ΠΩΣ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΑ (ΣΥΜΒΑΤΙΚΑ Η/ΚΑΙ ΟΡΘΟΜΟΡΙΑΚΑ)
Είναι γνωστό ότι, μέχρι σήμερα, η επιλογή των ψυχοφαρμάκων για έναν ασθενή από τον ψυχίατρό του γίνεται ουσιαστικά «στην τύχη». Με άλλα λόγια, ο κάθε ψυχίατρος συνταγογραφεί ένα ψυχοφάρμακο από μία ομάδα φαρμάκων με παρόμοια δράση σε έναν ασθενή αυθαίρετα («κουτουρού», όπως λέμε στην καθημερινή γλώσσα), χωρίς να ξέρει από πριν αν το συγκεκριμένο φάρμακο θα τον «πιάσει» καλά (δηλ. αν θα είναι αποτελεσματικό στον συγκεκριμένο ασθενή ή όχι) και τι παρενέργειες θα έχει το φάρμακο αυτό στον οργανισμό του.
Με άλλα λόγια, χωρίς να μπορούμε (ή μάλλον χωρίς να ξέρουμε ότι μπορούμε) να κάνουμε αλλιώς, αναγκαζόμαστε να δούμε εκ του αποτελέσματος αν η επιλογή για το φάρμακο ήταν καλή. Το μόνο που μπορεί λίγο να βοηθήσει τον ψυχίατρο στην επιλογή του είναι η γνώση που έχει αποκομίσει από την κλινική του εμπειρία για το πώς τα έχουν πάει οι προηγούμενοι ασθενείς του με το α’ ή β’ ψυχοφάρμακο.
Για παράδειγμα, ας πούμε ότι έχει έναν διπολικό ασθενή και πρέπει να του δώσει ψυχοφάρμακα, εν προκειμένω έναν σταθεροποιητή διάθεσης και ένα αντιψυχωσικό. Μέχρι σήμερα, ο ψυχίατρος επέλεγε τόσο το σταθεροποιητή διάθεσης όσο και το αντιψυχωσικό «στην τύχη» για τον συγκεκριμένο ασθενή ή, βασιζόμενος κυρίως στο πώς οι προηγούμενοι ασθενείς του οι οποίοι έχουν πάρει το ίδιο φάρμακο «τα έχουν πάει».
Όμως, ουσιαστικά, αυτή η μέθοδος δεν αποδίδει πάντα, διότι ο κάθε ένας οργανισμός είναι διαφορετικός και μοναδικός, κι έτσι κάποιο φάρμακο που το πήρε ο Α’ ασθενής και πήγε καλά (δηλ. ελέγχθηκαν τα συμπτώματά του σε ικανοποιητικό βαθμό και δεν είχε πολλές και σοβαρές παρενέργειες) μπορεί στον Β’ ασθενή να μην πηγαίνει (δηλαδή, όταν του χορηγηθεί, να μην επιτευχθεί αποτελεσματικότητα στον έλεγχο των συμπτωμάτων και να σημειωθούν πολλές και σοβαρές παρενέργειες).
Οι ψυχίατροι λοιπόν, όπως θα υπέθετε κανείς, θα ήταν πολύ ευτυχείς αν υπήρχε κάποιος τρόπος να ξέρουν από πριν ποιο φάρμακο ταιριάζει ή όχι στον καθένα ασθενή τους.
Η σύγχρονη ψυχιατρική έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στη γενετική προκειμένου να βρει έναν τρόπο να εξασφαλίσει αυτή τη γνώση (δηλ. ποιο φάρμακο ταιριάζει στον δεδομένο ασθενή) κι έτσι γίνονται έρευνες πάνω σ’ αυτό μέσω ερευνών στη γενετική.
Όμως ήδη υπάρχει τρόπος να «ρωτήσουμε» τον οργανισμό του ασθενούς ποιο ψυχοφάρμακο «του πηγαίνει» καλύτερα, με εργαλεία που μας δίνει η εναλλακτική ιατρική.
Ήδη η γράφουσα γνωρίζει τρεις τρόπους, τρία διαφορετικά εργαλεία από την ενασχόλησή της με την εναλλακτική ιατρική, με τους οποίους μπορούμε να «διαβάσουμε» τον οργανισμό με τη χρήση και τη βοήθεια ηλεκτρονικών υπολογιστών και να δούμε πραγματικά ποιο φάρμακο έχει ανάγκη και ποιο όχι.
Με άλλα λόγια, εκεί που φιλοδοξεί να φτάσει η κλασσική ψυχιατρική μέσω της γενετικής, εκεί έχει ήδη φτάσει η εναλλακτική ιατρική, από άλλο δρόμο.
Οι τρεις αυτοί τρόποι που γνωρίζει η γράφουσα και οι οποίοι μπορούν να μας δείξουν ποια ψυχιατρικά φάρμακα από την ίδια ομάδα μπορούν να βοηθήσουν καλύτερα τον ασθενή είναι οι εξής:
Είτε α) το Electrodermal Screening Test (EST),
Είτε β) η Ενεργειακή Συντονιστική (μέθοδος «Χαβέλλα»)
Είτε γ) το μηχάνημα βιοσυντονισμού Vega Expert (με ή χωρίς τροποποίηση κατά Χρηστίδη/Ζάγκλη).
Τα μηχανήματα αυτά τα χρησιμοποιεί η εναλλακτική ιατρική πολλά χρόνια τώρα. Εκτός από συμβατικά ψυχοφάρμακα ή άλλα συμβατικά φάρμακα κάθε είδους, μπορούμε να κάνουμε το ίδιο και με κάθε είδους συμπληρώματα διατροφής τα οποία αποτελούνται από βιταμίνες, μεταλλικά άλατα, ιχνοστοιχεία, ουσιώδη λιπαρά οξέα , προβιοτικά κλπ (και άρα και ορθομοριακά ψυχοφάρμακα), ομοιοπαθητικά φάρμακα, φυτοπαθητικά φάρμακα, τρόφιμα ή ποτά και γενικά ο,τιδήποτε μπορεί να μπει μέσα σε έναν οργανισμό.
Η γράφουσα είναι λήπτρια υπηρεσιών ψυχικής υγείας και έχει δοκιμάσει και με τους τρεις τρόπους τα τρία συμβατικά ψυχοφάρμακα που παίρνει, καθώς και ένα ορθομοριακό ψυχοφάρμακο (εκτός από μεγάλη ποικιλία άλλων σκευασμάτων και συμπληρωμάτων πχ ομοιοπαθητικών κλπ). Πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρχε πλήρης συμφωνία στα αποτελέσματα μεταξύ των μεθόδων (α) και (β), η οποία είχε ως εξής:
Όταν χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος Electrodermal Screening Test (EST) (για λεπτομέρειες ως προς τον τρόπο λειτουργίας του EST βλέπε το παράρτημα) και δοκιμάστηκαν τα συμβατικά ψυχοφάρμακα, βρέθηκε ότι «της πήγαινε» πολύ ο σταθεροποιητής διάθεσης καρβαμαζεπίνη (Tegretol), «της πήγαινε» εν μέρει το άτυπο αντιψυχωσικό κουετιαπίνη (Seroquel) και ότι δεν «της πήγαινε» ιδιαίτερα (αλλά όχι ότι την έβλαπτε κιόλας, με άλλα λόγια ήταν ουδέτερο) το κλασσικό αντιψυχωσικό αλοπεριδόλη (Aloperidin).
Όσο δε για το ορθομοριακό ψυχοφάρμακο, το Truehope EmpowerPlus, τη βοηθούσε ή της ταίριαζε αρκετά, περίπου όσο το Tegretol ή ελάχιστα παρακάτω.
Λίγο καιρό αργότερα δοκιμάστηκαν τα ίδια φάρμακα και με τη μέθοδο Χαβέλα. Τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια.
Τέλος, λίγο καιρό πριν δοκιμάσουμε τα φάρμακα με το EST, τα δοκιμάσαμε και στο μηχάνημα Vega Expert του ιατρού Θ.Χρηστίδη (αλλά με την μεθοδολογική παραλλαγή που χρησιμοποιούν οι ιατροί Θ. Χρηστίδης και Ζάγκλης).
Τα αποτελέσματα με εκείνη τη μέθοδο ήταν ότι κανένα από τα τρία συμβατικά ψυχοφάρμακα δεν «της πήγαινε» (άρα ο οργανισμός δεν τα χρειαζόταν, δεν τα επιζητούσε), και «της πήγαινε» το ορθομοριακό ψυχοφάρμακο. Πρέπει να σημειωθεί ότι η μέθοδος με το Vega Expert, τουλάχιστον όπως την εφαρμόζει ο ιατρός Χρηστίδης, δεν ήταν δυνατόν να δείξει διαβαθμίσεις. Με την παραλλαγή Χρηστίδη το μόνο που μπορεί να δείξει το μηχάνημα αυτό είναι «ναι» ή «όχι», δηλαδή αν «σου πάει» το εκάστοτε φάρμακο ή δεν «σου πάει».
Για κάποιον που μένει σήμερα στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη και θέλει να δοκιμάσει ψυχοφάρμακα (είτε συμβατικά είτε ορθομοριακά), η πιο καλή λύση είναι να χρησιμοποιηθεί η μέθοδος (α), δηλαδή το EST. Για τη μέθοδο (β) (δηλ. τη μέθοδο Χαβέλα), πρέπει κανείς να πάει στα Πολιτικά Ευβοίας, διότι μόνο εκεί προς τα παρόν εφαρμόζεται η μέθοδος της Ενεργειακής Συντονιστικής «Χαβέλα» (η μέθοδος αυτή ακόμη δεν έχει διαδοθεί). Όσο για τη μέθοδο (γ), τουλάχιστον ως προς την εφαρμογή της με την παραλλαγή Χρηστίδη/Ζάγκλη, αυτήν η γράφουσα δεν τη συνιστά για τη μέτρηση συμβατικών ψυχοφαρμάκων.
Ας δούμε τώρα πώς μπορούμε να προχωρήσουμε πρακτικά. Ας υποθέσουμε ότι «ρωτάμε» τον οργανισμό ποια ψυχοφάρμακα χρειάζεται μέσω της μεθόδου EST, η οποία υπάρχει και στο εξωτερικό.
Ας δούμε μία εφαρμογή σε έναν ασθενή με διπολική διαταραχή.
Για το αν χρειάζεται ή όχι κάποιο ορθομοριακό σκεύασμα για ψυχιατρικούς ασθενείς (η γράφουσα γνωρίζει τέσσερα - το Truehope EmpowerPlus –(www.truehope.com), το Equilib, τα συμπληρώματα διατροφής των πρωτοκόλλων Hoffer και Pfeiffer αλλά έχει μετρήσει με τη μέθοδο EST μέχρι στιγμής μόνο το ορθομοριακό σκεύασμα για ψυχιατρικούς ασθενείς Truehope) επίσης μπορούμε να «ρωτήσουμε» ή να «διαβάσουμε» τον οργανισμό, δηλαδή να κάνουμε μέτρηση της συμβατότητας του οργανισμού με το σκεύασμα που δοκιμάζουμε. Η δοκιμή γίνεται βάζοντας μία ή δύο κάψουλες από το σκεύασμα ή φάρμακο σε ένα σημείο του μηχανήματος που μοιάζει με πολύ μικρό πιατάκι του καφέ.
(Σε αυτό το σημείο σας συνιστούμε να διαβάσετε καλά τις πληροφορίες στο παράρτημα, ώστε να καταλάβετε πως λειτουργεί το EST).
Επίσης με τον ίδιο τρόπο κάνουμε μέτρηση συμβατικών ψυχοφαρμάκων, ως εξής:.
Ας πούμε λοιπόν για παράδειγμα ότι θέλουμε να δώσουμε στον ασθενή ένα σταθεροποιητή διάθεσης και ένα αντιψυχωσικό.
Θα πρέπει να εξετάζονται φάρμακα της ίδιας κατηγορίας. Ας πούμε ότι θέλουμε να ξεκινήσουμε με τους σταθεροποιητές διάθεσης. Μπορούμε να δοκιμάσουμε όλες τις εκδοχές λιθίου που υπάρχουν στην αγορά, μετά καρβαμαζεπίνη και ακολούθως έναν – έναν όλους τους σταθεροποιητές νεότερης γενιάς που υπάρχουν. Στο EST, όποιος σταθεροποιητής φτάσει πλησιέστερα στην τιμή 50 (βλέπε σχήματα 1, 2 και 3), δηλ. στη γραμμή αναφοράς, η οποία αντιπροσωπεύει το ιδανικό / φυσιολογικό επίπεδο ενέργειας, είναι ο καταλληλότερος να χορηγηθεί στον ασθενή. Άρα λοιπόν, πρέπει να συνταγογραφήσουμε το φάρμακο ή σκεύασμα μιας δεδομένης κατηγορίας που έφτασε πλησιέστερα στην τιμή (επίπεδο) 50.
Ακολούθως κάνουμε το ίδιο και με τα αντιψυχωσικά. Έχουμε πάρει από 1 – 2 κάψουλες από όλα, ή έστω τα περισσότερα, αντιψυχωσικά που κυκλοφορούν στην αγορά, και τα δοκιμάζουμε ένα – ένα. Όποιο σημειώσει ένδειξη πλησιέστερη στο 50 είναι εκείνο που πρέπει να συνταγογραφηθεί.
Πρέπει να σημειωθεί ότι, για να λειτουργήσει/χειριστεί (operate) ένας ιατρός σωστά το μηχάνημα EST, πρέπει να κάνει εκπαίδευση για τη μέθοδο και να μάθει κάποια σημεία βελονισμού σε όλα τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών, όπου πραγματοποιούνται οι μετρήσεις.
Προς το παρόν υπάρχει ιατρός στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ο οποίος κατόπιν συνεννόησης κάνει μετρήσεις με το EST και ο οποίος έχει μάλιστα πάρει πριν χρόνια την ειδικότητα νευρολόγου-ψυχιάτρου στην κλασσική ιατρική (την οποία ειδικότητα της ψυχιατρικής δεν εξασκεί σήμερα, εργάζεται αποκλειστικά ως εναλλακτικός θεραπευτής). Η άλλη επιλογή είναι η μέτρηση με τη μέθοδο Χαβέλα, η οποία προς το παρόν γίνεται εκτός Αθηνών, στην Εύβοια.
Αυτό που σας συνιστά η γράφουσα όμως είναι, ειδικά αν είστε ψυχίατρος και θέλετε να χρησιμοποιήσετε το EST στην επιλογή ψυχοφαρμάκων, να φροντίσετε να εκπαιδευτείτε εσείς ο ίδιος πάνω στο EST. Πιστεύει ότι τα αποτελέσματα στην κλινική εφαρμογή και η πορεία των ασθενών σας θα είναι πάρα πολύ καλές.
Βέβαια, εννοείται ότι θα πρέπει να γίνουν συστηματικές έρευνες με διπλά – τυφλά πειράματα κλπ, οι οποίες ακόμη δεν έχουν γίνει, διότι το EST το χρησιμοποιούν προς το παρόν μόνο οι εναλλακτικοί ιατροί και οι κλασσικοί ιατροί ακόμα δεν το γνωρίζουν και άρα δεν το χρησιμοποιούν. (Άλλωστε ο μόνος λόγος που γράφτηκε το παρόν άρθρο και η διάδοσή του είναι ακριβώς να τεθεί υπ’όψιν των κλασσικών ψυχιάτρων η ύπαρξη αυτών των τριών μεθόδων).
Όμως, μέχρι να γίνει αυτό και μέχρι να γίνει συστηματική έρευνα, η εμπειρία της γράφουσας με πέντε ψυχιατρικούς ασθενείς στους οποίους «μετρήσαμε» τα φάρμακα που ήδη έπαιρναν ήταν πολύ ενδεικτική.
Για παράδειγμα, πρόσφατα (Ιούλιο του 2009) δοκιμάσαμε σε μία διπολική ασθενή το άτυπο αντιψυχωσικό κουετιαπίνη (Seroquel). (Όπως αναφέρθηκε πρωτύτερα, στον οργανισμό της γράφουσας το Seroquel πήγε καλά, τόσο με την πορεία της ως ασθενής, όσο και με τις ενδείξεις του EST). Πριν πάμε στο ιατρείο του πρώην ψυχιάτρου που κάνει τις μετρήσεις EST, η ασθενής εκείνη είχε πει στη γράφουσα ότι της είχε δώσει ο ψυχίατρός της Seroquel και δεν είχε πάει καθόλου καλά με εκείνο το φάρμακο, εφόσον είχε άσχημες παρενέργειες και δεν έγινε αποτελεσματική καταστολή των ψυχιατρικών συμπτωμάτων.
Όταν λοιπόν μετά «ρωτήσαμε» (με τη μέθοδο EST) τον οργανισμό της ασθενούς αυτής για το αν “ήθελε” το Seroquel, η «απάντηση» του οργανισμού της ήταν αρνητική, δηλαδή η ένδειξη του μηχανήματος για το συγκεκριμένο φάρμακο έπεσε αισθητά κάτω από τη μέση τιμή των βασικών μετρήσεων του οργανισμού της (βλ. παράρτημα και σχήμα 3, ΤΦ3).
Κλείνοντας, η γράφουσα θα ήθελε να τονίσει ότι η ψυχιατρική, τόσο στην εφαρμογή της με τα συμβατικά όσο και στην εφαρμογή της με τα ορθομοριακά ψυχοφάρμακα αναμένεται να κάνουν τεράστιο άλμα προόδου αν υιοθετήσουν την τεχνική του να «ρωτάμε» τον οργανισμό ποιο ψυχοφάρμακο χρειάζεται πραγματικά, με τις τεχνικές που μας προσφέρει η εναλλακτική ιατρική.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:
Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ELECTRODERMAL SCREENING TEST
Η συσκευή του Elecrodermal Screening Test αποτελείται από έναν υπολογιστή PC, desktop ή laptop, o οποίος περιέχει και «τρέχει» το πρόγραμμα του EST. Υπάρχουν όμως κάποιες μικρές τροποποιήσεις εν σχέσει με έναν κανονικό υπολογιστή ως προς το hardware. Δηλαδή, υπάρχει ένα μικρό πιατάκι (τασάκι) δοκιμής, όπου βάζουμε μία ή περισσότερες κάψουλες (ή μία μικρή χύμα ποσότητα) από το φάρμακο (ή σκεύασμα ή τροφή ή οτιδήποτε άλλο) που θέλουμε να δοκιμάσουμε, και δύο ηλεκτρόδια, ένα με τη μορφή κυλίνδρου και ένα με τη μορφή στυλό.
Όλα αυτά συνδέονται με το μηχάνημα που κάνει τις μετρήσεις. Αυτό βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, στον οποίο δίνει και από τον οποίο παίρνει συνεχώς πληροφορίες κατά τη διάρκεια της μέτρησης. Στην οθόνη του υπολογιστή εμφανίζεται ένα παράθυρο το οποίο, όταν δεν γίνονται μετρήσεις, έχει τη μορφή που φαίνεται στο σχήμα 1. Η γραμμή στη μέση, με την τιμή 50, αντιπροσωπέυει το φυσιολογικό επίπεδο ενέργειας που πρέπει να έχει ένας οργανισμός και λέγεται γραμμή αναφοράς με τιμή 50.
Πριν πιάσει με το ένα χέρι του ο ασθενής το κυλινδρικό ηλεκτρόδιο, πρέπει να έχει βγάλει από τα χέρια του (και τυχόν και τα πόδια του) όλα τα κοσμήματα που τυχόν φορούσε και το ρολόι του. Έπειτα, πρέπει να πλύνει καλά τα πόδια του και τα χέρια του με σαπούνι ώστε να φύγει το λίπος και ο ιδρώτας (διότι αυτά επηρρεάζουν την αγωγιμότητα του δέρματος) και να τα σκουπίσει καλά. Μετά κάθεται απέναντι από τον ιατρό-χειριστή αντικρυστά, σε μια απόσταση μισού μέτρου περίπου, με γυμνά χέρια και πόδια. Τώρα ο ασθενής είναι έτοιμος για τις μετρήσεις. Ο ιατρός-χειριστής κρατά το ηλεκτρόδιο που έχει τη μορφή στυλό και ο ασθενής κρατά στο ένα χέρι του (συνήθως το δεξί) το ηλεκτρόδιο που έχει τη μορφή κυλίνδρου.
Ο ασθενής δίνει στο γιατρό – χειριστή ένα – ένα και διαδοχικά τα χέρια και τα πόδια του, και ο δεύτερος μετρά την ενεργειακή κατάσταση διαφόρων συστημάτων και οργάνων στον οργανισμό του ασθενούς εφαρμόζοντας το ηλεκτρόδιο-στυλό σε 1 ή 2 σημεία βελονισμού στο κάθε δάκτυλο κάθε χεριού και ποδιού. (Η κύρια “δυσκολία” της εκπαίδευσης του ιατρού – χειριστή έγκειται στο ότι πρέπει να εκπαιδευτεί μέχρι ενός σημείου στο βελονισμό, και κυρίως στα σημεία βελονισμού στα δάκτυλα των χεριών και ποδιών).
Το συνολικό hardware της συσκευής και το σώμα του ασθενούς σχηματίζουν ένα ηλεκτρικό κύκλωμα με τάση της τάξεως των 1,2 με 2,4 Volts, όταν ο ασθενής κρατά με το ένα χέρι του το κυλινδρικό ηλεκτρόδιο και ο ιατρός-χειριστής εφαρμόζει το ηλεκτρόδιο-στυλό με τη μύτη πάνω στα ειδικά σημεία βελονισμού των δακτύλων των χεριών και των ποδιών του ασθενούς.
Δηλαδή, το ηλεκτρικό κύκλωμα που σχηματίζεται με το σώμα του ασθενούς και τα δύο ηλεκτρόδια τα οποία συνδέονται με το σύστημα μέτρησης κλείνει όταν ακουμπήσουμε το ηλεκτρόδιο που μοιάζει με στυλό επάνω στα σημεία βελονισμού.
Η πρώτη φάση της εφαρμογής είναι, όπως είπαμε, η μέτρηση από τον ιατρό-χειριστή ενός ή δύο συγκεκριμένων σημείων σε κάθε δάκτυλο κάθε χεριού ή ποδιού προκειμένου να αξιολογηθεί η μέση ενεργειακή κατάσταση του οργανισμού. Σε αυτή τη φάση δεν δοκιμάζουμε / μετράμε φάρμακα (δηλαδή ψυχοφάρμακα, συμβατικά φάρμακα για άλλες χρήσεις, συμπληρώματα διατροφής, ορθομοριακά σκευάσματα για ψυχιατρική χρήση, ομοιοπαθητικά, δείγματα τροφών κλπ) – εφεξής «φάρμακα».
Έτσι, σε αυτή τη φάση, παίρνουμε μια τιμή κάθε φορά που το ηλεκτρόδιο-στυλό ακουμπά σε κάθε σημείο βελονισμού και, κατ’ αυτό τον τρόπο, παίρνουμε μια τιμή κάθε φορά πάνω στο ειδικό παράθυρο στην οθόνη του υπολογιστή (βλέπε σχήμα 2). Με αυτό τον τρόπο παίρνουμε μια ιδέα για το πως είναι η ενεργειακή κατάσταση του εξεταζομένου.
Για παράδειγμα, αν εφαρμόσουμε το ηλεκτρόδιο στο σημείο βελονισμού το οποίο δίνει πληροφορίες για το συκώτι (ήπαρ), μπορεί να σημειωθεί ένδειξη 22 (ΒΤ1) και αν το εφαρμόσουμε στο αντίστοιχο σημείο που δίνει πληροφορίες για τα νεφρά μπορεί να σημειωθεί ένδειξη 30 (ΒΤ2). Εφαρμόζοντας λοιπόν ο ιατρός - χειριστής το ηλεκρόδιο σε όλα τα σημεία βελονισμού των δακτύλων που πρέπει, παίρνει κάποιον αριθμό ενδείξεων (ΒΤ1, ΒΤ2, ΒΤ3, ΒΤ4 κοκ). Ας πούμε ότι για έναν συγκεκριμένο ασθενή Α1, οι τιμές που πήραμε κυμαίνονται μεταξύ των τιμών 18 και 30 (βλ σχήμα 1). Επειδή οι τιμές αυτές είναι κάτω από το 50, που είναι η ιδεώδης νόρμα, οι ενδείξεις αυτές σημαίνουν ότι ο συγκεκριμένος ασθενής Α1 είναι “πεσμενος” ενεργειακά.
Εν συνεχεία έρχεται η δεύτερη φάση, κατά την οποία πρέπει να δούμε ποια «φάρμακα» (δηλ ιδιοσκευάσματα από όλες τις κατηγορίες που αναφέραμε παραπάνω) ταιριάζουν καλύτερα στον ασθενή. Για να γίνει όμως αυτό σωστά, πρέπει ο ιατρός-χειριστής να βρει μια τιμή μέτρησης αναφοράς από ένα συγκεκριμένο σημείο βελονισμού (πχ αυτό που δίνει τη βασική τιμή ΒΤ3 – σχήμα 2), την οποία θα χρησιμοποιήσει για να τη συγκρίνει με τις τιμές μέτρησης που θα πάρει όταν βάλει ένα-ένα τα φάρμακα στο πιατάκι δοκιμής.
Κριτήριο επιλογής της τιμής αυτής αναφοράς είναι πρώτον να είναι σταθερή η τιμή που δίνει το δεδομένο σημείο βελονισμού που διαλέγουμε (πράγμα που δε συμβαίνει όταν το δέρμα στο σημείο αυτό βελονισμού δεν είναι υγιές) και δεύτερον η μέτρηση που αυτό δίνει να απέχει όσο γίνεται περισσότερο από την τιμή 50 (τη φυσιολογική ενεργειακή τιμή). Αυτή τη τιμή (πχ ΒΤ3 στο σχήμα 2 και 3) τη χρησιμοποιούμε ως μέτρηση αναφοράς για τις μετρήσεις του ελέγχου των φαρμάκων που θα γίνουν αργότερα, στη δεύτερη φάση.
Αφού ολοκληρωθεί αυτή η φάση των αρχικών μετρήσεων, δηλαδή αφού πάρουμε μια ιδέα για τη μέση ενεργειακή κατάσταση (βάσει των τιμών ΒΤ) του οργανισμού και άρα μια πολύ γενική εικόνα για την κατάσταση της υγείας του ασθενούς Α1, εν συνεχεία προχωράμε στην δεύτερη φάση, που είναι εν προκειμένω η δοκιμή των φαρμάκων, δηλαδή η τεχνική του να “διαβάσουμε” ή να “ρωτήσουμε” τον οργανισμό για το ποια φάρμακα “του πάνε” και ποια όχι.
Κατά τη δεύτερη φάση, οπόταν μετράμε τα φάρμακα, εξομοιώνουμε την πρόσληψη των φαρμάκων βάζοντας 2-3 κάψουλες από το κάθε φάρμακο στο ειδικό τασάκι με σκοπό να βρούμε τι βοηθάει τον ασθενή. Ο σκοπός εν προκειμένω είναι να βρούμε ποιο φάρμακο από μια γκάμα φαρμάκων της ίδιας κατηγορίας θα κάνει τη μέτρησή μας φυσιολογικοτερη (δηλαδή ποιο φάρμακο θα μετακινήσει περισσότερο τις μετρήσεις προς την τιμή 50). Αυτό επιτυγχάνεται με στιγμιαία αλλαγή της αντιστάσεως και αγωγιμότητας του δέρματος κάτω από τη στιγμιαία επίδραση της ηλεκτρομαγνητικής πληροφορίας που παίρνουμε από το φάρμακο.
Ας πούμε ότι θέλουμε να “ρωτήσουμε” τον οργανισμό αν θα του πήγαινε το φάρμακο Φ1. Βάζουμε στο πιατάκι δοκιμής 1-2 κάψουλες από το φάρμακο Φ1 και εφαρμόζουμε το ηλεκτρόδιο πάνω στο συγκεκριμένο σημείο βελονισμού στο χέρι του ασθενούς που έδινε τη μέτρηση με τιμή ΒΤ3. Βλέπουμε τι ένδειξη (ΤΦ1) δείχνει αυτή η μέτρηση στο παραθυράκι με τα επίπεδα. Ακολούθως κάνουμε το ίδιο με όλα τα φάρμακα που θέλουμε να δοκιμάσουμε και παίρνουμε αντίστοιχα τις τιμές ΤΦ2, ΤΦ3, ΤΦ4 κοκ. Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να συνταγογραφήσουμε τα φάρμακα που σημειώνουν τις ενδείξεις (ΤΦ) εκείνες που πλησιάζουν περισσότερο στο επίπεδο 50 (δηλ. πχ το ΤΦ1 στο σχ. 3) και να μην συνταγογραφήσουμε σε καμμία περίπτωση τα φάρμακα των οποίων η ένδειξη ΤΦ έπεσε κάτω από την ένδειξη αναφοράς ΒΤ3 του οργανισμού (πχ ΤΦ3 στο σχ. 3) αφού τα φάρμακα εκείνα αναμένεται, αν χορηγηθούν, να έχουν πολλές παρενέργειες και να μην είναι τόσο αποτελεσματικά όσο τα ενδεδειγμένα, δηλ. εκείνα που οι τιμές τους πλησίασαν το 50.
Επομένως τα φάρμακα τα οποία δίνουν την ίδια τιμή με την οποία ξεκινήσαμε τη δοκιμασία της εξομοίωσης είναι αδιάφορα, αυτά που μας πλησιάζουν προς το φυσιολογικοτερο (δηλ. την τιμή 50) είναι αυτά που διορθώνουν την ενέργειά μας και τα χρειάζεται ο οργανισμός μας και τέλος, αυτά τα οποία μας απομακρύνουν από τη φυσιολογική τιμή 50 είναι εκείνα τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγουμε. Με άλλα λόγια, παίρνουμε μια μέτρηση που δεν είναι φυσιολογική και ψάχνουμε να βρούμε ποιο φάρμακο τη κάνει φυσιολογικοτερη.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε το εξής: Ότι, εάν η ένδειξη αναφοράς (ΒΤ3 στον ασθενή Α1) σε έναν άλλο ασθενή (ασθενή Α2) είναι πολύ κοντά στο 50, τότε το EST δεν μπορεί να μας βοηθήσει. Σε αυτή την περίπτωση πρέπει να χρησιμοποιηθεί άλλη μέθοδος για να «ρωτήσουμε» τον οργανισμό (του ασθενούς Α2) τι φάρμακα χρειάζεται (πχ για τον ασθενή Α2 θα μπορούσαμε εναλλακτικά να χρησιμοποιήσουμε τη μέθοδο Χαβέλλα). Πρέπει να σημειωθεί ότι στις ανεπίσημες δοκιμές μας με 5 – 6 διπολικούς ασθενείς, ένας από αυτούς σημείωσε τέτοιες ενδείξεις (δηλ βασικές τιμές μέτρησης στο 40 – 43, συνεπώς κοντά στο 50) κι έτσι το EST δεν μπόρεσε να μας «διαφωτίσει» με τον συγκεκριμένο ασθενή. Άρα υπάρχουν και τέτοιοι ασθενείς, αλλά είναι η μεγάλη μειοψηφία.
Νατάσα (Αναστασία) Βασιλάκη
www.alternativebipolar.gr
ΥΓ. Ευχαριστώ τον ιατρό (Νευρολόγο-Ψυχίατρο και εναλλακτικό θεραπευτή) Ιωάννη Λιάπη για τον έλεγχο των περιεχομένων και για την εποικοδομητική κριτική που έκανε στην αρχική εκδοχή του άρθρου, πράγμα που οδήγησε σε βελτιώσεις του άρθρου και στην οριστική του εκδοχή.
