Δείγματα από ανθρώπινο DNA προερχόμενο από ιστούς πλακούντα ,τοποθετήθηκαν σε δοκιμαστικούς σωλήνες και μοιράστηκαν σε δύο ξεχωριστές ομάδες ανθρώπων.
Η πρώτη ομάδα ήταν εκπαιδευμένη ώστε να προβάλλει συναισθήματα αγάπης, ευγνωμοσύνης και εκτίμησης στα δείγματά της, ενώ η δεύτερη ομάδα μετέδιδε στο γενετικό υλικό που είχε στα χέρια της συναισθήματα θυμού, φόβου και σύγχυσης.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς χρόνος, προτού αρχίσουν να φαίνονται ξεκάθαρα τα αποτελέσματα του πειράματος. Οι ιστοί που είχαν δεχθεί τα αρνητικά συναισθήματα είχαν συσφιχθεί, συρρικνωθεί ή είχαν απενεργοπoιήσει το γενετικό τους υλικό.
Αντίθετα, οι ιστοί που δέχτηκαν τα θετικά συναισθήματα των ερευνητών ήταν χαλαροί, υγιείς και είχαν αναπτυχθεί.
Το επόμενο πείραμα του εν λόγω ινστιτούτου έγινε σε ασθενείς με AIDS, όπου φάνηκε ξεκάθαρα ότι η προβολή συναισθημάτων αγάπης και ευγνωμοσύνης σε ομάδα ασθενών έκανε το ανοσοποιητικό τους σύστημα ακόμα και κατά 300.000 φορές πιο ισχυρό σε σύγκριση με άλλους ασθενείς, που δεν συμμετείχαν στο πρόγραμμα.
Σε ένα παρεμφερές πείραμα (που διεξήχθη από το πανεπιστήμιο McGill), φάνηκε ότι τα φυτά που ποτίζονταν από ανθρώπους που τα αγαπούσαν ήταν πολύ πιο ανεπτυγμένα και υγιή από παρόμοια φυτά που ποτίζονταν από έναν ψυχωσικό καταθλιπτικό. Η έρευνα έδειξε ότι ακόμα και το νερό που χρησιμοποιούσε ο τελευταίος είχε αποκτήσει σημαντικές διαφορές στη μοριακή του δομή λόγω των συναισθημάτων που του εξέπεμπε.
Αυτό που απέδειξαν τα παραπάνω πειράματα, δεν είναι τίποτα άλλο από το γεγονός ότι η σκέψη ασκεί έντονη επίδραση στην ύλη. Ο συνδυασμός εστιασμένης σκέψης, συναισθημάτων αγάπης και ευγνωμοσύνης και η συνειδητή πρόθεση είναι η "μαγική" συνταγή που δημιουργεί τις καταστάσεις που έχουμε μάθει να αποδίδουμε σε "θαύματα".
