O Ηerman Hesse στο περίφημο βιβλίο του Shiddhartha, όπου περιγράφει το θρησκευτικό του πιστεύω,
βάζει στην κορυφή, όχι την γνώση, αλλά την αγάπη, που αρνείται το δογματισμό και θεωρεί κεντρική την εμπειρία της ενότητας.
Η προσωπική του πνευματική ταυτότητα άλλαξε συχνά μορφή, όπως ομολογεί ο ίδιος, ποτέ όμως αιφνίδια μέσω προσηλυτισμού, αλλά αργά με την έννοια του εμπλουτισμού και της ανάπτυξης. Χωρίς ποτέ να απαρνηθεί το λυτρωτικό μήνυμα του Χριστού, δυνάμωσε την θρησκευτικότητά του μέσα από την εμβάθυνση των Ινδικών και των Κινεζικών πνευματικών παραδόσεων. Λέει χαρακτηριστικά :
’’ Δεν έχω ζήσει και δεν θα μπορούσα να ζήσω ούτε μια μέρα χωρίς θρησκεία, αλλά για όλη μου τη ζωή δεν μου έλλειψε η εκκλησία, που μπορεί να δείχνει σεβάσμια από μακριά, αλλά όσο την πλησιάζεις σου αποκαλύπτεται η ανθρώπινη αδυναμία στο μεγαλείο της, με τα πολιτικά παιχνίδια, τη ματαιοδοξία, τον φανατισμό και τον ωμό αγώνα για δύναμη’’.
Την απάντηση στο ερώτημά του,
"τι έκανε πολλούς απογοητευμένους από τις ιδεολογίες νέους να στραφούν στην Ανατολή, αντί να αναζητήσουν την αλήθεια μέσα στους κόλπους της δικής τους θρησκευτικής παράδοσης"
τη δίνει πολύ συνοπτικά, αλλά αντιπροσωπευτικά, ο Hermann Hesse, στην ’’Αυτοβιογραφία του’’:
"Απέρριψα τον Χριστιανικό δρόμο προς το Θεό εξ'αιτίας μιας αυστηρής θρησκευτικής εκπαίδευσης, των ανόητων και συνεχών θεολογικών διενέξεων, της πλήξης και της ληθαργικότητας της Εκκλησίας".
Θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε την κενή τυπολατρεία, τον αναχρονισμό, τον φαρισαϊσμό, τη διαφθορά μερίδας του κλήρου, τη διαπλοκή με την κοσμική εξουσία κ.λ.π. Ο Hesse πρώτα συνάντησε τη ζωντάνια του Ινδουισμού, για να αναγνωρίσει την ίδια βαθύτητα στον Βουδισμό, τον Ταοϊσμό και τον Κομφουκιανισμού. Παρέμεινε πιστός στον ινδικό δρόμο, χωρίς όμως να τον θεωρεί "καλύτερο" από τον χριστιανικό, τόσο γιατί αρνιόταν τη χριστιανική αλαζονεία να θέλει να μονοπωλεί την οδό της σωτηρίας, όσο και διότι πίστευε στην ινδική υπεροχή στον πλούτο, την πρακτικότητα και την αποτελεσματικότητα των χρησιμοποιούμενων τεχνικών yoga.
Tου νομπελίστα συγγραφέα Hermann Hesse (1877-1962), ο πατέρας, η μητέρα, και ο παππούς του υπήρξαν ένθερμοι ιεραπόστολοι που έδρασαν για πολλά χρόνια στην ανατολική Ινδία. Ενα από τα αριστουργήματά του, το Siddharta, όπου αναπτύσσει μυθιστορηματικά το θρησκευτικό του πιστεύω, ξύπνησε το ενδιαφέρον για την Ινδία σε πολλές γενιές αναζητητών.
Ένας άλλος βασικός λόγος που αποστρέφει πολλούς αναζητητές από τη χριστιανική θρησκεία, ( όχι όμως και από το Χριστό) είναι η υποτελής λατρεία μιας εξωτερικής παντοδύναμης, μοναρχικής οντότητας που ονομάζεται Θεός, κατά το μοντέλο του στρατοκράτη και αυταρχικού Ιεχωβά.
Στην Ανατολή η θρησκευτικότητα έχει ένα έντονο εσωτερικό χαρακτήρα.
Το αντικείμενο της έρευνας είναι η Κοσμική-Θεϊκή Συνείδηση μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Στον Ινδουισμό, ολόκληρο το σύμπαν είναι σαν την Αγία Τριάδα, ομοούσιο και αδιαίρετο.
Ένα μεγάλο μέρος της γοητείας της ανατολικής φιλοσοφίας οφείλεται στο γεγονός ότι έχει ελάχιστα φιλοσοφικό χαρακτήρα! Στην πραγματικότητα δεν είναι ούτε θεωρητική ούτε ακαδημαϊκή. Είναι εμπειρική και πρακτική και πλησιάζει πιο πολύ την ψυχολογία απ'ότι τη φιλοσοφία, όπως εμείς την εννοούμε σήμερα. Κάτω από διάφορα πολιτιστικά και μυθολογικά στοιχεία αποκαλύπτεται μια βαθειά ψυχο-πνευματική μέθοδος ανάπτυξης και τελείωσης, που προσφέρει νέους ορίζοντες συνείδησης στους διψασμένους αναζητητές της Δύσης.
Ο Alan Watts, που υπήρξε κληρικός, "εξομολογείται":
Χρόνια τώρα, προσπαθώ να μετριάσω αυτή τη στρυφνή και απάνθρωπη εγωιστική αυταπάρνηση, αυτή την άοσμη στάση απέναντι στη ζωή, μέσα από την ήρεμη, διασκεδαστική κι ευχάριστη πνευματικότητα της Ασίας.
ο Μητροπολίτης Κοζάνης Αμβρόσιος, σε συνέντευξή του(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 10/9/2000) εξομολογείται :
Αυτό που με βασανίζει είναι πως εμείς οι επίσκοποι, οι ταγοί της Εκκλησίας-Σώματος Χριστού, βρεθήκαμε στρογγυλοκαθισμένοι στο βάθρο του Πιλάτου. Πως απωλέσαμε το τιμημένο από το Χριστό εδώλιο, του κατηγορουμένου χωρίς συνήγορο, του αλυσοδεμένου, μαστιγωμένου και ακανθοφορεμένου καταδίκου; Πως έγινε αυτή η μεταλλαγή; Πως τολμήσαμε να γίνουμε Καίσαρες και παρ'όλα αυτά αποκαλούμεθα σεβάσμιοι και μακάριοι και πανάγιοι, στον υπερθετικό βαθμό μάλιστα;
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης προσθέτει:
Ο Χριστός όμως ήταν αδύνατον να ηγείται μόνον σε όσους τον διαφημίζουν με την αστυνομική τους ταυτότητα. Ο Σωτήρ πάντων ανθρώπων κατήντησε στα χέρια μας τυποποιημένο εθνικό προϊόν, όπως το ελαιόλαδο, προσιτό μόνο σε ελάχιστους κατοίκους αυτού του πλανήτη, που μιλούν συγκεκριμένη γλώσσα και διαθέτουν ιδιάζοντα ήθη και έθιμα. Τα δισεκατομμύρια μιας συντριπτικής πλειοψηφίας λαών και εθνών προορίζονται ειδικά για την κόλαση, για την απώλεια και την καταστροφή. Χάριν επιβολής ενός τόσο φασιστικού χριστιανισμού, είναι απαραίτητη βέβαια η μάχαιρα της κρατικής εξουσίας
και στη συνεχεια αναφερει:
Οι πρώτοι χριστιανοί δεν είχαν ανάγκη αδιάλειπτης ηγεσίας και άγρυπνης πνευματικής καθοδήγησης, σαν να ήταν καταδικασμένοι να παραμένουν για πάντα πνευματικά ανάπηροι και εσαεί χειραγωγούμενοι. Πνευματική κατάρτιση παρέχονταν ανέκαθεν από το ίδιο το πνεύμα, μέσα σε κάθε χριστιανική καρδιά ....Δεν πωλούσαν ποιμαντική εξουσία εν ονόματι του Χριστού, όπως σήμερα.
Ο εκλιπών δημοκράτης και μαχητικός διανοούμενος Βασίλης Ραφαηλίδης,
σε ένα από τα τελευταία άρθρα του γράφει :
« Ο εκπεσμός του χριστιανισμού από το επίπεδο της χριστιανικής δημοκρατίας σ'αυτό της δεσποτοκρατούμενης αυταρχίας προέκυψε με την εμφάνιση των τίτλων του αρχιμανδρίτη και του αρχιεπισκόπου. Αυτοί οι δύο τίτλοι δεν είναι ιερατικά αξιώματα, αλλά προσδίδουν οφίκια, όπως έλεγαν στο Βυζάντιο, δηλαδή προνόμια και εξουσιαστική δύναμη».
O Τολστόι χαρακτηρίστηκε Χριστιανός αναρχικός.
Πρότεινε βιβλία του Κροπότκιν και του Προυντόν στους αναγνώστες του.
Στο δοκίμιο του "Για την αναρχία" γράφει:
"Οι Αναρχικοί έχουν δίκιο σε όλα. Kαι στην άρνηση της υπάρχουσας τάξης και στον ισχυρισμό ότι, χωρίς Αρχή, δεν θα μπορούσε να υπάρχει χειρότερη βία από αυτή της Αρχής κάτω από τις τωρινές συνθήκες. Κάνουν λάθος μόνο στο να νομίζουν ότι η Αναρχία μπορεί να ιδρυθεί μέσω επαναστάσεως. Αλλά μπορεί να ιδρυθεί μόνο με το να υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι οι οποίοι δεν επιζητούν την προστασία της κυβέρνησης...
Μπορεί να υπάρξει μόνο μία μόνιμη επανάσταση - μιά ηθική:
Η αναγέννηση του εσωτερικού ανθρώπου."
Η τελευταία πρόταση του Τολστόι συμφωνεί με την άποψη του Μπακούνιν ότι
"πρέπει να διαδώσουμε τις αρχές μας,
όχι με λέξεις αλλά με πράξεις,
γιατί αυτή είναι η πιο δημοφιλής, η πιο ικανή,
η πιο δύσκολη να της αντισταθείς μορφή προπαγάνδας".
Ο Δυτικός κόσμος, τόσο ο Ευρωπαϊκός όσο και ο Αμερικανικός, άρχισε να δέχεται σημαντικές επιρροές από την ινδική κουλτούρα από τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, όταν πολλοί φιλόσοφοι, συγγραφείς και ποιητές γοητεύθηκαν από τον πλούτο των ανατολικών παραδοσιακών διδασκαλιών.
Η λατινική μετάφραση των Ουπανισάδων του Anquetil Duperron δημοσιεύτηκε στο Παρίσι το 1802 και η ανάγνωση αυτού του κειμένου θεωρείται ότι οδήγησε τους Fichte και Hegel στον μονισμό.
Το ίδιο βιβλίο έκανε τον Schopenhauer να γράψει : "Υπήρξε η παρηγοριά της ζωής μου και θα είναι η παρηγοριά του θανάτου μου".
Ο F.Nietzche, ως γνωστόν, υπήρξε ένας προσεκτικός μελετητής των Βεδών, ενώ η μετάφραση του Sakuntala, που έγινε από τον Sir William Jones διαβάστηκε σίγουρα από τον Goethe, που φαίνεται πολύ επηρεασμένος στον πρόλογο του Faust. Στις αγγλόφωνες χώρες, η ανακάλυψη της ανατολικής κουλτούρας από τους Γερμανούς διανοούμενους, έγινε γνωστή από τον Carlyle. Εκεί όμως όπου η ινδική φιλοσοφία προξένησε ένα τεράστιο ενδιαφέρον ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι Emerson και Thoreau μελέτησαν ό,τι υπήρχε μεταφρασμένο από την ινδική παράδοση.
Ο ίδιος ο μεγάλος ποιητής Walt Whitman δέχτηκε σημαντικές επιρροές, όπως διαφαίνεται στο ποίημά του “Φύλλα Χόρτου”, όπου ταυτίζεται με όλες τις μορφές της ζωής.
Ο Emerson ήταν εμποτισμένος από τη μελέτη του μυστικισμού της Bhagavad Gita ( της Βίβλου των ινδουϊστών) και των Ουπανισάδων. Αρκούν τα ποιήματά του ”Brahma” και το δοκίμιο “Over-Soul” να αποδείξουν το μεγάλο του ενδιαφέρον για την ινδική παράδοση.
Ο H.Thoreau έγραψε:
Η λατινική μετάφραση των Ουπανισάδων του Anquetil Duperron δημοσιεύτηκε στο Παρίσι το 1802 και η ανάγνωση αυτού του κειμένου θεωρείται ότι οδήγησε τους Fichte και Hegel στον μονισμό.
Το ίδιο βιβλίο έκανε τον Schopenhauer να γράψει : "Υπήρξε η παρηγοριά της ζωής μου και θα είναι η παρηγοριά του θανάτου μου".
Ο F.Nietzche, ως γνωστόν, υπήρξε ένας προσεκτικός μελετητής των Βεδών, ενώ η μετάφραση του Sakuntala, που έγινε από τον Sir William Jones διαβάστηκε σίγουρα από τον Goethe, που φαίνεται πολύ επηρεασμένος στον πρόλογο του Faust. Στις αγγλόφωνες χώρες, η ανακάλυψη της ανατολικής κουλτούρας από τους Γερμανούς διανοούμενους, έγινε γνωστή από τον Carlyle. Εκεί όμως όπου η ινδική φιλοσοφία προξένησε ένα τεράστιο ενδιαφέρον ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι Emerson και Thoreau μελέτησαν ό,τι υπήρχε μεταφρασμένο από την ινδική παράδοση.
Ο ίδιος ο μεγάλος ποιητής Walt Whitman δέχτηκε σημαντικές επιρροές, όπως διαφαίνεται στο ποίημά του “Φύλλα Χόρτου”, όπου ταυτίζεται με όλες τις μορφές της ζωής.
Ο Emerson ήταν εμποτισμένος από τη μελέτη του μυστικισμού της Bhagavad Gita ( της Βίβλου των ινδουϊστών) και των Ουπανισάδων. Αρκούν τα ποιήματά του ”Brahma” και το δοκίμιο “Over-Soul” να αποδείξουν το μεγάλο του ενδιαφέρον για την ινδική παράδοση.
Ο H.Thoreau έγραψε:
"Βυθίζω το νου μου στην υπέροχη και κοσμογονική φιλοσοφία των Upanishad και της Gita, σε σύγκριση με τις οποίες η σύγχρονη παγκόσμια λογοτεχνία φαντάζει τόσο μικρή και ασήμαντη".
Ο Alcott έκανε γνωστή για πρώτη φορά στους Αμερικανούς αναγνώστες τη ζωή και το έργο του Βούδα, εκδίδοντας το “Φως της Ασίας” του SirEdwinArnold.
Αν και η Θεοσοφία Εταιρεία που ιδρύθηκε το 1875 στη Νέα Υόρκη, από την Helena P. Blavatsky (1831-1891) και τον Henry S.Olcott (1832-1907) ενδιαφέρθηκε για τη μελέτη ενός πλήθους εσωτερικών και αποκρυφιστικών παραδόσεων, ο ρόλος της στη διάδοση της ινδικής πνευματικότητας στη Δύση υπήρξε καθοριστικός.
Το 1893, στα πλαίσια της Παγκόσμιας Έκθεσης του Σικάγου, στο <<Κοινοβούλιο των Θρησκειών>> αφιερώθηκε μεγάλο μέρος των εργασιών στον ινδουισμό, που αντιπροσωπεύτηκε από τον Swami Vivekananda, μαθητή του μεγάλου σύγχρονου μύστη Ramakrishna.
Ένας άλλος διάσημος συγγραφέας ο Aldus Huxley ενδιαφέρθηκε για την ινδουιστική φιλοσοφία και έγραψε χαρακτηριστικά ότι :
Αν και η Θεοσοφία Εταιρεία που ιδρύθηκε το 1875 στη Νέα Υόρκη, από την Helena P. Blavatsky (1831-1891) και τον Henry S.Olcott (1832-1907) ενδιαφέρθηκε για τη μελέτη ενός πλήθους εσωτερικών και αποκρυφιστικών παραδόσεων, ο ρόλος της στη διάδοση της ινδικής πνευματικότητας στη Δύση υπήρξε καθοριστικός.
Το 1893, στα πλαίσια της Παγκόσμιας Έκθεσης του Σικάγου, στο <<Κοινοβούλιο των Θρησκειών>> αφιερώθηκε μεγάλο μέρος των εργασιών στον ινδουισμό, που αντιπροσωπεύτηκε από τον Swami Vivekananda, μαθητή του μεγάλου σύγχρονου μύστη Ramakrishna.
Ένας άλλος διάσημος συγγραφέας ο Aldus Huxley ενδιαφέρθηκε για την ινδουιστική φιλοσοφία και έγραψε χαρακτηριστικά ότι :
" η Bhagavad Gita είναι μια από τις τελευταίες ασπίδες πραγματικά ικανές, που ο σύγχρονος κόσμος διαθέτει για να αμυνθεί ενάντια στον παραλογισμό του πολέμου και της βίας".
Η επιρροή όμως της ινδικής και ανατολικής κουλτούρας στη Δύση παρέμεινε εντούτοις κατά το πλείστον συνδεδεμένη με χώρους εσωτερισμού και διανόησης και σπάνια άγγιζε μεγάλες μάζες ανθρώπων. Προς τα μέσα της δεκαετίας του '60 ο κόσμος της ινδικής φιλοσοφίας έγινε ξαφνικά δημοφιλής ανάμεσα στις νεώτερες ριζοσπαστικές γενιές των Αμερικανών, χάριν σε ένα γεγονός που είχε σημαντικό αντίκτυπο σ'ολόκληρη τη δυτική αντικουλτούρα: το ταξίδι του Allen Ginsberg μαζί με άλλους ποιητές στην Ινδία (ανάμεσα στα τέλη του '61 και τις αρχές του '63).
Ο Ginsberg γύρισε ενθουσιασμένος και μετέδωσε πρόθυμα την εμπειρία του σε ένα πλατύ και έκπληκτο κοινό. Πολλοί νέοι άρχισαν να σκέπτονται την Ινδία ως ένα εξωτικό κόσμο, στον οποίο θα μπορούσαν να ανακαλύψουν εκείνη τη συνειδητότητα, την ποιότητα ζωής και την αθωότητα, που η καταναλωτική κοινωνία των πατεράδων τους είχε χάσει, ίσως για πάντα.
Το ταξίδι στην Ινδία αποτελούσε την εξερεύνηση ενός άγνωστου μαγευτικού γεωγραφικού χώρου και ταυτόχρονα μια πόρτα ανοιχτή στην πνευματική αναζήτηση. Στο απόγειο της τεχνολογικής ευημερίας, ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας αρνήθηκε τις καλοθρεμμένες αξίες του δυτικού πολιτισμού ( της ιδιοκτησίας και του οικονομικού πλούτου) για να ακολουθήσει τον πλούτο των εμπειριών.
Σε μια ανακοίνωση του Επαναστατικού Ελεύθερου Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (καλοκαίρι του '69) δηλώνεται απερίφραστα ότι :
"Φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι η εκστατική απορία. Δεν θα έπρεπε να συμβιβαστούμε με λιγότερα".
Η έκσταση, με τη μορφή της μυστικιστικής εμπειρίας, έγινε σκοπός ενός ολοένα αυξανόμενου αριθμού νέων που την αναζητούσαν στην απελευθέρωση του σώματος, στη μαριχουάνα, το L.S.D., αλλά και στούς ινδικούς ύμνους και τη Yoga.
O A.Huxley στο ετήσιο συνέδριο της W.A.A.S. (World Academy of Arts and Sciences), που έγινε στην Στοκχόλμη το καλοκαίρι του 1963, υποστήριξε ότι η εκμετάλλευση του "Ανθρώπινου Δυναμικού", συμπεριλαμβανομένης της συνειδητότητας του μυστηρίου και τιυ βάθους της ψυχής, θα μπορούσε να συνεισφέρει αποφασιστικά στην επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα.
Ο σπόρος του Ginsberg άνθισε γιατί έπεσε στο γόνιμο το έδαφος που είχαν προετοιμάσει οι πρωτοπόροι Αμερικανοί οριενταλιστές και μυστικιστές ποιητές όπως ο William Blake, ο Walt Whitman, αλλά και ο πιό σύγχρονος συγγραφέας-φιλόσοφος Alan Watts, που μύησε την beat generation των Ginsberg, Kerouac, Corso, Ferlinghetti και τόσων άλλων στη μυστικιστική άποψη της ζωής.
Το 1965 έφθασε στη Νέα Υόρκη ένας ηλικιωμένος Ινδός δάσκαλος, ο Swami Baktivedanta Prabhupada, ιδρυτής της Iskon (Διεθνής Κίνηση για τη Συνείδηση του Κrishna ), που γρήγορα βρήκε πολλούς οπαδούς και διέδωσε τη Βεδική κουλτούρα της Bhakti-yoga. To παράδειγμά του ακολούθησαν και άλλοι ινδοί δάσκαλοι που ίδρυσαν κοινότητες και μοναστήρια σε πολλές πολιτείες των Η.Π.Α. και της Ευρώπης. Διάφορες μορφές της χίπικης ζωής, συμπεριλαμβανομένης της ινδικής πνευματικότητας, άρχισαν να κινούν το ενδιαφέρον κινηματογραφιστών, μουσικών και δραματουργών.
Την άνοιξη του 1966 οι Beatles έφθασαν στο Rishikesh ( τη <<χώρα των σοφών>>), στους πρόποδες των Ιμαλαϊων, για μια περίοδο διαλογισμού στο ησυχαστήριο του Maharishi Mahesh Yogi, με τη συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων και πλήθους δημοσιογράφων που μετέδιδαν το γεγονός σ'ολόκληρο τον κόσμο.
Ο William James, ένας διακεκριμένος ψυχολόγος και φιλόσοφος που μελέτησε σε βάθος τις θρησκευτικές εμπειρίες, δίνει τον ακόλουθο ορισμό της θρησκείας:
“ θρησκεία είναι τα συναισθήματα, οι πράξεις και οι εμπειρίες των ανθρώπων ως ατόμων στη μοναχικότητά τους, στο μέτρο που αυτοί συνειδητοποιούν ότι τελούν σε σχέση με οτιδήποτε είναι δυνατόν να θεωρήσουν ως θείο”.
Η θρησκευτική συνείδηση του κάθε ανθρώπου είναι συνεπώς προσωπική, ιδιωτική του υπόθεση, που δεν διαφεντεύεται και προ πάντων δεν γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, όργανο σκοταδισμού ή μέσω προσπορισμού θρησκευτικών αρχόντων. Η πνευματική ζωή δεν χρειάζεται απαραίτητα να στηρίζεται σ'ένα θρησκευτικό δόγμα και οι πνευματικές αξίες δεν είναι αποκλειστική περιουσία των οργανωμένων εκκλησιών.
Η πλειονότητα των δυτικών αναζητητών, συμπεριλαμβανομένων πολλών χριστιανών κληρικών και λαϊκών, χρησιμοποιεί το διαλογισμό και τις άλλες τεχνικές απελευθέρωσης, όχι σαν ναρκωτικό, αλλά σαν βοήθημα για την εμβάθυνση της αυτογνωσίας και την εξισορρόπιση σώματος-ψυχής-πνεύματος.
Εναλλακτικές κοινότητες πειραματίζονται την αρμονική επανασύνδεση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον και η οικολογική σκέψη εμπλουτίζεται από τη νέα πνευματική συνειδητότητα που έχει τις ρίζες της στην Ανατολή. Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της νέας πνευματικής αναγέννησης είναι η ανοχή, η συνεργασία, η παραδοχή της Ενότητας πίσω από τον πλουραλισμό των πνευματικών εκφράσεων, ο έμπρακτος σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και ο σεβασμός της Ζωής σε όποια μορφή κι αν εκδηλώνεται.
Σε αντίθεση με τη γενιά της ψυχεδέλειας των hippies, που αναμείγνυαν κατά περίεργο τρόπο το πνευματικό ενδιαφέρον με την επιθυμία για εξωτικές περιπέτειες και την αναζήτηση έντονων αισθησιακών συγκινήσεων, το νέο πνευματικό ρεύμα εκφράζεται σήμερα από εξαιρετικά δραστήριους και ικανούς ανθρώπους, που όχι μόνο δεν περιθωριοποιούνται, αλλά δραστηριοποιούνται στον εξανθρωπισμό και την πνευματοποίηση της καθημερινότητας, τόσο σε τοπικό όσο και σε πλανητικό επίπεδο.
Ο κλήρος και γενικοτερα το ιερατειο, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, υπογραμμίζοντας ότι η αλήθεια είναι μόνο μία και ευρίσκεται αποκλειστικά στους κόλπους της εκάστοτε εκκλησίας.
"Οποιοσδήποτε άλλος δρόμος οδηγεί αναπόφευκτα στην πλάνη, τη σκλαβιά, τον εξευτελισμό της προσωπικότητας του ανθρώπου και την παράδοση σε δαιμονικές δυνάμεις."!
Η σκόπιμη υποτίμηση και η χονδροειδής παραποίηση της ανατολικής πνευματικής παράδοσης, προϊόν άγνοιας και φανατικής μισαλλοδοξίας, εμπεριέχει ζωντανές τις ίδιες ιμπεριαλιστικές θέσεις της δυτικής Ευρώπης του δέκατου ένατου αιώνα, τότε που την εξυπηρετούσε να θεωρεί τους Ινδούς και τους Κινέζους υπανάπτυκτους άγριους, που είχαν άμεση ανάγκη αποικιοκρατικής εξέλιξης και "σωτηρίας".
Παρά τις προσπάθειες των διαφόρων πνευματικών τρομοκρατών, που θέλουν να εμποδίσουν την ελεύθερη πνευματική αναζήτηση, το κάλεσμα της Ανατολής, τόσο γεωγραφικής όσο κυρίως πνευματικής, εξακολουθεί να γοητεύει πολλούς νέους και λιγότερο νέους. Η δυνατή αυτή έλξη αντιστοιχεί σε μια πρωταρχική και άμεση ανάγκη του ανθρώπου για νόημα, ολοκλήρωση και αυτοϋπέρβαση.
Αυτοί που βρίσκουν το κουράγιο και το σθένος να προχωρήσουν σε βάθος, το "Ταξίδι στην Ανατολή", όπως το αποτύπωσε έξοχα ο Η.Ηesse στο ομώνυμο βιβλίο του, συνεπάγεται μια ριζική αλλαγή στους φυσικούς και πνευματικούς ρυθμούς, που αποδεικνύουν ότι είναι δυνατή μια πραγματική απελευθέρωση ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, χωρίς να εναποθέτει κανείς τις ελπίδες του αποκλειστικά σε μελλοντικούς παραδείσους.
Εαν οι θρησκείες θέλουν να ικανοποιήσουν την βαθιά ανάγκη του ανθρώπου για εσωτερική εμπειρία, πρέπει να εγκαταλείψουν την αποσκληρυμμένη και απαρχαιωμένη μορφή τους (συστήματα πίστεων βασισμένα στο δόγμα και το τυπικό) και να αναζητήσουν την πνευματικότητά τους, δηλαδή εκείνη τη στάση ζωής που προωθεί μια άμεση και εσωτερική σύνδεση με το Θείο. Οι παραδοσιακές οργανωμένες θρησκείες εκφυλίζονται σε ψυχρή(ή φανατικά θερμή τυπολατρεία, που αναπαράγει ένα πρότυπο ζωής ουσιαστικά αντιθρησκευτικό!
Δεν είναι η ιδέα του Θεού αυτή που δημιουργεί μια θρησκεία (στο Βουδισμό απουσιάζει), αλλά ο αυθαίρετος διαχωρισμός μεταξύ ιερού και κοσμικού.
Στη "θρησκεία της Κυριακής" ας αντιπαραθέσουμε την πνευματικότητα του καθημερινού. Ας καταργησουμε το διαχωρισμό του ιερού από τον κόσμο και ας επιδιώξουμε να χρησιμοποιήσουμε τις καθημερινές δραστηριότητες σαν πνευματική άσκηση, σε αρμονία και με τις πιό εκλεπτυσμένες ανατολικές διδασκαλίες, ειδικά της παράδοσης Ζεν.
Δεν κατακρίνουμε την ίδια τη θρησκεία, σαν προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει και να αναγνωρίσει το Θείο, αλλά στιγματίζουμε τη γραφειοκρατική αποπνευματικοποίησή της. Ας υιοθετησουμε μια ριζική απόρριψη του δογματικού και φονταμενταλιστικού χαρακτήρα των θρησκειών . Η φράση που αποδίδεται στον Μαχάτμα Γκάντι είναι καταλυτικη : ο Θεός δεν ανήκει σε καμία θρησκεία.
Πραγματι,
Η μονη θρησκεια είναι η θρησκεια της Αγαπης.
Καμία θρησκεία δεν είναι "αληθινή" με απόλυτο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα όλες οι θρησκείες είναι "αληθινές" κατά σχετική έννοια. Δεν επιλέγουμε μια θρησκεία, ούτε καμία θρησκεία: τις επιδοκιμάζουμε όλες στην πνευματική τους διάσταση.
Αποδέχομαστε τον Εσωτερισμό, τη Μεταφυσική, σαν τον κοινό παρανομαστή όλων των αληθινά πνευματικών παραδόσεων. Αυτή η καθολική αποδοχή της Εσωτερικότητας των θρησκειών περιγράφει κατ'ουσία μια νέα Κοσμική Θρησκευτικότητα, που στηρίζεται στην άμεση εσωτερική εμπειρία, προάγει την κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων και εναρμονίζει τον άνθρωπο με τη Συμπαντική Σοφία, που εκφράζεται μέσα από τους νόμους της Φύσης.
Ενώ από εσωτερική άποψη οι θρησκείες βρίσκονται σε αρμονική συμφωνία, στο εξωτερικό επίπεδο συγκρούονται και ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Πίσω από το προσωπείο των "θρησκευτικών πολέμων" δεν κρύβονται ασφαλώς πνευματικές αντιθέσεις, αλλά καθαρά πολιτικο-οικονομικά και εθνικιστικά αντικρουόμενα συμφέροντα.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ.
Ολα είναι μέρος της ίδιας πραγματικότητας και συνεπώς αποτελούνται από την ίδια ουσία.
Αυτή η μεγάλη Ενότητα, δεν είναι όπως στον υλισμό υλική, αλλά συνειδησιακή. Δεν πρόκειται για μια στατική πραγματικότητα, αλλά για μια διαρκή εξελικτική πορεία.
Ακόμα και η νέα φυσική (βλ.Το Τάο και η Φυσική του Fritjof Capra) υποστηρίζει ότι τα πάντα είναι αλληλένδετα, από τα ηλεκτρόνια μέχρι τους γαλαξίες και συνθέτουν μια Κοσμική Ενότητα.
ΠΗΓΗ:
BLOG EYTOΠIA
Μια αυθεντικη θρησκευτικοτητα δεν χρειαζεται ουτε προφητες, ουτε σωτηρες, ουτε εκκλησιες, ουτε παπαδες, ουτε ιερεις - επειδη η θρησκευτικοτητα είναι το ανθισμα της καρδιας σου.
Η θρησκευτικοτητα είναι μια υποθεση του ατομου. Είναι ένα μηνυμα αγαπης από σενα στο συνολο του κοσμου. Μια ανθρωποτητα είναι αρκετη. Και μια θρησκευτικοτητα είναι αρκετη. Ο διαλογισμος, η αληθεια, η αγαπη, η αυθεντικοτητα, η ειλικρινεια -που δεν χρειαζονται κανενα ονομα ινδουιστικο, χριστιανικο, μωαμεθανικο. Απλα και μονο, μια θρησκευτικοτητα μια ποιοτητα, όχι κατι οργανωμενο.
Την στιγμη που δημιουργειται μια οργανωση, θα υπαρξει βια , επειδη θα υπαρξουν άλλες οργανωσεις σε συγκρουση με την καινουργια. Χρειαζομαστε ένα κοσμο ατομων χωρις καμια οργανωση. Ναι, μπορουν να υπαρξουν συναθροισεις ανθρωπων που εχουν ομοια συναισθηματα, ομοιες χαρες, απολαυσεις, αλλα δεν θα πρεπει να υπαρχουν καθολου οργανωσεις, ιεραρχιες, γραφειοκρατιες.
Πρωτα τα εθνη, δευτερον οι θρησκειες και τριτον μια επιστημη αφιερωμενη σε μια καλυτερη, σε μεγαλυτερη ζωη, σε καλυτερη νοημοσυνη, σε περισσοτερη δημιουργικοτητα όχι για να δημιουργησει περισσοτερο πολεμο, όχι για να είναι καταστροφικη. Αν αυτά τα τρια πραγματα μπορεσουν να γινουν, ολοκληρη η ανθρωποτητα μπορει να σωθει αντι να καταστραφει από τους αργηγους, τους θρησκευτικους, πολιτικους, κοινωνικους.
ΟΣΣΟ
Η επιρροή όμως της ινδικής και ανατολικής κουλτούρας στη Δύση παρέμεινε εντούτοις κατά το πλείστον συνδεδεμένη με χώρους εσωτερισμού και διανόησης και σπάνια άγγιζε μεγάλες μάζες ανθρώπων. Προς τα μέσα της δεκαετίας του '60 ο κόσμος της ινδικής φιλοσοφίας έγινε ξαφνικά δημοφιλής ανάμεσα στις νεώτερες ριζοσπαστικές γενιές των Αμερικανών, χάριν σε ένα γεγονός που είχε σημαντικό αντίκτυπο σ'ολόκληρη τη δυτική αντικουλτούρα: το ταξίδι του Allen Ginsberg μαζί με άλλους ποιητές στην Ινδία (ανάμεσα στα τέλη του '61 και τις αρχές του '63).
Ο Ginsberg γύρισε ενθουσιασμένος και μετέδωσε πρόθυμα την εμπειρία του σε ένα πλατύ και έκπληκτο κοινό. Πολλοί νέοι άρχισαν να σκέπτονται την Ινδία ως ένα εξωτικό κόσμο, στον οποίο θα μπορούσαν να ανακαλύψουν εκείνη τη συνειδητότητα, την ποιότητα ζωής και την αθωότητα, που η καταναλωτική κοινωνία των πατεράδων τους είχε χάσει, ίσως για πάντα.
Το ταξίδι στην Ινδία αποτελούσε την εξερεύνηση ενός άγνωστου μαγευτικού γεωγραφικού χώρου και ταυτόχρονα μια πόρτα ανοιχτή στην πνευματική αναζήτηση. Στο απόγειο της τεχνολογικής ευημερίας, ένα μεγάλο μέρος της νεολαίας αρνήθηκε τις καλοθρεμμένες αξίες του δυτικού πολιτισμού ( της ιδιοκτησίας και του οικονομικού πλούτου) για να ακολουθήσει τον πλούτο των εμπειριών.
Σε μια ανακοίνωση του Επαναστατικού Ελεύθερου Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (καλοκαίρι του '69) δηλώνεται απερίφραστα ότι :
"Φυσική κατάσταση του ανθρώπου είναι η εκστατική απορία. Δεν θα έπρεπε να συμβιβαστούμε με λιγότερα".
Η έκσταση, με τη μορφή της μυστικιστικής εμπειρίας, έγινε σκοπός ενός ολοένα αυξανόμενου αριθμού νέων που την αναζητούσαν στην απελευθέρωση του σώματος, στη μαριχουάνα, το L.S.D., αλλά και στούς ινδικούς ύμνους και τη Yoga.
O A.Huxley στο ετήσιο συνέδριο της W.A.A.S. (World Academy of Arts and Sciences), που έγινε στην Στοκχόλμη το καλοκαίρι του 1963, υποστήριξε ότι η εκμετάλλευση του "Ανθρώπινου Δυναμικού", συμπεριλαμβανομένης της συνειδητότητας του μυστηρίου και τιυ βάθους της ψυχής, θα μπορούσε να συνεισφέρει αποφασιστικά στην επίλυση των μεγάλων προβλημάτων που μαστίζουν την ανθρωπότητα.
Ο σπόρος του Ginsberg άνθισε γιατί έπεσε στο γόνιμο το έδαφος που είχαν προετοιμάσει οι πρωτοπόροι Αμερικανοί οριενταλιστές και μυστικιστές ποιητές όπως ο William Blake, ο Walt Whitman, αλλά και ο πιό σύγχρονος συγγραφέας-φιλόσοφος Alan Watts, που μύησε την beat generation των Ginsberg, Kerouac, Corso, Ferlinghetti και τόσων άλλων στη μυστικιστική άποψη της ζωής.
Το 1965 έφθασε στη Νέα Υόρκη ένας ηλικιωμένος Ινδός δάσκαλος, ο Swami Baktivedanta Prabhupada, ιδρυτής της Iskon (Διεθνής Κίνηση για τη Συνείδηση του Κrishna ), που γρήγορα βρήκε πολλούς οπαδούς και διέδωσε τη Βεδική κουλτούρα της Bhakti-yoga. To παράδειγμά του ακολούθησαν και άλλοι ινδοί δάσκαλοι που ίδρυσαν κοινότητες και μοναστήρια σε πολλές πολιτείες των Η.Π.Α. και της Ευρώπης. Διάφορες μορφές της χίπικης ζωής, συμπεριλαμβανομένης της ινδικής πνευματικότητας, άρχισαν να κινούν το ενδιαφέρον κινηματογραφιστών, μουσικών και δραματουργών.
Την άνοιξη του 1966 οι Beatles έφθασαν στο Rishikesh ( τη <<χώρα των σοφών>>), στους πρόποδες των Ιμαλαϊων, για μια περίοδο διαλογισμού στο ησυχαστήριο του Maharishi Mahesh Yogi, με τη συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων και πλήθους δημοσιογράφων που μετέδιδαν το γεγονός σ'ολόκληρο τον κόσμο.
Ο William James, ένας διακεκριμένος ψυχολόγος και φιλόσοφος που μελέτησε σε βάθος τις θρησκευτικές εμπειρίες, δίνει τον ακόλουθο ορισμό της θρησκείας:
“ θρησκεία είναι τα συναισθήματα, οι πράξεις και οι εμπειρίες των ανθρώπων ως ατόμων στη μοναχικότητά τους, στο μέτρο που αυτοί συνειδητοποιούν ότι τελούν σε σχέση με οτιδήποτε είναι δυνατόν να θεωρήσουν ως θείο”.
Η θρησκευτική συνείδηση του κάθε ανθρώπου είναι συνεπώς προσωπική, ιδιωτική του υπόθεση, που δεν διαφεντεύεται και προ πάντων δεν γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, όργανο σκοταδισμού ή μέσω προσπορισμού θρησκευτικών αρχόντων. Η πνευματική ζωή δεν χρειάζεται απαραίτητα να στηρίζεται σ'ένα θρησκευτικό δόγμα και οι πνευματικές αξίες δεν είναι αποκλειστική περιουσία των οργανωμένων εκκλησιών.
Η πλειονότητα των δυτικών αναζητητών, συμπεριλαμβανομένων πολλών χριστιανών κληρικών και λαϊκών, χρησιμοποιεί το διαλογισμό και τις άλλες τεχνικές απελευθέρωσης, όχι σαν ναρκωτικό, αλλά σαν βοήθημα για την εμβάθυνση της αυτογνωσίας και την εξισορρόπιση σώματος-ψυχής-πνεύματος.
Εναλλακτικές κοινότητες πειραματίζονται την αρμονική επανασύνδεση του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον και η οικολογική σκέψη εμπλουτίζεται από τη νέα πνευματική συνειδητότητα που έχει τις ρίζες της στην Ανατολή. Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της νέας πνευματικής αναγέννησης είναι η ανοχή, η συνεργασία, η παραδοχή της Ενότητας πίσω από τον πλουραλισμό των πνευματικών εκφράσεων, ο έμπρακτος σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και ο σεβασμός της Ζωής σε όποια μορφή κι αν εκδηλώνεται.
Σε αντίθεση με τη γενιά της ψυχεδέλειας των hippies, που αναμείγνυαν κατά περίεργο τρόπο το πνευματικό ενδιαφέρον με την επιθυμία για εξωτικές περιπέτειες και την αναζήτηση έντονων αισθησιακών συγκινήσεων, το νέο πνευματικό ρεύμα εκφράζεται σήμερα από εξαιρετικά δραστήριους και ικανούς ανθρώπους, που όχι μόνο δεν περιθωριοποιούνται, αλλά δραστηριοποιούνται στον εξανθρωπισμό και την πνευματοποίηση της καθημερινότητας, τόσο σε τοπικό όσο και σε πλανητικό επίπεδο.
Ο κλήρος και γενικοτερα το ιερατειο, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, υπογραμμίζοντας ότι η αλήθεια είναι μόνο μία και ευρίσκεται αποκλειστικά στους κόλπους της εκάστοτε εκκλησίας.
"Οποιοσδήποτε άλλος δρόμος οδηγεί αναπόφευκτα στην πλάνη, τη σκλαβιά, τον εξευτελισμό της προσωπικότητας του ανθρώπου και την παράδοση σε δαιμονικές δυνάμεις."!
Η σκόπιμη υποτίμηση και η χονδροειδής παραποίηση της ανατολικής πνευματικής παράδοσης, προϊόν άγνοιας και φανατικής μισαλλοδοξίας, εμπεριέχει ζωντανές τις ίδιες ιμπεριαλιστικές θέσεις της δυτικής Ευρώπης του δέκατου ένατου αιώνα, τότε που την εξυπηρετούσε να θεωρεί τους Ινδούς και τους Κινέζους υπανάπτυκτους άγριους, που είχαν άμεση ανάγκη αποικιοκρατικής εξέλιξης και "σωτηρίας".
Παρά τις προσπάθειες των διαφόρων πνευματικών τρομοκρατών, που θέλουν να εμποδίσουν την ελεύθερη πνευματική αναζήτηση, το κάλεσμα της Ανατολής, τόσο γεωγραφικής όσο κυρίως πνευματικής, εξακολουθεί να γοητεύει πολλούς νέους και λιγότερο νέους. Η δυνατή αυτή έλξη αντιστοιχεί σε μια πρωταρχική και άμεση ανάγκη του ανθρώπου για νόημα, ολοκλήρωση και αυτοϋπέρβαση.
Αυτοί που βρίσκουν το κουράγιο και το σθένος να προχωρήσουν σε βάθος, το "Ταξίδι στην Ανατολή", όπως το αποτύπωσε έξοχα ο Η.Ηesse στο ομώνυμο βιβλίο του, συνεπάγεται μια ριζική αλλαγή στους φυσικούς και πνευματικούς ρυθμούς, που αποδεικνύουν ότι είναι δυνατή μια πραγματική απελευθέρωση ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, χωρίς να εναποθέτει κανείς τις ελπίδες του αποκλειστικά σε μελλοντικούς παραδείσους.
Εαν οι θρησκείες θέλουν να ικανοποιήσουν την βαθιά ανάγκη του ανθρώπου για εσωτερική εμπειρία, πρέπει να εγκαταλείψουν την αποσκληρυμμένη και απαρχαιωμένη μορφή τους (συστήματα πίστεων βασισμένα στο δόγμα και το τυπικό) και να αναζητήσουν την πνευματικότητά τους, δηλαδή εκείνη τη στάση ζωής που προωθεί μια άμεση και εσωτερική σύνδεση με το Θείο. Οι παραδοσιακές οργανωμένες θρησκείες εκφυλίζονται σε ψυχρή(ή φανατικά θερμή τυπολατρεία, που αναπαράγει ένα πρότυπο ζωής ουσιαστικά αντιθρησκευτικό!
Δεν είναι η ιδέα του Θεού αυτή που δημιουργεί μια θρησκεία (στο Βουδισμό απουσιάζει), αλλά ο αυθαίρετος διαχωρισμός μεταξύ ιερού και κοσμικού.
Στη "θρησκεία της Κυριακής" ας αντιπαραθέσουμε την πνευματικότητα του καθημερινού. Ας καταργησουμε το διαχωρισμό του ιερού από τον κόσμο και ας επιδιώξουμε να χρησιμοποιήσουμε τις καθημερινές δραστηριότητες σαν πνευματική άσκηση, σε αρμονία και με τις πιό εκλεπτυσμένες ανατολικές διδασκαλίες, ειδικά της παράδοσης Ζεν.
Δεν κατακρίνουμε την ίδια τη θρησκεία, σαν προσπάθεια του ανθρώπου να πλησιάσει και να αναγνωρίσει το Θείο, αλλά στιγματίζουμε τη γραφειοκρατική αποπνευματικοποίησή της. Ας υιοθετησουμε μια ριζική απόρριψη του δογματικού και φονταμενταλιστικού χαρακτήρα των θρησκειών . Η φράση που αποδίδεται στον Μαχάτμα Γκάντι είναι καταλυτικη : ο Θεός δεν ανήκει σε καμία θρησκεία.
Πραγματι,
Η μονη θρησκεια είναι η θρησκεια της Αγαπης.
Καμία θρησκεία δεν είναι "αληθινή" με απόλυτο τρόπο, ενώ ταυτόχρονα όλες οι θρησκείες είναι "αληθινές" κατά σχετική έννοια. Δεν επιλέγουμε μια θρησκεία, ούτε καμία θρησκεία: τις επιδοκιμάζουμε όλες στην πνευματική τους διάσταση.
Αποδέχομαστε τον Εσωτερισμό, τη Μεταφυσική, σαν τον κοινό παρανομαστή όλων των αληθινά πνευματικών παραδόσεων. Αυτή η καθολική αποδοχή της Εσωτερικότητας των θρησκειών περιγράφει κατ'ουσία μια νέα Κοσμική Θρησκευτικότητα, που στηρίζεται στην άμεση εσωτερική εμπειρία, προάγει την κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων και εναρμονίζει τον άνθρωπο με τη Συμπαντική Σοφία, που εκφράζεται μέσα από τους νόμους της Φύσης.
Ενώ από εσωτερική άποψη οι θρησκείες βρίσκονται σε αρμονική συμφωνία, στο εξωτερικό επίπεδο συγκρούονται και ανταγωνίζονται η μία την άλλη. Πίσω από το προσωπείο των "θρησκευτικών πολέμων" δεν κρύβονται ασφαλώς πνευματικές αντιθέσεις, αλλά καθαρά πολιτικο-οικονομικά και εθνικιστικά αντικρουόμενα συμφέροντα.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ.
Ολα είναι μέρος της ίδιας πραγματικότητας και συνεπώς αποτελούνται από την ίδια ουσία.
Αυτή η μεγάλη Ενότητα, δεν είναι όπως στον υλισμό υλική, αλλά συνειδησιακή. Δεν πρόκειται για μια στατική πραγματικότητα, αλλά για μια διαρκή εξελικτική πορεία.
Ακόμα και η νέα φυσική (βλ.Το Τάο και η Φυσική του Fritjof Capra) υποστηρίζει ότι τα πάντα είναι αλληλένδετα, από τα ηλεκτρόνια μέχρι τους γαλαξίες και συνθέτουν μια Κοσμική Ενότητα.
ΠΗΓΗ:
BLOG EYTOΠIA
Μια αυθεντικη θρησκευτικοτητα δεν χρειαζεται ουτε προφητες, ουτε σωτηρες, ουτε εκκλησιες, ουτε παπαδες, ουτε ιερεις - επειδη η θρησκευτικοτητα είναι το ανθισμα της καρδιας σου.
Η θρησκευτικοτητα είναι μια υποθεση του ατομου. Είναι ένα μηνυμα αγαπης από σενα στο συνολο του κοσμου. Μια ανθρωποτητα είναι αρκετη. Και μια θρησκευτικοτητα είναι αρκετη. Ο διαλογισμος, η αληθεια, η αγαπη, η αυθεντικοτητα, η ειλικρινεια -που δεν χρειαζονται κανενα ονομα ινδουιστικο, χριστιανικο, μωαμεθανικο. Απλα και μονο, μια θρησκευτικοτητα μια ποιοτητα, όχι κατι οργανωμενο.
Την στιγμη που δημιουργειται μια οργανωση, θα υπαρξει βια , επειδη θα υπαρξουν άλλες οργανωσεις σε συγκρουση με την καινουργια. Χρειαζομαστε ένα κοσμο ατομων χωρις καμια οργανωση. Ναι, μπορουν να υπαρξουν συναθροισεις ανθρωπων που εχουν ομοια συναισθηματα, ομοιες χαρες, απολαυσεις, αλλα δεν θα πρεπει να υπαρχουν καθολου οργανωσεις, ιεραρχιες, γραφειοκρατιες.
Πρωτα τα εθνη, δευτερον οι θρησκειες και τριτον μια επιστημη αφιερωμενη σε μια καλυτερη, σε μεγαλυτερη ζωη, σε καλυτερη νοημοσυνη, σε περισσοτερη δημιουργικοτητα όχι για να δημιουργησει περισσοτερο πολεμο, όχι για να είναι καταστροφικη. Αν αυτά τα τρια πραγματα μπορεσουν να γινουν, ολοκληρη η ανθρωποτητα μπορει να σωθει αντι να καταστραφει από τους αργηγους, τους θρησκευτικους, πολιτικους, κοινωνικους.
ΟΣΣΟ
