Όταν αναχωρεί κάποιος κοντινός σας άνθρωπος – και αυτό δεν σημαίνει καθημερινή επαφή, μπορεί να είναι δικός σας στην καρδιά ενώ βλέπεστε σπάνια- υπάρχει ένα φυσικός πόνος που βιώνεται μέσα στην ενέργειά σας. Αυτός ο πόνος είναι διαφορετικός, γιατί δεν είναι ψυχικός και δεν είναι πόνος αποκοπής. Αυτός ο πόνος είναι η αλλαγή των ενεργειακών συνδέσεων:
οι χονδροειδείς χορδές της ενέργειας που σας συνδέουν με το άτομο που αγαπάτε ή εκτιμάτε αλλάζουν μορφή, ποιότητα, συχνότητα. Διαφοροποιούνται και βρίσκουν άλλους χώρους οι συνδέσεις μέσα στην ενέργειά σας. Η σύνδεση της ενέργειας συνεχίζει να υπάρχει και δεν διακόπτεται ποτέ – είτε είστε εδώ, είτε είστε αλλού. Αυτό που αλλάζει είναι η ποιότητα της ενεργειακής σύνδεσης. Αυτό είναι που βιώνεται ως πόνος επειδή αλλάζουν οι ενέργειες μέσα σας. Ο βαθμός του πόνου εξαρτάται από το βάθος της σύνδεσης και της επαφής.
Είναι λοιπόν σημαντικό ν’ αναγνωρίσετε την σύνδεση με τον άλλο που αναχωρεί γιατί έτσι τιμάτε την κοινή σας εμπειρία. Δεν είναι καλό να προσποιήστε ότι δεν πονάτε, αλλά ούτε και ν’ αρέσκεστε στην ψευδαίσθηση ότι χάσατε τον άλλο, γιατί τότε αρνείστε την αληθινή του υπόσταση και έτσι αρνείστε την ψυχή του. Είναι σαν να του λέτε καθώς φεύγει «δεν υπάρχεις πια». Έτσι όμως αρνείστε την παρουσία του και τη δυνατότητά του να βρει την πραγματική του ταυτότητα. Αντί λοιπόν να τον βοηθήσετε ν’ ανακτήσει γρήγορα την πνευματική του ταυτότητα αναγνωρίζοντας την συνέχεια της ύπαρξης του, ουσιαστικά του δυσκολεύετε τη μετάβαση γιατί θεωρείτε ότι δεν υπάρχει πια πουθενά.
Πολλοί έχουν μιλήσει για μια επιβάρυνση που υπάρχει γύρω από τη γη. Λένε ότι είναι δύσκολο να έρθεις στη γη, αλλά είναι εξίσου δύσκολο και το να φύγεις από τη γη. Αυτό από μόνο του είναι άθλος. Είναι αλήθεια. Όλη η δυσκολία έγκειται στο πυκνό πεδίο άγνοιας, φόβου και αποκοπής, το οποίο έχει συσσωρευτεί γύρω από τη γη και μέσα στη γη ακόμα. Αυτό κάνει τις εναλλαγές των πεδίων εξαιρετικά δυσχερείς για σας.
Θέλετε οι αγαπημένοι σας να επιστρέψουν στην Εστία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σ’ αυτό δεν πρέπει να παραγνωρίζετε ότι το σύμπαν του δημιουργού είναι τεράστιο και δεν πρέπει να βάζετε στην άκρη την γνώση ότι οι συχνότητες είναι αμέτρητες, και έτσι δεν πρέπει να υποτιμάτε αυτό που εσείς συνεισφέρετε μέσα στο σύνολο της πραγματικότητάς σας διευκολύνοντας ή δυσχεραίνοντας την μετακίνηση των ψυχών σας.
Ένας λόγος που στη γη είναι δύσκολο ν’ ανακαλύψετε ποιοι είστε είναι γιατί τα πέπλα της αποκοπής λόγω των αναχωρήσεων είναι τόσο πυκνά που καθιστούν την ίδια την εμπειρία δυσκολότερη.
Όλα αυτά αποκτούν όλο και μεγαλύτερο νόημα γιατί η εποχή καλεί για συνειδητή θέση για όλα αυτά που μέχρι τώρα ήταν παγιωμένα και χωρίς ερωτηματικά. Είναι ώρα ν’ ανακαλύψετε και ν’ αναρωτηθείτε για την πραγματική σας θέση απέναντι στους αγαπημένους σας όχι μόνο όταν ζουν, αλλά ιδιαίτερα όταν εκείνοι φεύγουν.
Είναι ώρα λοιπόν να ξε-φοβηθείτε το φάντασμα του θανάτου, αφού έχετε ήδη βιώσει τον θάνατο σ’ αυτή τη ζωή και δεν είναι τόσο τρομερός, όσο νομίζετε. Τον έχετε βιώσει εκείνες τις περιόδους όπου συνέβαιναν συντριπτικές αλλαγές μέσα σας, τόσο που δεν ξέρατε ποιοι είστε. Βιώνατε την διαδικασία της πλήρους μετάλλαξης του εαυτού σας και χάνατε την ταυτότητά σας ή τη δυνατότητά σας ν’ αναγνωριστείτε ως κάποιος. Σ’ αυτή τη ζωή έχετε βιώσει τη διαδικασία του θανάτου, αλλά ευτυχώς δεν σας τρόμαξε κανείς λέγοντάς σας ότι θα τη ζήσετε. Και έτσι το ζήσατε με περισσή χάρη και κάποια δυσκολία – αφού το ζούσατε μέσα στο σώμα σας. Όμως το ζήσατε, το ολοκληρώσατε και αλλάξατε τις ενέργειές σας και μπήκατε σε μια νέα συχνότητα και αντίληψη, σ’ ένα νέο πεδίο συνειδητότητας. Και δεν το κάνατε μόνο μια φορά...
Τι γίνεται με το θάνατο;
Εντάξει. Εσύ, τι επιλέγεις να γίνεται;
Νομίζεις ότι μόνο και μόνο επειδή πεθαίνει κάποιος, εσύ ας πούμε, σταματάς να δημιουργείς;
Όταν πεθαίνεις, δεν παύεις να δημιουργείς. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το μάθεις, για να δημιουργήσεις όμορφα πράγματα όταν πεθάνεις! Και ο λόγος που δεν παύεις να δημιουργείς όταν πεθαίνεις, είναι ότι δεν πεθαίνεις ποτέ. Δεν μπορείς να πεθάνεις, γιατί είσαι η ίδια η ζωή. Και η ζωή δεν μπορεί να
μην είναι ζωή.
Επομένως, νομίζεις ότι ο κόσμος πεθαίνει, επειδή αλλάζει μορφή το σώμα του και ζει σε άλλο επίπεδο ύπαρξης. Κι έτσι, τη στιγμή του θανάτου σου, αυτό που γίνεται είναι ...ότι συνεχίζεις να ζεις. Γι' αυτό πάρα πολλοί άνθρωποι όταν "πεθαίνουν" δεν το πιστεύουν, επειδή δε βιώνουν ότι είναι νεκροί. Αντίθετα, αισθάνονται πάρα πολύ ζωντανοί. Υπάρχει λοιπόν σύγχυση στο νου τους.
Ο Εαυτός τους βλέπει το σώμα να κείτεται εκεί, σωριασμένο, χωρίς να κουνιέται, κι όμως ο Εαυτός κινείται ξαφνικά σε όλο το χώρο. Συχνά έχει την εμπειρία ότι κυριολεκτικά πετάει γύρω-γύρω στο δωμάτιο και ύστερα ότι βρίσκεται παντού στο χώρο, ταυτόχρονα. Και όταν επιθυμεί να δει κάτι από κάποια συγκεκριμένη οπτική γωνία, βρίσκεται ξαφνικά να βιώνει αυτό ακριβώς.
Αν αναρωτηθεί ο Εαυτός ή η ψυχή 'μα τι γίνεται; γιατί δεν κουνιέται το σώμα μου;' θα βρεθεί ακριβώς εκεί, να αιωρείται πάνω από το σώμα, παρακολουθώντας την ακινησία του με περιέργεια. Αν κάποιος μπει στο δωμάτιο και η ψυχή σκεφτεί 'ποιος είναι αυτός;' αμέσως η ψυχή θα βρεθεί μπροστά ή δίπλα σ' εκείνο το πρόσωπο.
Έτσι μέσα σε πολύ σύντομο διάστημα, η ψυχή μαθαίνει ότι μπορεί να πάει παντού, με την ταχύτητα της σκέψης της. Μια αίσθηση απίστευτης ελευθερίας και ελαφράδας καταλαμβάνει τότε την ψυχή και συνήθως της χρειάζεται λίγος χρόνος για να "συνηθίσει" όλο αυτό το στριφογύρισμα με την κάθε της σκέψη. Αν το άτομο που πέθανε έχει παιδιά και σκεφτεί εκείνα τα παιδιά, αμέσως η ψυχή του θα βρεθεί κοντά τους, όπου κι αν βρίσκονται. Έτσι μαθαίνει ότι όχι μόνο μπορεί να βρεθεί όπου θέλει με την ταχύτητα της σκέψης, αλλά ότι μπορεί να βρίσκεται σε δυο διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα. Ή σε τρία. Ή σε πέντε.
Μπορεί να υπάρχει, να παρατηρεί και να κάνει πράγματα σ' αυτά τα μέρη την ίδια στιγμή, χωρίς καμία δυσκολία ή σύγχυση. Ύστερα, η ψυχή μπορεί να "ξαναενώσει" τα μέρη της, επιστρέφοντας ξανά σε ένα χώρο, απλώς και μόνο με το να εστιάσει ξανά τη σκέψη της. Η ψυχή θυμάται στη μεταθανάτια ζωή αυτό που θα ήταν καλό να θυμάται και σε τούτη:
ότι κάθε αποτέλεσμα δημιουργείται με τη σκέψη και ότι η εκδήλωση είναι αποτέλεσμα της πρόθεσης. Το μόνο που διαφέρει είναι η ταχύτητα με την οποία βιώνεις το αποτέλεσμα. Στην υλική ζωή, μπορεί να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα στη σκέψη και στην εμπειρία. Στη σφαίρα του πνεύματος δεν υπάρχει αυτό το διάστημα. Τα αποτελέσματα είναι άμεσα.
Angel / http://angelsmell.blogspot.com/