Ένα βιντεο με ενδιαφερουσες αποψεις, που δεν προσπαθεί να απορρίψει κάθε είδους ψυχική ασθένεια, αλλά να τονίσει το γεγονός, ότι έχουν δημιουργηθεί εκουσίως πολλές διαγνώσεις για ασθένειες που ουσιαστικά δεν υπάρχουν.
Ασθένειες όπως "η διαταραχή εφηβικής επανάστασης", η "διαταραχή μάθησης αριθμητικής", η "διαταραχή γενικής ανησυχίας", “η διαταραχή του να τρως υγιεινά” (Οrthorexia nervosa στα Λατινικά. Το όνομα το έδωσε ο Dr Steven Bratman το 1997, μαλλον για να ακούγεται επιστημονικά σαν αρρώστια..). Με το τροπο αυτό δινουν τη δυνατοτητα στις φαρμακοβιομηχανίες να κρατανε τον κοσμο αδύναμο, άρρωστο και με τον φόβο της ψυχολογικής διαταραχής.
Ασθένειες όπως "η διαταραχή εφηβικής επανάστασης", η "διαταραχή μάθησης αριθμητικής", η "διαταραχή γενικής ανησυχίας", “η διαταραχή του να τρως υγιεινά” (Οrthorexia nervosa στα Λατινικά. Το όνομα το έδωσε ο Dr Steven Bratman το 1997, μαλλον για να ακούγεται επιστημονικά σαν αρρώστια..). Με το τροπο αυτό δινουν τη δυνατοτητα στις φαρμακοβιομηχανίες να κρατανε τον κοσμο αδύναμο, άρρωστο και με τον φόβο της ψυχολογικής διαταραχής.
Η ψυχιατρική εν πολλοις, θεραπεύει το άρρωστο σύστημα από την ανατροπή, μετατρέποντας το κοινωνικό πρόβλημα σε ψυχολογικό. Βολεύει πολύ αυτό. Μεγαλος αριθμος ψυχιατρων παραδεχεται ότι δεν υπάρχει καμιά επιστημονική βάση στις διαγνώσεις τους, ότι δεν ξέρουν αν ένα ψυχοφάρμακο θα λειτουργήσει και πως θα λειτουργήσει, οτι δεν μπορούν να θεραπεύσουν κανέναν και ότι δεν ξέρουν την αιτία της ψυχικής ασθένειας για την οποία χρεώνουν θεραπεία και χορηγούν φάρμακα με πλειστες παρενεργειες. Τα ψυχιατρικά νοσήματα είναι μέχρι σήμερα ελάχιστα κατανοητά απο τους επιστήμονες. Απλά γνωρίζουν οτι υπάρχουν κάποιες δυσλειτουργιες σε καποιους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου και πορευονται μόνο με αυτό.
Όμως, πως μπορεί ένας άνθρωπος που χρειάζεται θεραπεία, να το κάνει, χωρίς να υποβληθεί σε πλήθος πανάκριβων χημικών σκευασμάτων που τελικά είναι αμφίβολο αν βοηθούν ή όχι?
Όπως πάντα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Η άγνοια, η ευκολία στη σκέψη μαζί με τη τάση για γενίκευση οδηγεί στο αλαλούμ της ψυχιατρικής αλλά και όσων της κάνουν κριτική. Όποιος υποφέρει ψυχικά το ξέρει καλύτερα απ όλους, ότι η οδύνη είναι η πιο "πραγματική πραγματικότητα". Τώρα , για τι είναι τρέλα τι δεν είναι, αποτελεί μια θεωρητική συζήτηση που δεν βοηθά όσους υποφέρουν πραγματικά.
Τι όμως τους βοηθά; Ποιος μπορεί να απαντήσει ξεκάθαρα?
Ας μήν τα βλέπουμε όλα μαύρο ή άσπρο…
Πηγη:
Κεφάλαιο 11 - από το ντοκιμαντέρ της CCHR (Ψυχιατρική: Μια βιομηχανία θανάτου).
http://cchrgr.blogspot.com
http://www.cchr.org
http://www.youtube.com/watch?v=xfocYFC1Pno&feature=player_embedded#at=61
