Ο λωτός μεγαλώνει μέσα στη βρώμικη λάσπη. Είναι σύμβολο μεταμόρφωσης. Η λάσπη είναι βρώμικη, μπορεί να ζέχνει. Ο λωτός ευωδιάζει κι έχει βγει από τη λάσπη που ζέχνει. Πολλες φορες στην καθημερινοτητα μας συνανταμε ανθρωπους που η ενεργεια τους δεν είναι καλη. Μεσα από την συσχετιση μαζι τους γινομαστε, ειτε το θελουμε ειτε όχι , αποδεκτες των αρνητικων συναισθηματων και πραξεων τους.
Τοτε, καλο είναι να θυμομαστε, ότι από τα πολλα βελανιδια που πεφτουν κατω από την βελανιδια, ελαχιστα είναι αυτά που θα φυτρωσουν και θα γινουν φυτο. Τα υπολοιπα δεν είναι αχρηστα, είναι το καταλληλο λιπασμα που θα θρεψει τα ελαχιστα εκλεκτα.
Αφήστε τον εαυτό σας να θυμηθεί τις περιπτώσεις όταν σας έβλαψαν, κακομεταχειρίστηκαν, προσέβαλαν με πράξεις και λόγια. Αισθανθείτε τον πόνο που κουβαλάτε μέσα σας από το παρελθόν και πιστέψτε ότι μπορείτε να απελευθερωθείτε από αυτό τον πόνο.
Πείτε στον εαυτό σας:
«Θυμάμαι όλες τις περιπτώσεις που με πλήγωσαν ή με έβλαψαν οι άλλοι. Είμαι σίγουρος πως αυτό είχε συμβεί εξαιτίας του φόβου, του πόνου, του θυμού και τις σύγχυσης που ένιωθαν. Μέχρι εκεί που μπορώ, τους προσφέρω τη συγχώρεσή μου. Αυτούς που με έβλαψαν προσφέρω την συγχώρεσή μου, σας συγχωρώ».
«Αυτός ο πόνος δεν είναι για να σε κάνει λυπημένο. Να το θυμάσαι!
Αυτό εξακολουθούν να μην το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι... Αυτός ο πόνος είναι για να σου φέρει μεγαλύτερη εγρήγορση. Οι άνθρωποι αποκτούν εγρήγορση μόνον όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά τους και τους πληγώνει. Διαφορετικά δεν έχουν εγρήγορση.
Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική, γιατί να σκοτιστεί; Γιατί να μπει στον κόπο να ξυπνήσει; Όταν πεθάνει ένας φίλος, υπάρχει μια πιθανότητα. Όταν η γυναίκα σου σε εγκαταλείψει, εκείνες τις σκοτεινές νύχτες, νιώθεις μοναξιά. Έχεις αγαπήσει τόσο αυτή τη γυναίκα και τα έχεις ποντάρει όλα και, ξαφνικά, μια μέρα φεύγει. Το να κλαις μες στη μοναξιά σου, είναι η κατάλληλη περίσταση που, αν την αξιοποιήσεις, μπορείς να αποκτήσεις επίγνωση. Το βέλος πονάει. Μπορεί να αξιοποιηθεί. Ο πόνος δεν είναι για να σε κάνει δυστυχισμένο, ο πόνος είναι για να σου δώσει μεγαλύτερη επίγνωση! Και όταν έχεις επίγνωση, η δυστυχία εξαφανίζεται ».
Oσσο
Οτι μου συμβαίνει δεν συμβαίνει σε μένα. Κανένα 'εγώ' δεν είναι εκεί για να το αποδεχτει, απλα συμβαίνει.
Κανένας δεν είναι εναντίον σου. Ακόμα και αν νιώθεις πως κάποιος είναι εναντίον σου, ακόμα και αυτός δεν είναι εναντίον σου, επειδή όλοι ασχολούνται με τον εαυτό τους, όχι με σ' εσένα. Απλα σ’αυτή την συγκυρια καθρεπτιζει το..χαλι του σ’εσενα. Κατά βαθος όμως δεν εχει τιποτα με σενα, με τον εαυτο του ταχει…
Δεν μπορεις να εμποδισεις τον αλλον να εξακοντισει αρνητικη ενεργεια πανω σου. Αυτό όμως που μπορεις να κανεις είναι να μην την εισπραξεις, να μην την αποδεχτεις.
Στην τελικη, αυτό που είναι σημαντικο είναι να μην παιρνεις τιποτα προσωπικα.
Παιρνουμε προσωπικα κατι, επειδη συμφωνουμε με ότι ακουσαμε. Και από την στιγμη που συμφωνουμε, το δηλητηριο μας διαποτιζει και βρισκομαστε παγιδευμενοι στο ονειρο της κολασης. Αυτό που μας παγιδευει είναι αυτό που ο Don Miguel Ruiz (απογονος και συγχρονος δασκαλος της σοφιας των Τολτεκων) αποκαλει «προσωπικη σπουδαιοτητα».
Παιρνουμε τα πραγματα προσωπικα επειδη υποθετουμε ότι τα παντα περιστρεφονται γυρω από μας. Και αυτό συμβαινει γιατι ετσι εχουμε εκπαιδευτει, να πιστευουμε ότι ειμαστε υπευθυνοι για τα παντα και σ’όλα να κυριαρχει το εγω μας. Όμως οι αλλοι δεν κανουν τιποτα εξ’αιτιας μας. Το κανουν για δικους τους λογους.
Ολοι οι ανθρωποι ζουν στο δικο τους ονειρο, εγκλωβισμενοι στο δικο τους νου. Βρισκονται σ’ένα εντελως διαφορετικο κοσμο απ’αυτόν που ζουμε εμεις. Ότι και αν πουν, ότι και αν κανουν, οποια αρνητικη αποψη και αν εκφρασουν, θα είναι με γνωμονα τις παραδοχες, πεποιθησεις, εντυπωσεις, που εχουν στο δικο τους μυαλο.
Ο τροπος που βλεπουν τα πραγματα προερχεται από τα δεδομενα στα οποια προγραμματιστηκαν κατά την διαρκεια της «εξημερωσης» τους. Η οποια γνωμη που θα σχηματισουν οι αλλοι, βασιζεται στο δικο τους συστημα πεποιθησεων, συνεπως οτιδηποτε σκεφτουν για μενα, αφορα, στην πραγματικοτητα τους ιδιους.
Δεν υπαρχει λογος να παιρνουμε προσωπικα κατι που λεγεται για μας, όχι γιατι δεν εκτιμουμε η δεν εμπιστευομαστε αυτους που το ειπαν, αλλα γιατι ξερουμε ότι βλεπουν τον κοσμο μεσα από διαφορετικο πρισμα, το δικο τους πρισμα. Και το δικο τους πρισμα είναι κατι προσωπικο, είναι μοναχα η δικη τους αληθεια.
Και δεν γινεται να ειμαστε υπευθυνοι για τις πραξεις των αλλων. Ευθυνη εχουμε μονο για τις δικες μας πραξεις. Όταν αυτό γινει κατανοητο και παψουμε να παιρνουμε τα παντα προσωπικα, τοτε δυσκολα θα μπορουν να μας πληγωσουν τα λογια η οι πραξεις των αλλων.
Κατ’ επεκταση, ουτε οι αποψεις που οι ιδιοι εχουμε για τον εαυτο μας είναι απαραιτητα αληθινες, δεν υπαρχει λογος να παιρνουμε προσωπικα ότι μας λεει ο νους μας…
Ειτε ο άλλος σε κατηγορει, ειτε σε επιβραβευει, δεν χρειαζεται σε καμια από τις δυο περιπτωσεις να επηρεαζεσαι, γιατι εσυ γνωριζεις τι εισαι. Δεν αισθανεσαι την αναγκη της αποδοχης, δεν αποζητας την καλη γνωμη καποιου ουτε σε φοβιζει η κακη του γνωμη.
“ Μη φοβάσαι την αρνητικότητα
Όλο το νερό της θάλασσας
δεν μπορεί να βουλιάξει ένα πλοίο
εκτός και μπει μέσα του.
Παρόμοια, η αρνητικότητα του κόσμου
δεν μπορεί να σε καταβάλλει,
εκτός και αν της επιτρέψεις να μπει μέσα σου”.
Να εστιάζεσαι στο καλό.
Ο σοφός δεν είναι τυφλός, μπορεί να δει το κακό, αλλά δεν το προσλαμβάνει, θεωρεί ότι αυτό που έχει σημασία στη ζωή και στα όντα είναι το καλό που βρίσκεται μέσα σε αυτά. Έτσι, γνωρίζει ότι το κακό υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο απασχολημένος με αυτό. Αντίθετα, επικεντρώνεται στο καλό, και με τη στάση του αυτή προσελκύει τις δυνάμεις του καλού και τις γαλουχεί σε άλλους και στον κόσμο.
Το λιβάνι πρέπει να ριχτεί στη φωτιά για να ελευθερωθεί η μυρωδιά του...
Γιαννης Δογανης / Faos Satori-Faos Samadhi-Faos art Ianis
Σημειωση:
Η πιο πανω αναρτηση γραφτηκε με αφορμη τις αναρτησεις του φιλου Δημητρη(delta)
στα μπλογκς «Ξανθη φιλοσοφειν» και «Εσωτερικα μονοπατια».
Α' Δημοσιευση στο Ξανθη Φιλοσοφειν.
