Είχα ακούσει ότι ολόκληρη η ζωή μας περνάει μπροστά στα μάτια, ένα δευτερόλεπτο πριν πεθάνουμε. Πρώτα απ 'όλα, αυτό το δευτερόλεπτο δεν είναι καθόλου ένα δευτερόλεπτο, διαρκεί για πάντα, όπως ένας ωκεανός του χρόνου ... εγώ είδα ότι ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα μου στο στρατόπεδο προσκόπων, βλέποντας πεφταστέρια ... Και κίτρινα φύλλα, από τα πλατάνια, που διέγραφαν το δρόμο μου ... και τα χέρια μου της γιαγιάς μου, που το δέρμα τους έμοιαζε σαν χαρτί ... Και την πρώτη φορά που είδα το καινούργιο αυτοκίνητο (μάρκας Firebird) του ξαδέρφου του Tony ... Και την Janie ... Και την Janie ... Και ...την Carolyn.
Υποθέτω ότι θα μπορούσα να είμαι πολύ τσαντισμένος γι 'αυτό που συνέβη σε μένα ... αλλά είναι δύσκολο να μείνεις τρελός, όταν υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο. Μερικές φορές νιώθω σαν να τα βλέπω όλα ταυτόχρονα, και είναι πάρα πολύ, η καρδιά μου γεμίζει σαν ένα μπαλόνι που είναι έτοιμη να σκάσει ... Και τότε θυμάμαι να χαλαρώσω και να σταματήσω να προσπαθώ να κρατηθώ από αυτό, και στη συνέχεια( αυτή η αίσθηση) ρέει μέσα μου σαν βροχή και δεν μπορώ να νιώσω τίποτα άλλο από ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή της ηλίθιας μικρής ζωής μου ... Δεν έχεις ιδέα σε τι αναφέρομαι, είμαι σίγουρος. Αλλά μην ανησυχείς... κάποια μέρα θα το καταλάβεις.
I had always heard your entire life flashes in front of your eyes the second before you die. First of all, that one second isn't a second at all, it stretches on forever, like an ocean of time... For me, it was lying on my back at Boy Scout camp, watching falling stars... And yellow leaves, from the maple trees, that lined my street... Or my grandmother's hands, and the way her skin seemed like paper... And the first time I saw my cousin Tony's brand new Firebird... And Janie... And Janie... And... Carolyn.
I guess I could be pretty pissed off about what happened to me... but it's hard to stay mad, when there's so much beauty in the world. Sometimes I feel like I'm seeing it all at once, and it's too much, my heart fills up like a balloon that's about to burst... And then I remember to relax, and stop trying to hold on to it, and then it flows through me like rain and I can't feel anything but gratitude for every single moment of my stupid little life... You have no idea what I'm talking about, I'm sure. But don't worry... you will someday.
Η μελαγχολία πηγάζει από τη Μεγάλη Νοσταλγία. Είμαστε μέσα στην Ομορφιά κι όμως τόσο μακριά της...Αυτή η σκηνή είναι το κεντρικό σημείο της ταινίας. Συνδέει την ταινία με την υπερβατικότητα. Μιλάει για την ομορφιά (με κεφαλαίο Β) που ακόμα κι αν την δεις φευγαλέα , δεν μπορεί να τη συλλάβει ο νους. Είναι η έρευνα για το υπερβατικό πίσω από τον συνηθισμένο κόσμο. Ο αόρατος αέρας που κινεί τη σακούλα σε ένα χορό αντιπροσωπεύει τις αιώνιες αόρατες δυνάμεις πίσω από το σύμπαν: Το Ωραίο και την Αλήθεια.
«Ήταν μια από εκείνες τις ημέρες, λίγο πριν χιονίσει, και υπήρχε ένας ηλεκτρισμός στον αέρα, που μπορούσες σχεδόν να το ακούσεις. Και αυτή η σακούλα ήταν, σαν να χόρευε μαζί μου. Σαν ένα μικρό παιδί ζητιάνευε να παίξω μαζί της. Για δεκαπέντε λεπτά. Και αυτή είναι η ημέρα που κατάλαβα ότι υπάρχει αυτή η Ολόκληρη Ζωή πίσω από τα πράγματα, και ... αυτή η απίστευτα γενναιόδωρη Δύναμη, που ήθελε να ξέρω ότι δεν υπήρχε λόγος να φοβάμαι, ποτέ.
Αυτό το βίντεο είναι μια φτηνή δικαιολογία, το ξέρω. Αλλά αυτό με βοηθά να θυμάμαι ... και εγώ χρειάζομαι να θυμάμαι ... Μερικές φορές υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο που νιώθω ότι δεν μπορώ να την αντέξω, όπως η καρδιά μου φωλιάζει μέσα».
Πηγη: facebook / Ioannis Avgoustatos / http://www.youtube.com/watch?v=yH_CfkNUC_g&feature=player_embedded#!
