά συναισθήματα»,

αναφέρει ο συγγραφέας.

Και επισημαίνει:

«Οι δύο πιο ισχυρές δυνάμεις της ανθρώπινης ιστορίας είναι η θρησκεία και η επιστήμη. Υπάρχουν δύο πράγματα που μας βοηθούν να οργανώσουμε τον κόσμο μας και να τον κατανοήσουμε. Γιατί να μην προσπαθήσουμε να τα φέρουμε μαζί και να τα μελετήσουμε με έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο;».

Δεν είναι η πρώτη φορά που διεξάγονται τέτοια πειράματα. Με την ευκαιρία αυτή, μάλιστα, σημειώνουμε μια ενδιαφέρουσα τάση που αναπτύσσεται στην επιστήμη που θα μπορούσαμε να την αποκαλέσουμε «Πειραματικη Μεταφυσικη», (όρο που χρησιμοποιεί ο Michael Redhead στο βιβλίο του «Από τη Φυσική στη Μεταφυσική») στο πλαίσιο της οποίας διάφοροι ερευνητές επιχειρούν επιστημονικά πειράματα διερευνώντας ιδέες που αντλούν από κείμενα των θρησκειών και των εσωτερικών παραδόσεων.

Ίσως αυτή να είναι και η σύγχρονη αντίληψη και λύση στα προβλήματα που αποτέλεσαν αντικείμενο στείρων μακροχρόνιων αντιπαραθέσων:

Να αξιοποιηθεί η επιστημονική μέθοδος, η παρατήρηση και το πείραμα, ως ένα ακόμη μέσο και μάλιστα ως ένα κοινά αποδεκτό μέσο για την διερεύνηση «αμφισβητούμενων» περιοχών.

Το βρίσιμο είναι συναισθηματική γλώσσα. Tο φαινόμενο της αναλγητικης αθυροστομιας.

Μη διστάσετε να ξεσπάσετε σε μια κρίση αθυροστομίας αν χτυπήσετε κάπου και πονάτε, συμβουλεύουν Βρετανοί ψυχολόγοι που εξέτασαν το φαινόμενο των αναλγητικών βρισιών.

Οι εθελοντές του πειράματος μπορούσαν να υπομένουν τον πόνο για σχεδόν διπλάσιο χρόνο όταν ξεστόμιζαν βρισιές, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση NeuroReport.

Εκτιμούν ότι το βρίσιμο ξυπνά την ανθρώπινη επιθετικότητα ώστε να υποβαθμιστεί η σημασία του πόνου.

Ο Δρ Ρίτσαρντ Στίβεν του Πανεπιστημίου Κιιλ της Αγγλίας είχε την ιδέα για το πείραμα όταν έφτιαχνε ένα υπόστεγο στον κήπο του και χτύπησε κατά λάθος το χέρι του με ένα σφυρί, αναφέρει το BBC.

Ζήτησε λοιπόν από 64 εθελοντές να κρατήσουν όσο μπορούσαν περισσότερο το χέρι τους μέσα σε μια λεκάνη με παγωμένο νερό. Η διαδικασία αυτή επαναλήφθηκε δύο φορές: την πρώτη οι εθελοντές μπορούσαν να επαναλαμβάνουν μια βρισιά της επιλογής τους, ενώ τη δεύτερη έπρεπε να χρησιμοποιήσουν μια αδιάφορη λέξη.

Οι μετρήσεις έδειξαν ότι οι εθελοντές άντεχαν το κρύο για σχεδόν λεπτά όταν έβριζαν, κατά μέσο όρο, και μόνο ένα λεπτό και 15 δευτερόλεπτα όταν παρέμεναν κόσμιοι.

Ο μηχανισμός του φαινομένου παραμένει άγνωστος, ωστόσο η ταχυπαλμία που καταγράφηκε σε όσους έβριζαν υποδεικνύει ότι οι βρισιές ίσως κινητοποιούν το θυμό και την αντίδραση «μάχης ή φυγής» που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας.

Ο Δρ Στίβενς διευκρινίζει πάντως ότι οι βρισιές έχουν αναλγητική ιδιότητα μόνο όταν χρησιμοποιούνται εκτάκτως και όχι συχνά στην καθημερινή ζωή. «Το βρίσιμο είναι συναισθηματική γλώσσα και αν του κάνεις κατάχρηση, χάνει τις συναισθηματικές αναφορές του» είπε.

Τα συμπεράσματα της μελέτης χαιρέτισε ο Σύλλογος Εκτίμησης Βρισιών στην Καθημερινότητα.

Newsroom ΔΟΛ

Η ομαδική άσκηση αυξάνει τα επίπεδα των ενδορφινών-ορμονών που επηρεάζουν θετικά τη διάθεση. Οι ενδορφινες εκκρίνονται κατά τη φυσική δραστηριότητα.

Ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης εξέτασε 12 κωπηλάτες μετά από έντονη άσκηση σε εικονική λέμβο.

Όσοι ασκήθηκαν μόνοι μπορούσαν να αντέξουν λιγότερο πόνο-σημαντική ένδειξη έκκρισης ενδορφινών- σε σχέση με όσους ασκήθηκαν ομαδικά. Γράφοντας στο περιοδικό ‘Biology Letters’, οι ερευνητές θεωρούν πως αυτές οι ορμόνες μπορεί να ενισχύσουν τις κοινές δραστηριότητες σε μια κοινότητα.

Είναι γνωστό ότι η άσκηση απελευθερώνει ενδορφίνες και ότι αυτές ευθύνονται για τα αισθήματα ευφορίας που εμφανίζονται μετά από αυτή.

Έχουν προστατευτική δράση έναντι στον πόνο. Ωστόσο ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ανακάλυψαν ότι η ανταπόκριση αυτή ήταν υψηλότερη από τη συνεργιστική επίδραση της ομαδικής κωπηλασίας.

Μετά από 45 λεπτά κωπηλασίας χωριστά ή σε ομάδα των 6, οι ερευνητές μέτρησαν το επίπεδο πόνου, μέσω του διαστήματος που μεσολαβούσε για να νιώσουν πόνο όταν τους τοποθετούσαν το περιβραχιόνιο του πιεσόμετρου και το φούσκωναν. Η άσκηση αύξησε την ικανότητα και των δυο ομάδων να αντέχουν τον πόνο αλλά η διαφορά ήταν σημαντικά περισσότερο έντονη στην ομάδα όσων ασκήθηκαν ομαδικά.

Αυτό, δήλωσαν οι ερευνητές, αποτελούσε ένδειξη αυξημένης έκκρισης ενδορφινών. Εκτός από την πιθανή βελτίωση της απόδοσης στα αθλήματα, οι ερευνητές εικάζουν ότι αυτή η απελευθέρωση ενδορφινών μπορεί να αποτελεί τον μηχανισμό που ενισχύει την αίσθηση ότι κάποιος ‘ανήκει’, η οποία προέρχεται από δραστηριότητες όπως θρησκευτικές τελετές, χορό ή γέλιο.

Σύμφωνα με την επικεφαλής της έρευνας, Emma Cohen, τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η απελευθέρωση ενδορφινών είναι σημαντικά μεγαλύτερη σε ομαδική άσκηση σε σχέση με την ατομική, ακόμα και όταν το αποτέλεσμα της άσκησης ή η ένταση παραμένουν σταθερά.

Είναι άγνωστα τα ακριβή στοιχεία που οδηγούν σε αυτό το αποτέλεσμα, αλλά η παρούσα έρευνα συμβάλλει σε αυξανόμενες ενδείξεις ότι μπορεί να ευθύνεται η συγχρονισμένη, συντονισμένη άσκηση. Η Ψυχολόγος Carole Seheult, δήλωσε ότι τα ευρήματα είναι εντελώς αξιόπιστα.

Η κωπηλασία είναι ένα άθλημα που απαιτεί ομαδική δουλειά και οι ενδορφίνες ενισχύουν ενδεχομένως αυτή την προσπάθεια. Πιο γενικά γνωρίζουμε από εμπειρία, συνεχίζει η ψυχολόγος, ότι η ομαδική άσκηση είναι καλή για τους ανθρώπους σε πολλά επίπεδα, δίνει ώθηση και κοινωνικότητα.

Πηγές: ‘Biology Letters’.

Φαινυλαιθυλαμίνη και αντικαταθλιπτική δραση της σωματικής άσκησης.

Η αντικαταθλιπτική επίδραση της σωματικής άσκησης ίσως να οφείλεται σε μια χημική ουσία που βρίσκουμε και στη σοκολάτα, αναφέρουν Βρετανοί ερευνητές. Τα οφέλη της άσκησης είναι γνωστά από χρόνια, αλλά μέχρι τώρα κανείς δεν ήξερε σε τι οφειλόταν αυτή η καλή επίδραση της σωματικής άσκησης στην ανθρώπινη ψυχολογία

Η φαινυλαιθυλαμίνη αποτελούσε τον κύριο ύποπτο, αφού το 60-70% αυτών που υποφέρουν από κατάθλιψη έχουν χαμηλότερα από τα φυσιολογικά επίπεδα φαινυλεθυλαμίνης, ενώ χρησιμοποιείται και σε φάρμακα για την κατάθλιψη.

Η Ellen Billet του Nottingham Trent University, μελέτησε τα επίπεδα φαινυλεθυλαμίνης 20 νέων ανδρών πριν και μετά τη σωματική άσκηση και διαπίστωσε πως τα επίπεδα φιανυλαιθυλαμίνης είχαν αυξηθεί κατακόρυφα μετά την άσκηση. Οι 20 άνδρες έκαναν τέσσερις ώρες μέτριας-έντονης άσκησης την εβδομάδα και σταμάτησαν να ασκούνται για 24 ώρες. Τότε η Billet εξέτασε τα επίπεδα φαινυλοξικού οξέως- υποπροϊόν της φαινυλαιθυλαμίνης στα ούρα τους. Την επόμενη ημέρα οι άνδρες ασκήθηκαν και πάλι και ξαναεξετάστηκαν τα ούρα τους. Το φαινυλοξικό οξύ είχε αυξηθεί κατά 77% περισσότερο σε 24 ώρες μετά τη σωματική άσκηση, σε σχέση με τα αποτελέσματα της προηγούμενης ημέρας. Κατ´ άτομο, οι διαφορές ήταν ακόμη μεγαλύτερες και κυμαίνονταν από 14% ως και 572%!

Αν και άλλοι ερευνητές αναφέρουν πως η θετική επίδραση της σωματικής άσκησης οφείλεται και στην ενδορφίνη που παράγει ο οργανισμός κατά τη διάρκεια της άσκησης, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ρόλο-κλειδί της φαινυλαιθυλαμίνης. Οι έρευνες για το ρόλο της θα συνεχιστούν, αυτή τη φορά σε συνδυασμό και με τον παράγοντα διατροφή.

Ο διαλογισμός ενισχύει την εγκεφαλική δραστηριότητα.

Ερευνητές βρήκαν ότι Βουδδιστές μοναχοί που ασκήθηκαν για χρόνια στον διαλογισμό δείχνουν αξιοσημείωτα μεγαλύτερη εγκεφαλική δραστηριότητα σε περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με την μάθηση και την αίσθηση της ευτυχίας, σε σύγκριση με αυτούς που δεν έχουν εξασκηθεί στον διαλογισμό.

Σε αυτήν την έρευνα που εμφανίζεται στην εβδομαδιαία ηλεκτρονική έκδοση "Proceedings of the National Academy of Science" οι ερευνητές σύγκριναν την εγκεφαλική δραστηριότητα μιας ομάδας οχτώ μακροχόνιων βουδδιστών μοναχών και μιας ομάδας δέκα υγιών φοιτητών. Και από τις δύο ομάδες ζητήθηκε να ασκήσουν διαλογισμό προσπαθώντας να συγκεντρωθούν σε ένα αίσθημα συμπόνιας κι αγάπης χωρίς να τα στρέφουν προς κάποιο συγκεκριμένο άτομο ή αντικείμενο.

Οι ερευνητές μέτρησαν την εγκεφαλική δραστηριότητα πριν, κατά την διάρκεια και μετά τον διαλογισμό. Βρήκαν σημαντικές διαφορές στις δύο ομάδες. Οι μοναχοί παρουσίασαν σε μεγάλη ένταση έναν τύπο εγκεφαλικού κύματος, "γάμμα", που σχετίζεται με διανοητικές διαδικασίες όπως προσοχή, μνήμη, μάθηση και αντίληψη.

Αυτό που τους έκανε εντύπωση ήταν ότι και πριν τον διαλογισμό, οι βουδδιστές είχαν αυξημένη δραστηριότητα των κυμάτων αυτών και αυτή η δραστηριότητα μεγάλωσε πολύ κατά την διάρκεια του διαλογισμού. Αυτό τους έκανε να βγάλουν το ασφαλές συμπέρασμα ότι ο διαλογισμός δε προκαλεί μόνο παροδικά την αύξηση αυτών των εγκεφαλικών κυμάτων αλλά προκαλεί και μόνιμες αλλαγές στον εγκέφαλο που βοηθούν τον άνθρωπο ακόμα και το διάστημα που δεν βρίσκεται σε διαλογισμό.

Πηγή: http://my.webmd.com/content/article/96/103943.htm