Ο νόμος των κύκλων / Μετενσαρκωση.

Πολλές φορές, αυτά που εμείς ονομάζουμε καταστροφές, δεν είναι τίποτα περισσότερο από επιστροφές σ' ένα νόμο που έχει παραβιαστεί χιλιάδες φορές.

O φυσικος Στέφεν Χώκινγκ πλησιάζει στα "Πουράνας" της Ινδίας, όταν λέει ότι :

"Ο Θεός δεν παίζει μόνο με τα δεδομένα, αλλά και μερικές φορές τα πετάει εκεί που δεν μπορεί να τα δει κανείς"

Mέσα από το σκοτάδι μια σπίθα φωτιάς και μέσα από το φως ένα μαύρο σημείο που μεγαλώνει.
Τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το συνεχές πέρασμα των εποχών, με τις γνωστές τους αλλαγές, και κανένας δε θα όριζε το χειμώνα σαν ένα οριστικό θάνατο, αλλά σα μια ανάπαυλα πριν το ξύπνημα της άνοιξης. Ενα δέντρο χωρίς φύλλα δεν είναι ένα νεκρό δέντρο. Περνάει ένα κύκλο και θα ξεκινήσει έναν άλλο, όταν ξαναγεννηθούν τα φύλλα του, τα άνθη του, οι καρποί του. Ο κύκλος που πηγαίνει από το σπόρο ως το φυτό στην πληρότητά του, από τους καρπούς του οποίου θα παραχθούν ξανά σπόροι, μας μιλάει καθαρά για μια ενέργεια που κυκλοφορεί κάτω από διαφορετικές μορφές χωρίς όμως να καταστραφεί.

 

Η μετενσάρκωση στις αρχες του 21ου αιώνα.


της Delia S. Guzman. Παγκόσμιας Διευθύντριας της Νέας Ακρόπολης.
Σταυρός των Παρισίων στις Τέχνες, Επιστήμες και Γράμματα.





Το ζήτημα της Mετενσάρκωσης έχει γίνει αντικείμενο των πιο διαφορετικών προβληματισμών που αιωρούνται μεταξύ των εγκωμίων των ένθερμων υποστηρικτών και των κριτικών των ένθερμων αντιπάλων.

Το κακό με αυτά τα άκρα είναι ότι τόσο οι υποστηρικτές όσο και οι επικριτές στηρίζονται περισσότερο σε ζητήματα πίστης, σε μυστικοπαθείς φαντασιώσεις ή σε επιστημονικές θέσεις, που είναι προϊόντα εξαναγκασμένης σκέψης, παρά σε ισορροπημένη γνώση. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να βρεθούν σήμερα κάποιες γνώσεις που να είναι αρκετά στέρεες, παρόλο που αφθονούν τα βιβλία πάνω σ' αυτό το θέμα, γιατί εδώ και αιώνες οι περισσότεροι πολιτισμοί εγκατέλειψαν αυτή την ιδιαίτερη αντίληψη της ζωής όπου συνυπάρχουν το θρησκευτικό, το φιλοσοφικό και το μυστηριακό στοιχείο.

Απέχοντας πολύ από το να είναι αυθεντίες στο θέμα, σήμερα αφθονούν οι αισθηματίες του ερωτισμού, που βλέπουν στη μετενσάρκωση μια μορφή συνέχισης της ζωής, επιστροφής σ' αυτή τη ζωή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ή οι φανατικοί κάποιων θρησκειών που αρνούνται τη μετενσάρκωση απλά και μόνο γιατί αυτή δεν αναφέρεται στα ιερά τους κείμενα, που έχουν υποστεί ένα σωρό επανεπεξεργασίες και αλλαγές. Και σ' όλα αυτά, δεν υπολογίσαμε τους μη ειδικούς, που προξενούν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, συγχέοντας τη δυνατότητα να ενσαρκωθεί ξανά ένα ον σε διάφορες ευκαιρίες, αναζητώντας την εμπειρία, με την υπέρθεση μορφών ζωής.

Ετσι, ένας που σήμερα είναι άνθρωπος μπορεί αύριο να γεννηθεί αγελάδα, γυρίνος ή μαρούλι. Είναι φανερό ότι, ακολουθώντας αυτή τη γραμμή σκέψης, η μετενσάρκωση καταλαμβάνει όλο και πιο δευτερεύουσες θέσεις στα ενδιαφέροντα των αυθεντικών διανοητών και ερευνητών.

Ωστόσο όλοι οι λαοί στην αρχαιότητα γνώριζαν αυτή τη διδασκαλία και τη βίωσαν με κάθε φυσικότητα, σα συστατικό στοιχείο των πεποιθήσεών τους και της φιλοσοφίας τους. Και τώρα πια δεν μπορούμε να εξακολουθήσουμε να ισχυριζόμαστε ότι οι λαοί της αρχαιότητας ήταν τάχα λιγότερο σοφοί από τους σημερινούς, απλά και μόνο επειδή ήταν αρχαιότεροι. Η θέση περί συνεχούς και προοδευτικής ανάπτυξης δεν αποδεικνύεται στην πραγματικότητα. Πολλές γνώσεις από αρχαίες εποχές συνεχίζουν να είναι απρόσιτες για τη σημερινή επιστήμη. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι οι άνθρωποι δε στρέφονται προς τα ίδια ενδιαφέροντα σε όλες τις ιστορικές στιγμές και δεν έχουν πάντα το ίδιο σημείο εκκίνησης στα συστήματα σκέψης τους.

Εκεί που σήμερα κυριαρχεί ο ρασιοναλισμός - ή τουλάχιστον ένας υποτιθέμενος ρασιοναλισμός - παλιότερα πρυτάνευε σε πολλές όψεις μια πιο διαισθητική και βαθιά αντίληψη κάποιων εμπειριών που είναι πολύ δύσκολο για το νου να τις εξηγήσει. Ομως δεν είναι ανάγκη να έχει κανείς εξαιρετική διαίσθηση ούτε να είναι διακεκριμένος ρασιοναλιστής, για να μπορεί να διατυπώσει κάποιες υποθέσεις που, ξεκινώντας από τη μετενσάρκωση, προσφέρουν στηρίγματα στις αντιλήψεις για την εξέλιξη.

ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΦΥΣΗ

Τώρα που συγκινεί τόσο πολύ η οικολογία και ο σεβασμός για τον πλανήτη μας, είναι πιο εύκολο να κοιτάξουμε σε βάθος τη Φύση και να μην περιοριστούμε στα πιο επιφανειακά της φαινόμενα. Ο νόμος των κύκλων εκδηλώνεται σε όλα όσα μας περιβάλλουν. Τίποτα δεν είναι πιο φυσικό από το συνεχές πέρασμα των εποχών, με τις γνωστές τους αλλαγές, και κανένας δε θα όριζε το χειμώνα σαν ένα οριστικό θάνατο, αλλά σα μια ανάπαυλα πριν το ξύπνημα της άνοιξης. Ενα δέντρο χωρίς φύλλα δεν είναι ένα νεκρό δέντρο. Περνάει ένα κύκλο και θα ξεκινήσει έναν άλλο, όταν ξαναγεννηθούν τα φύλλα του, τα άνθη του, οι καρποί του. Ο κύκλος που πηγαίνει από το σπόρο ως το φυτό στην πληρότητά του, από τους καρπούς του οποίου θα παραχθούν ξανά σπόροι, μας μιλάει καθαρά για μια ενέργεια που κυκλοφορεί κάτω από διαφορετικές μορφές χωρίς όμως να καταστραφεί.

Η άμμος που γίνεται πέτρα ή η πέτρα που αποσυντίθεται σε άμμο, είναι ένα άλλο παράδειγμα που δεχόμαστε χωρίς αντίρρηση, γιατί δεν αντιβαίνει στη λογική, όπως επίσης και το νερό που γίνεται σύννεφο και το σύννεφο που μετασχηματίζεται ξανά σε νερό. Η μέρα και η νύχτα ακολουθούν η μία την άλλη, και δε χωράει στο νου η σκέψη ότι το σκοτάδι της νύχτας είναι διαρκές. Το φυσικό είναι ότι ο Ηλιος εμφανίζεται όλα τα πρωινά ή, από άλλη οπτική γωνία, ότι η Γη συνεχίζει να γυρίζει γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον Ηλιο, δημιουργώντας έτσι ζώνες φωτός και σκότους, ζώνες με περισσότερη ζέστη ή περισσότερο κρύο.

Αυτό που είναι λογικό για τη Φύση φαίνεται να χάνει το νόημά του, όταν πρόκειται να εφαρμοστεί για τους ανθρώπους και για το πιο κοντινό σκαλοπάτι ζωής, τα ζώα. Δεν είναι πρόθεσή μας να επιμείνουμε εδώ στους κύκλους των ζώων, που επίσης υπάρχουν, αλλά να επικεντρωθούμε στους ανθρώπους.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Είναι κοινά παραδεκτό ότι υπάρχουν κύκλοι στην ανάπτυξη του ανθρώπου, που οδηγούν από τη γέννηση στο θάνατο, περνώντας από την παιδική ηλικία, τη νεότητα, την ωριμότητα και τα γηρατειά. Ομως είναι ένας ανοιχτός κύκλος που αφήνει κρυφούς δύο αγνώστους: αυτόν της γέννησης και αυτόν του θανάτου, δηλαδή από πού ερχόμαστε και προς τα πού πηγαίνουμε.

Η ανθρώπινη ζωή είναι όπως ένας κυκλικός τομέας, ένα τόξο της περιφέρειας που δεν κλείνει από μόνο του. Αν η θάλασσα επιστρέφει στη θάλασσα μέσα από τη βροχή που πέφτει από τα σύννεφα, ο άνθρωπος δεν επιστρέφει στη ζωή μετά το θάνατο. Γιατί; Ισως από άγνοια, ίσως από φόβο, ίσως από προκαταλήψεις, ίσως γιατί έτσι η ζωή θα γινόταν πολύ πιο περίπλοκη... Το σίγουρο είναι ότι, ακόμα κι αυτοί που συλλαμβάνουν την αθανασία της ψυχής, δε συλλαμβάνουν επίσης και το ότι μια αθάνατη ψυχή μπορεί να πάρει διάφορες εξωτερικές μορφές, δε δέχονται ότι, αν είχε σώμα μια φορά, μπορεί να το έχει πολύ περισσότερες φορές.
Η ύπαρξη, αν θεωρηθεί έτσι, μετατρέπεται σε μια αυθεντική κόλαση, σε ένα αγώνα ενάντια στο χρόνο, σε ένα διαρκές παράπονο ενάντια στη μοίρα ή στην κακή τύχη, σε μια ανεξήγητη σωρεία δεινών που φαίνεται να μην έχουν νόημα. Για άγνωστους λόγους, άλλοι ζουν περισσότερο και άλλοι λιγότερο, άλλοι έχουν καλή υγεία και άλλοι παθαίνουν δεινά και αρρώστιες, άλλοι έχουν πλεονεκτήματα και καλές ευκαιρίες και άλλοι αποτυχαίνουν σε ό,τι προσπαθούν, άλλοι έχουν μέσα και περιουσία και άλλοι στερούνται τα πιο αναγκαία. Και σαν αποκορύφωμα, δε θριαμβεύει πάντα το καλό και η δικαιοσύνη, ούτε είναι πάντα δυνατό να αποδοθεί αποφασιστικά το δίκαιο υπέρ κάποιων σε σχέση με άλλους.
Αν ξεκινήσουμε από το δεδομένο ότι το ανθρώπινο ον είναι κάτι περισσότερο από το φυσικό του σώμα, κάνουμε ένα βήμα μπροστά ως προς αυτό το ζήτημα. Αν και υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ανάγουν τις ανθρώπινες διαδικασίες σε βιολογικές λειτουργίες και σε φυσικο-χημικές μεταβολές, δεν εξηγούνται τόσο εύκολα όλα τα συναισθήματα ή οι σκέψεις μας.

Για τον καθένα αυτό είναι ένα στοιχείο που δείχνει ότι η ψυχή του ή ο νους του ξεδιπλώνονται σε άλλη διάσταση, σε άλλο επίπεδο, διαφορετικό από το καθαρά φυσικό, σε σημείο που ιδέες και συγκινήσεις μπορούν να αναστατώσουν το σώμα και το σώμα με τη σειρά του μπορεί να επηρεάσει ιδέες και συγκινήσεις. Γιατί να μη σκεφτούμε λοιπόν ότι η ψυχή, ο νους και ακόμα η ψυχή ή το πνεύμα - αν θέλουμε να αναφερθούμε σε κάτι ακόμη πιο λεπτό - είναι όπως η ρίζα του δέντρου που διατηρείται, παρόλο που πέφτουν τα φύλλα το χειμώνα;

Ο χειμώνας της ύπαρξης μπορεί να ξηραίνει το σώμα, όμως μένει μια ρίζα που σφύζει από ζωή και που, όταν περνάει ο κύκλος της ανάπαυσης, είναι σε θέση να ανθίζει ξανά και να καλύπτεται με άλλα ενδύματα. Αν τα πράγματα είναι έτσι, αν ο καθένας από μας επέστρεφε κάθε τόσο στη ζωή, εναλλάσσοντας αυτούς τους κύκλους με τους άλλους που ονομάζουμε θάνατο, η ύπαρξη θα ήταν μια σχολή διάπλασης.

Οι αποκτημένες εμπειρίες θα διευκόλυναν μια ανοδική εξέλιξη και πολλές από τις "αδικίες" και ανισότητες που αναφέραμε πιο πριν θα μπορούσαν να εξηγηθούν σαν ανισότητες ανάπτυξης, σαν αποτελέσματα ιδίων αιτιών που είχαν προηγηθεί, και όχι σαν απλές χαρακιές καλής ή κακής τύχης. Ο θάνατος θα έχανε τη μοιραία όψη του και θα ήταν απεναντίας μια λογική και αναγκαία ανάπαυση, όπως είναι και ο ύπνος τη νύχτα μετά από μια μέρα γεμάτη δραστηριότητες.

Το να ζει κανείς κουράζει, εξαντλεί, και ο εσωτερικός άνθρωπος, που βρίσκεται πίσω από τις μορφές που φθείρονται, ποθεί λίγη ανάπαυση. Ζωή και θάνατος, ή ύπαρξη με μορφή και ύπαρξη χωρίς μορφή, συντελούνται σύμφωνα με ιδιαίτερους ρυθμούς.

Οπως δίδασκαν οι αρχαίοι, η ψυχή χρειάζεται μια περίοδο όχι μικρότερη από πέντε φορές το χρόνο που πέρασε ζώντας στη γη, για να μπορέσει να επιστρέψει ανανεωμένη και με δυνάμεις για να βιώσει άλλες εμπειρίες.

Ομως ο κόσμος μας δε στρέφεται μόνο ενάντια στη φύση, καταστρέφοντας τις πηγές που μας βοηθούν να συντηρηθούμε, αλλά επίσης στρέφεται και ενάντια στην ίδια την ανθρώπινη ζωή. Ο φόβος - για να μην πούμε τρόμος - μπροστά στο θάνατο έχει συντελέσει στο να περικόπτονται προοδευτικά οι κύκλοι ανάπαυσης, στο να μη θέλει κανείς να παραμείνει χωρίς σώμα, κι αυτοί που επιστρέφουν, το κάνουν χωρίς να έχουν ξεκουραστεί.

Τουλάχιστον, αυτό είναι που μαθαίνουμε από τις παραδοσιακές διδασκαλίες. Καθώς κάθε φορά είναι πιο σύντομες οι περίοδοι της ανάπαυσης ή του θανάτου, είναι πιο συχνές οι περίοδοι της γήινης ζωής, οπότε μεγαλώνουν οι υλικές ορέξεις, ο πόθος για φυσικές αισθήσεις και η ανικανότητα κατανόησης μιας άλλης μορφής του είναι, που δεν είναι εγκλεισμένη σ' ένα σώμα. Οι άνθρωποι έρχονται στη ζωή "γέροι" και κουρασμένοι, νευρικοί κι επιθετικοί, όπως εκείνοι που έχουν κοιμηθεί λίγο, και όχι μόνο για μια νύχτα αλλά για πολλές και συνεχόμενες.


 

Η ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν στιγμές στην ιστορία που όλα φαίνονται να προχωρούν πιο γρήγορα, τα γεγονότα εξελίσσονται αλυσιδωτά με ιλλιγγιώδεις ταχύτητες και οι αλλαγές είναι ασταμάτητες. Οι ιστορικοί κύκλοι, που επίσης υπάρχουν, περικόπτονται στο βαθμό που οι άνθρωποι περικόπτουν τους κύκλους της ζωής και του θανάτου τους, της δράσης και της ανάπαυλας, και η ιστορία τρέχει με την ίδια ταχύτητα με τους ανθρώπους.

Αν η ανθρωπότητα πιστεύει μόνο στα φυσικά σώματα και στα υλικά αγαθά, και η ιστορία επίσης διαμορφώνεται από αξίες υλικές και συγκεκριμένες, που είναι ακριβώς αυτές που καταστρέφονται πιο εύκολα, υποχρεώνοντας σε μια συνεχή αναζήτηση νέων τρόπων ζωής που αποδεικνύονται το ίδιο αναποτελεσματικοί, καθώς όλοι τους στηρίζονται στην ασταθή βάση του φθαρτού.
Ο φόβος μπροστά στο θάνατο καταπολεμάται με το να προσπαθήσουμε να αποφεύγουμε κάθε ιδέα που έχει σχέση μ' αυτόν, κρύβοντάς τον πίσω από μια άτακτη αναζήτηση ηδονών, για να ξεχνάμε αυτό που δε θέλουμε να θυμόμαστε.
Ομως αυτές οι ηδονές είναι σύντομες και θα πρέπει να αποκτούμε καινούρια πράγματα, για να "κλείσουμε τα μάτια μας", ώστε να μη μας υποχρεώσουν να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Θα πρέπει να μετασχηματίσουμε τη ζωή σε κάτι το διασκεδαστικό, το συναρπαστικό, ή να πέσουμε στην τρέλα των διάφορων τρόπων φυγής. Ωστόσο το "ένστικτο" της αθανασίας μάς ακολουθεί από παντού και αναζητούμε τρόπους να παρατείνουμε τη ζωή, τη μοναδική ζωή, σε μια άνιση μάχη με το θάνατο.

Εδώ είναι που η επιστήμη προσφέρει τις υπηρεσίες της, όχι πια για την ευημερία ή τη σωματική υγεία, αλλά για να αυξηθεί ο μέσος όρος ζωής και να αποκτηθεί πλασματικά μια αιώνια νεότητα, γιατί το ένα πράγμα φέρνει το άλλο. Αν είναι να ζήσουμε πιο πολλά χρόνια, θέλουμε να είμαστε και σε καλή κατάσταση, σα να είμαστε νέοι και δυνατοί.

Τα χαρακτηριστικά των γηρατειών είναι τόσο μισητά όσο και ο ίδιος ο θάνατος. Σήμερα διεξάγεται ένας απελπισμένος αγώνας για να μοιάσει ο άνθρωπος μ' αυτό που δεν είναι, για να δείξει ότι ο χρόνος δεν περνάει γι' αυτόν. Εκατοντάδες χειρουργικές τεχνικές προσπαθούν να επαναφέρουν στη σάρκα μια όψη σφριγηλή και δροσερή. Τα καλλυντικά κερδίζουν έδαφος στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, όπως και κάποια είδη φαρμάκων που "σβήνουν" χρόνια και ρυτίδες.

Η γενετική χειραγώγηση, που ξεκίνησε κάνοντας κάποιες δοκιμές με ζώα, στρέφεται τώρα επικίνδυνα σε άλλα πειράματα, αυτή τη φορά με ανθρώπους, και πάντα με την ίδια προοπτική: τη φυσική αθανασία.


 

ΠΟΣΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΩΡΑΜΕ ΣΤΗ ΓΗ;

Αν λάβουμε υπόψη αυτά που εκτέθηκαν προηγουμένως γύρω από τους σύντομους κύκλους ανάπαυσης που οδηγούν σε μια "κουρασμένη" ανθρωπότητα, η οποία γεννιέται ήδη ενήλικη, αμέσως επέρχεται και μια άλλη συνέπεια: καθώς σπάει η ισορροπία μεταξύ των περιόδων ζωής και θανάτου, καθώς είναι κάθε φορά πιο συχνές οι γεννήσεις των ίδιων ψυχών, τα όντα που είναι ενσαρκωμένα στη Γη είναι όλο και περισσότερα. Σύμφωνα με τις εσωτερικές παραδόσεις που μνημονεύσαμε, η ποσότητα των ανθρώπων που μπορούν να ενσαρκωθούν είναι πολύ πιο μεγάλη, όχι όμως απεριόριστη, και πριν φτάσουμε στο μέγιστο όριο, η Φύση αναζητά κάποιο είδος ρύθμισης.
Πολλές φορές, αυτά που εμείς ονομάζουμε καταστροφές, δεν είναι τίποτα περισσότερο από επιστροφές σ' ένα νόμο που έχει παραβιαστεί χιλιάδες φορές. Ο υπερπληθυσμός είναι ένα άλλο φάντασμα που καταστρέφει την παρούσα ιστορική στιγμή. Ομως δεν πρόκειται καν για ένα ισορροπημένο υπερπληθυσμό. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου συγκεντρώνεται στους λιγότερο ενδεδειγμένους τόπους: ή στις φτωχές χώρες, με τις λιγότερες δυνατότητες να προσφέρουν αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής, ή στις μεγάλες πόλεις, όπου οι τεράστιες συναθροίσεις υποχρεώνουν τους ανθρώπους να καταφεύγουν στα περισσότερο τεχνητά συστήματα διαβίωσης.

Γενικά, στις χώρες με τους μεγαλύτερους δείκτες πλούτου, ο πληθυσμός δε φτάνει σε πολύ υψηλούς αριθμούς. Και με τον ίδιο τρόπο, όπου περισσεύει χώρος, υπάρχει πολύ λίγος κόσμος. Η πείνα έχει ήδη εμφανιστεί εδώ και χρόνια. Το νερό σπανίζει σε κραυγαλέο βαθμό και η έλλειψη πόρων είναι μια μάστιγα που χτυπάει με χίλια τερατώδη πρόσωπα. Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές, περισσότερα από 500 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας, ενώ κάποια άλλα εκατομμύρια μετρούν τις θερμίδες που καταναλώνουν, για να διατηρήσουν τη γραμμή τους και να είναι στη μόδα ή για να αποφύγουν την παχυσαρκία.

Το όνειρο της διανομής της τροφής με πνεύμα ισότητας δεν είναι τίποτα περισσότερο από όνειρο. Μπορούν να γίνουν πολλοί υπολογισμοί, όμως υπάρχουν τόσα συμφέροντα, που κανένας δεν μπορεί να κάνει πράξη τέτοιες σκέψεις.

Ούτε και στις πλούσιες πόλεις είναι εύκολη η ζωή: οι θέσεις εργασίας είναι στόχοι σκληρού αγώνα με οποιοδήποτε μέσο, και οι νέοι περνούν αληθινά μαρτύρια μέχρι να εξασφαλίσουν μια μέτρια οικονομική αποκατάσταση. Υπάρχει έλλειψη στέγης ή, αν υπάρχει, δεν είναι προσιτή στη διαθέσιμη αγοραστική δύναμη. Σχεδόν χωρίς να το αντιληφθούμε έχουν αρχίσει οι μεταναστεύσεις των φτωχών λαών προς πλουσιότερες ζώνες. Μεγάλες απελπισμένες μάζες μετακινούνται από τον ένα τόπο στον άλλο, αναζητώντας έναν αποδεκτό τόπο εγκατάστασης και, αν μπορούν να λεηλατήσουν ή να κλέψουν, όπως έχουν κάνει και άλλοι με φαινομενικά εύκολο τρόπο, ακόμη καλύτερα. Μετά από λίγο καιρό δε θα έχουμε να κάνουμε μόνο με μεταναστεύσεις αλλά με εισβολές.

Η απάντηση έχει επίσης εμφανιστεί, σχεδόν με δόλιο τρόπο: ισχυροποίηση των ανθρώπινων ομάδων που ενώνονται για να αποκρούσουν τον εισβολέα, τον "εχθρό". Ετσι ρίζωσε ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο έλεγχος των συνόρων και οι νέες βίζες, για να εμποδιστούν να περάσουν οι "ανεπιθύμητοι". Η επιθετικότητα επικρατεί παντού και είναι σχεδόν αδύνατο να συναντήσει κανείς μια γωνιά στον κόσμο που να μην υπάρχει κηρυγμένος ή συγκαλυμμένος πόλεμος. Κι όλα αυτά γιατί είμαστε πολλοί και ενοχλούμε ο ένας τον άλλο... Είναι προτιμότερο να μιλάμε για ειρήνη, ενώ πίσω από τη βιτρίνα διεξάγεται ο πιο βρώμικος πόλεμος. 



 

ΕΝΑ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ, ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΟΜΩΣ

Δεν θέλουμε να κλείσουμε αυτές τις σελίδες αφήνοντας την εικόνα ενός σκοτεινού και καταστρεπτικού μέλλοντος. Δεν είναι όλα καταστροφές ούτε τα κακά είναι τα μοναδικά που εκδηλώνονται. Υπάρχουν αποχρώσεις φωτεινότητας και δροσερός αέρας από πολλές απόψεις.
Ενώ συνεχίζονται οι πόλεμοι για κυριαρχία μεταξύ φυλών, εθνοτήτων και θρησκειών, υπάρχουν επιστήμονες που ερευνούν με πάθος την προέλευση του ανθρώπου και του Σύμπαντος και σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν να αγγίξουν το "Μυστήριο" με τα χέρια τους.
Από αυτούς τους ιδιοφυείς αναζητητές μας έρχονται οι καλύτερες ελπίδες για το μέλλον. Ας μη μας παραξενέψει το γεγονός ότι αυτοί θα είναι που θα μιλήσουν ξανά για το Θεό και θα συναντήσουν τη λογική της μετενσάρκωσης, για να εξηγήσουν τη ζωή των ανθρώπων και των κόσμων.
Ο επιστήμονας Νιλς Μπορ (1885-1962) εκφραζόταν σαν ένας αληθινός φυσικός, όταν διαβεβαίωνε: "Κάθε φράση που διατυπώνω δεν μπορεί να θεωρηθεί σα μια κατάφαση, αλλά σαν ένα ερώτημα" .

Και ο φημισμένος Στέφεν Χώκινγκ πλησιάζει στα "Πουράνας" της Ινδίας, όταν λέει ότι :

"Ο Θεός δεν παίζει μόνο με τα δεδομένα, αλλά και μερικές φορές τα πετάει εκεί που δεν μπορεί να τα δει κανείς".

Ναι, κάτι νέο βλασταίνει. Οι μεγάλοι διανοητές θέτουν μεγάλα ερωτήματα και δε φοβούνται ούτε θέλουν να δώσουν βεβιασμένες και ψευδείς απαντήσεις. Οι μεγάλοι διανοητές αναγνωρίζουν το Θεό στον ίδιο βαθμό που ανακαλύπτουν μεγάλους νόμους, μεγάλες αλήθειες, στον ίδιο επίσης βαθμό που αναγνωρίζουν ότι εμείς οι άνθρωποι ζούμε τυφλωμένοι και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη γλώσσα των "δεδομένων" της Φύσης. Κάτι αλλάζει μέσα στις πολλές μιζέριες που μας κατατρέχουν.

Πρόκειται για έναν άλλο εμφανή τρόπο εφαρμογής του νόμου των κύκλων: μέσα από το σκοτάδι μια σπίθα φωτιάς και μέσα από το φως ένα μαύρο σημείο που μεγαλώνει. Το ίδιο ισχύει και για την ανθρώπινη ζωή: μια γέννηση που φέρει σύμφυτο το θάνατο κι ένας θάνατος που περικλείει κρυμμένο το σπόρο της ζωής αυτό που στην αρχή ονομάσαμε μετενσάρκωση.