FAOS SAMADHI 2

Εναλλακτικος χωρος αναζητησης και θεραπευτικων τεχνων.

Εργαστηρι Αυτογνωσιας.

Ολιστικες ψυχοθεραπευτικες προσεγγισεις μεσω της Βοτανικης Ιατρικης, του Διαλογισμου, της Μεταφυσικης, της Ανθρωπολογιας, της Νεας Φυσικης και της Νεας Ενεργειας.


Κάπου στα βάθη της γενετικής μας μνήμης, βρίσκεται η γνώση του σύμπαντος και των κόσμων, όπου η ζωή είναι απαλλαγμένη από την αυταπάτη του χρόνου και του χώρου.

Όπως ακριβώς είχε προγραμματιστεί μέσα μας για να επαναφυπνιστεί την τέλεια στιγμή, έτσι τώρα προσκαλεί την προσοχή μας.

Έχουμε ένα σκοπό πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορέσαμε ποτέ να φανταστούμε.

Ο σκοπός αυτός ζητά να τον αναγνωρίσουμε τώρα και ζητά επίσης να αποκόψουμε τα κυκλώματα που μας συνδέουν με τα πρότυπα σκέψης και τα άχρηστα συναισθήματα τα οποία μας κρατούν δέσμιους στην αυταπάτη και στη σύγχυση των κατώτερων βασιλείων.

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008







.
Κατοικώ την ηρεμία των φύλλων,
το καλοκαίρι μεγαλώνει.































.

To χιουμορ είναι δύσκολο να το συναντήσεις στην μεταφυσική του διάσταση…






To χιουμορ είναι δύσκολο να το συναντήσεις στην μεταφυσική του διάσταση…
Αλλά όταν το συναντήσεις αντιλαμβάνεσαι ότι συνάντησες την θετική ενέργεια του Θείου ελέους…
Οι σύγχρονες θρησκείες τείνουν προς την τραγική έκφραση καθώς επικρατεί η στήλη του θλιβερού Κρόνου… Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν (βλ. Υδροχόος), σύντομα θα προκύψει και η διδασκαλία του ελέους του εκρηκτικά θετικού Ουρανού…
Οι ανατολικές φιλοσοφιες έχοντας μεγαλύτερο υπόβαθρο, διαθέτουν ένα πλήρες σύστημα διδασκαλίας «ανεκδότων ιστοριών»… Όπως οι Σούφι με τον Νασραντιν Χότζα, οι Βουδιστές με τις εξωφρενικές ιστορίες Ζεν, αλλά και οι Ελληνες διασώζουν τα ανέκδοτα των κυνικών φιλοσόφων…


Τι είναι η Χαρά ?

...Ένα λεμόνι στην κορυφή της πυραμίδας !

Τι είναι η προσωπικότητα ?

... Ένας Ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο ! !

Η πιο ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου, ήταν όταν έπαθα αμνησία μετά από κτύπημα σε τροχαίο… Ξέχασα το όνομα της προσωπικότητάς μου, δεν μπορούσα να σκεφτώ… άκουγα τους ήχους, τα πουλιά… θεωρούσα όλους όσους με πλησίαζαν συγγενείς… Έως ότου επέστρεψε η μνήμη του ονόματος μαζί με την δυστυχία της προσωπικότητας…





Τέσσερις μοναχοί αποφάσισαν να διαλογιστούν σιωπηλά χωρίς ομιλία για δύο εβδομάδες. Από το σούρουπο την πρώτη ημέρα, το κερί άρχισε να τρέμει και έσβησε έπειτα. Ο πρώτος μοναχός είπε, «Ω, όχι! Το κερί έσβησε.» Ο δεύτερος μοναχός είπε, «δεν είπαμε να μην μιλήσουμε;» Ο τρίτος μοναχός τότε είπε, «γιατί έπρεπε εσείς οι δύο να διαταράξετε την σιωπή;» Ο τέταρτος μοναχός γέλασε και είπε, «Χααα! Είμαι ο μοναδικός που δεν μίλησε!»



Μια μέρα ένας άνθρωπος ενώ περπατούσε στην ερημιά, συνάντησε μια επιθετική τίγρη. Έτρεξε αλλά σύντομα έφτασε στην άκρη ενός ψηλού γκρεμού. Απελπισμένος θέλοντας να σώσει τον εαυτό του, έπιασε ένα αμπέλι και άρχισε να κατεβαίνει, αιωρούμενος πάνω από τον γκρεμό. Όπως ήταν κρεμασμένος εκεί, δυο ποντίκια εμφανίστηκαν από μια τρύπα του βράχου και άρχισαν να μασάνε το αμπέλι. Ξαφνικά, ο άνθρωπος παρατήρησε πάνω στο αμπέλι μια παχουλή άγρια φράουλα. Την άρπαξε και την έβαλε στο στόμα του. Ηταν απίστευτα νόστιμη!




Ο δάσκαλος Ζεν Roshi Kapleau δέχτηκε να διδάξει μια ομάδα ψυχαναλυτών για το Ζεν. Αφ’ ότου συστήθηκε στην ομάδα, από τον διευθυντή του ερευνητικού ινστιτούτου, ο Roshi κάθισε κάτω ήσυχα, πάνω σε ένα μαξιλάρι. Ένας μαθητής πήγε και κάθισε κάτω, δίπλα στον δάσκαλο και τον ρώτησε «τι είναι Ζεν;»
Ο Roshi έβγαλε μια μπανάνα, την ξεφλούδισε και άρχισε να την τρώει.
«Αυτό είναι όλο;» είπε ο μαθητής «δεν μπορείς να μου δείξεις κάτι άλλο;»
«Έλα πιο κοντά παρακαλώ» είπε ο δάσκαλος. Ο μαθητής υπάκουσε κι ο Roshi κούνησε την φλούδα της μπανάνας μπροστά του. Ο μαθητής απογοητευμένος, έφυγε.
Ένας άλλος μαθητής από το ακροατήριο, σηκώθηκε και είπε «καταλάβατε;». Κανείς δεν απάντησε. «Μόλις είδατε μια εξαιρετική εξήγηση του Ζεν. Έχετε άλλες ερωτήσεις;» πρόσθεσε.

Μετά από αρκετές στιγμές σιωπής, κάποιος είπε «Roshi, δεν είμαι ικανοποιημένος από την εξήγησή σου. Μας έδειξες κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω. Σίγουρα μπορείς να μας ΠΕΙΣ κάτι για το Ζεν»
«Εάν επιμένετε στα λόγια» απάντησε ο Roshi «τότε το Ζεν είναι ένας ελέφαντας που ζευγαρώνει μ’ έναν ψύλλο».



Ένας πλούσιος ζήτησε από έναν δάσκαλο Ζεν να του γράψει κάτι που θα μπορούσε να ενδυναμώσει την ευημερία της οικογένειάς του για τα επόμενα έτη. Θα μπορούσε να ήταν κάτι που η οικογένεια θα μπορούσε να εκτιμήσει για γενεές. Σε ένα μεγάλο κομμάτι του χαρτί, ο δάσκαλος έγραψε: «Πατέρας απεβίωσε, γιος απεβίωσε, εγγονός απεβίωσε.»
Το πλούσιο άτομο έξω φρένων όταν είδε την εργασία του δάσκαλου. «Σας ζήτησα να γράψω κάτι που θα μπορούσε να φέρει την ευτυχία και την ευημερία στην οικογένειά μου. Γιατί μου δίνετε κάτι τόσο καταθλιπτικό όπως αυτό;»
«Εάν πέθαινε ο γιος σας ενώπιον σας» ο κύριος που απάτησε, «αυτό θα έφερνε την αφόρητη θλίψη στην οικογένειά σας. Εάν πέθαινε ο εγγονός σας ενώπιον του γιου σας, αυτό επίσης θα έφερνε τη μεγάλη θλίψη. Εάν η οικογένειά σας, γενεά μετά από την γενεά, εξαφανίζεται με την σειρά που έχω περιγράψει, θα είναι η φυσική πορεία της ζωής. Αυτό είναι αληθινή ευτυχία και ευημερία.»








Μια Ταοϊστική ιστορία αφηγείται έναν γέρο αγρότη που δούλευε στα χωράφια του πολλά χρόνια. Μια μέρα, το άλογό του τό ΄σκασε. Όταν το έμαθαν οι γείτονες, πήγαν να τον επισκεφτούν.
«Τι ατυχία...» έλεγαν με συμπάθεια.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, το άλογο επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του 3 ακόμα άγρια άλογα.
«Τι καλή τύχη!» θαύμασαν οι γείτονες.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, ο γιός του αγρότη προσπάθησε να καβαλήσει ένα από τα άγρια άλογα. Μα έπεσε και έσπασε το πόδι του. Γι άλλη μια φορά οι γείτονες ήρθαν να συμπαρασταθούν.
«Τι ατυχία...» έλεγαν με συμπάθεια.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, στρατιωτικοί ήρθαν στο χωριό και επιστράτευσαν όλους τους νέους, εκτός από τον γιό του αγρότη, επειδή είχε σπασμένο πόδι.
«Τι καλή τύχη!» θαύμασαν οι γείτονες.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης...




Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται. Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη. Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε «αδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον σώζεις, αφού το γνωρίζεις ότι είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;»
«Διότι είναι στην δική μου φύση να σώζω» απάντησε ο μοναχός.





Ο αυτοκράτορας ρώτησε τον δάσκαλο Gudo «τι συμβαίνει σ’ έναν φωτισμένο άνθρωπο, μετά θάνατο;»
«Πως να ξέρω;» αποκρίθηκε ο Gudo
«Επειδή είσαι δάσκαλος» απάντησε ο Αυτοκράτορας
«Μάλιστα μεγαλειότατε» αποκρίθηκε ο Gudo «αλλά όχι νεκρός δάσκαλος!»





Ένας ψυχίατρος, συνάντησε έναν δάσκαλο Ζεν σε κάποιο κοινωνικό γεγονός. Έτσι, είχε την ευκαιρία να τον ρωτήσει κάτι που καιρό τον απασχολούσε.
«Πως ακριβώς βοηθάς τους ανθρώπους;» τον ρώτησε.
«Με το να τους φτάνω εκεί που δεν έχουν να κάνουν άλλες ερωτήσεις» απάντησε ο δάσκαλος.






Υπήρχε πριν από αιώνες ένας σπουδαίος Υπουργός και Αξιωματούχος της Κίνας. Όμως, παρά την φήμη, τα πλούτη και την δύναμή του στην εξουσία, έτρεφε βαθύ σεβασμό στον πνευματικό του δάσκαλο, που επισκεπτότανε συχνά και στον οποίο πάντα συμπεριφερότανε με ευγένεια και ταπεινότητα.
Σε μια από τις επισκέψεις του, ρώτησε τον δάσκαλό του «σεβασμιότατε, τι είναι ο εγωισμός κατά την γνώμη σου;»
Αμέσως ο δάσκαλος κοκκίνισε από θυμό και είπε άγρια στον μαθητή του «τι ανόητη ερώτηση είναι αυτή;;!»
Ο Υπουργός αμέσως πετάχτηκε πάνω ξαφνιασμένος από την αντίδραση του δασκάλου του και φανερά εκνευρισμένος, έτοιμος να βάλει τις φωνές στον δάσκαλο.Τότε ο δάσκαλος τον πρόλαβε χαμογελώντας ήρεμα και του είπε «ΑΥΤΟ, εξοχότατε, είναι εγωισμός».





Ένας μαθητής των πολεμικών τεχνών, πλησίασε τον δάσκαλό του λέγοντάς του «θα ήθελα να βελτιώσω τις γνώσεις μου στις πολεμικές τέχνες. Γι αυτό, παράλληλα με την μαθητεία μου μαζί σου, θα ήθελα να μαθητεύσω και με άλλον έναν δάσκαλο, διαφορετικού στυλ. Πως σου φαίνεται αυτή η ιδέα;»
Ο δάσκαλος απάντησε «ο κυνηγός που κυνηγά δύο λαγούς, τελικά δεν θα πιάσει κανέναν»






Κάποτε ένας πάμπλουτος γαιοκτήμονας, που είχε τον Νασρεντίν για δάσκαλο των παιδιών του, επειδή του άρεσε πολύ η συντροφιά του, τού ζήτησε να πάει μαζί του σ’ ένα κυνήγι αρκούδας στα βουνά. Ο Νασρεντίν τρομοκρατήθηκε με την πρόσκληση, επειδή φοβόταν πολύ τις αρκούδες , αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και πήγε. Όταν την άλλη μέρα γύρισε στο σπίτι του, ένας γείτονας τον ρώτησε:«Πώς πήγε το κυνήγι της αρκούδας»;«Θαυμάσια», απάντησε ο Χότζας.«Πόσες αρκούδες είδες»;«Καμιά», απαντάει πανευτυχής ο Νασρεντίν.«Ε, πώς τότε πήγε θαυμάσια το κυνήγι»;«Όταν κανείς πάει σε κυνήγι αρκούδας και τις φοβάται όπως εγώ, το να μη δει καμιά αρκούδα, είναι πραγματικά κάτι θαυμάσιο».

Μια μέρα, ένας φίλος του Νασρεντίν, τον έπεισε να τον πάρει μαζί του σε μια επίδειξη μόδας που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. Ο Νασρεντίν -που δεν ήξερε ακριβώς τι είναι η επίδειξη μόδας- δέχτηκε, παρακολούθησε προσεκτικά από την αρχή ως το τέλος, κι όταν βγήκαν έξω ο φίλος του τον ρώτησε πώς του φάνηκε.“Σκέτη απάτη”, απάντησε ο Χότζας αμέσως.“Γιατί το λες αυτό”, ρώτησε ο φίλος του κι ο Χότζας απάντησε:“Σου δείχνουν όλες αυτές τις ωραίες γυναίκες και μετά προσπαθούν να σου πουλήσουν τα ρούχα τους”!!




Κάποτε ένας γείτονας του Νασρεντίν, τον βρήκε γονατισμένο έξω από το σπίτι του να ψάχνει κάτω στο δρόμο για κάτι.
«Τι έχασες, Χότζα μου», τον ρωτάει.
«Το κλειδί μου», απαντάει ο Νασρεντίν.
Αφού τον παρακολούθησε ο γείτονας για λίγα λεπτά να ψάχνει, τον ρωτάει:
«Και πού σου έπεσε το κλειδί σου, Χότζα μου;»
«Μέσα στο σπίτι μου», απαντάει εκείνος.
«Και γιατί τότε, το ψάχνεις εδώ έξω;»
«Γιατί, εδώ έχει περισσότερο φως», απάντησε ο Χότζας.



Κάποια φορά όρισαν τον Διογένη δικαστή σε μία κλοπή.
Η απόφασή του παραμένει μνημειώδης…
Καταδίκασε και τους δύο αντίδικους…
Τον κλέφτη γιατί όντως έκλεψε.
Τον ιδιοκτήτη γιατί δεν έχασε τίποτα!...
η ιδιοκτησία είναι ένα φανταστικό γεγονός κατά τον Διογένη…






Κάποτε έδειραν έναν κυνικό φιλόσοφο…
Αυτός τότε έγραψε το όνομα του θύτη στο μέτωπο του για να τον τιμήσει ως γλύπτη του …νέου του προσώπου και περιφερόταν στην αγορά.!





Οταν ο ανοητος ακουει για το Ταο, ξεκαρδιζεται.
Χωρις το γελιο αυτο, το Ταο δεν θα ειχε καμια σημασια...








.