Δυο είναι οι σπουδαιότερες κινήσεις που εκτελεί η Γη:
(Σχήμα 1: Μετάπτωση του άξονα περιστροφής της Γης)
1. Η περιστροφή γύρω από τον άξονα της κάθε 24 ώρες, η οποία δημιουργεί την εναλλαγή μέρας και νύχτας.
2. Η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο στη διάρκεια ενός έτους, η οποία δημιουργεί —λόγω της κλίσης του άξονα της— την εναλλαγή των 4 εποχών του έτους.
Εκτός από τις δύο αυτές γνωστές κινήσεις κάνει συγχρόνως και μια γυροσκοπική κίνηση, δηλαδή μια κίνηση σβούρας, που χρειάζεται 25.795 έτη για να συμπληρωθεί.
Η κίνηση αυτή ονομάζεται μετάπτωση στον άξονα της Γης ή απλώς μετάπτωση, και την ανακάλυψε ο Ίππαρχος (2ος π.Χ. αιώνας). Η μετάπτωση προκαλεί την αργή, αλλά σταθερή μετακίνηση του βόρειου πόλου του ουρανού, με αποτέλεσμα, μέσα στις χιλιετίες, να παίζουν τον ρόλο του πολικού αστέρα διαφορετικά αστέρια. Έτσι, ενώ σήμερα, και μέχρι το 3000 μ.Χ. περίπου, τον ρόλο του πολικού αστέρα παίζει το α της Μικρής Άρκτου, πριν από 5000 χρόνια πολικός αστέρας ήταν το α του Δράκοντα.
Μετά το 3000, και μέχρι το 5000 μ.Χ., πολικός αστέρας θα είναι το αστέρι α του Κηφέα, και μετά 12.000 χρόνια ο Βέγας, το λαμπρότερο άστρο του βόρειου ουρανού, που δεν είναι παρά το αστέρι α του αστερισμού της Λύρας.
2. Η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο στη διάρκεια ενός έτους, η οποία δημιουργεί —λόγω της κλίσης του άξονα της— την εναλλαγή των 4 εποχών του έτους.
Εκτός από τις δύο αυτές γνωστές κινήσεις κάνει συγχρόνως και μια γυροσκοπική κίνηση, δηλαδή μια κίνηση σβούρας, που χρειάζεται 25.795 έτη για να συμπληρωθεί.
Η κίνηση αυτή ονομάζεται μετάπτωση στον άξονα της Γης ή απλώς μετάπτωση, και την ανακάλυψε ο Ίππαρχος (2ος π.Χ. αιώνας). Η μετάπτωση προκαλεί την αργή, αλλά σταθερή μετακίνηση του βόρειου πόλου του ουρανού, με αποτέλεσμα, μέσα στις χιλιετίες, να παίζουν τον ρόλο του πολικού αστέρα διαφορετικά αστέρια. Έτσι, ενώ σήμερα, και μέχρι το 3000 μ.Χ. περίπου, τον ρόλο του πολικού αστέρα παίζει το α της Μικρής Άρκτου, πριν από 5000 χρόνια πολικός αστέρας ήταν το α του Δράκοντα.
Μετά το 3000, και μέχρι το 5000 μ.Χ., πολικός αστέρας θα είναι το αστέρι α του Κηφέα, και μετά 12.000 χρόνια ο Βέγας, το λαμπρότερο άστρο του βόρειου ουρανού, που δεν είναι παρά το αστέρι α του αστερισμού της Λύρας.
(Σχήμα 2: Το μηχανικό αντίστοιχο της κίνησις του άξονα της γης είναι η κίνηση της σβούρας)
Η ΕΠΟΧΗ ΤΟY ΥΔΡΟΧΟΟΥ
Ταυτόχρονα όμως και η μετάπτωση έχει ως αποτέλεσμα τη μετακίνηση των ισημερινών σημείων γ και γ' (εαρινό και φθινοπωρινό ισημερινό σημείο), που είναι τα σημεία τομής της εκλειπτικής με τον ουράνιο ισημερινό. Η κίνηση λοιπόν αυτή του άξονα της Γης δημιουργεί τη λεγόμενη μετάπτωση των ισημεριών.
Λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών, η θέση των δύο ισημερινών σημείων μετακινείται σιγά σιγά σε σχέση με τις θέσεις των άστρων και των αστερισμών στην ουράνια σφαίρα.
Η ετήσια γενική μετάπτωση ισούται με 50",2564 δευτερόλεπτα τόξου. Η αριθμητική έκφραση της γενικής μετάπτωσης ω και της λόξωσης ε της εκλειπτικής, μετά πάροδο t ετών από το 1900, είναι:
Λόγω της μετάπτωσης των ισημεριών, η θέση των δύο ισημερινών σημείων μετακινείται σιγά σιγά σε σχέση με τις θέσεις των άστρων και των αστερισμών στην ουράνια σφαίρα.
Η ετήσια γενική μετάπτωση ισούται με 50",2564 δευτερόλεπτα τόξου. Η αριθμητική έκφραση της γενικής μετάπτωσης ω και της λόξωσης ε της εκλειπτικής, μετά πάροδο t ετών από το 1900, είναι:
ω = 50",2564+0",000222 (t-1900) ετήσια
ε = 23° 27 8",26 - 0",4684 (t -1900)
Σε 25.795 χρόνια, τα ισημερινα σημεία διαγράφουν μια πλήρη περιφέρεια πάνω στην εκλειπτική κινούμενα από την ανατολή προς τη δύση, αντίθετα δηλαδή από τη διεύθυνση κίνησης του Ήλιου πάνω στην εκλειπτική.
Η μετάπτωση των ισημεριών είναι το φυσικό φαινόμενο που δημιουργεί μεγάλη σύγχυση στη χάραξη ωροσκοπίων από τους πάσης φύσεως αστρολόγους, οι οποίοι χρησιμοποιούν τον ζωδιακό κύκλο όπως ήταν την εποχή των ελληνιστικών χρόνων. Αυτό συμβαίνει διότι η μετάπτωση των ισημεριών, σε συνδυασμό με την πραγματική θέση του Ήλιου σε σχέση με τους ζωδιακούς αστερισμούς, δίνει τελείως διαφορετικές ημερομηνίες για τις ζωδιακές περιόδους από αυτές που υπολογίζουν σήμερα πολλοί αστρολόγοι.
Γύρω στο 2000 π.Χ,, όταν οι Βαβυλώνιοι θεμελίωναν το σύστημα μέτρησης του χρόνου, η εαρινή ισημερία συνέβαινε όταν ο Ήλιος προσέγγιζε τη διεύθυνση του αστερισμού του Κριού. Η άνοιξη λοιπόν ερχόταν όταν ο Ήλιος, στις 21 Μαρτίου, παρατηρείτο στην περιοχή του Κριού, γεγονός που συνέπιπτε με την έναρξη της εποχής της βλάστησης.
Όμως η μετάπτωση του άξονα της Γης έχει ως άμεσο αποτέλεσμα, όπως ήδη είπαμε, τη μετάπτωση των ισημερινών σημείων. Έτσι, η εαρινή ισημερία μετακινείται προς τα «πίσω», κατά μήκος των ζωδιακών συμβόλων, με τον ρυθμό ενός περίπου ζωδίου κάθε 2000 χρόνια. Δύο χιλιάδες χρόνια, λοιπόν, μετά τη στιγμή που οι Βαβυλώνιοι καθόρισαν την εαρινή ισημερία στο ζώδιο του Κριού, αυτή συνέβαινε όταν ο Ήλιος προσέγγιζε το ζώδιο των Ιχθύων.
Το γεγονός συνέπεσε περίπου με τη γέννηση του Σωτήρα Χριστού, και είναι πολύ πιθανόν να οφείλεται σ' αυτό το ότι ένα από τα πρώτα σύμβολα του Χριστιανισμού ήταν ο ΙΧΘΥΣ, που σημαίνει: (Ι)ησούς (Χ)ριστός (Θ)εού (Υ)ιός (Σ)ωτήρ.
Επόμενο είναι λοιπόν ότι δύο χιλιάδες χρόνια περίπου μετά από τη γέννηση του Χριστού η εαρινή ισημερία θα συμβαίνει, όταν ο Ήλιος θα προσεγγίζει τον αστερισμό του Υδροχόου.
Αυτό είναι το αστρονομικό γεγονός που χαρακτηρίζει την εποχή μας ως την «Εποχή του Υδροχόου», όπως συχνά ακούμε στο ραδιόφωνο ή διαβάζουμε στις εφημερίδες και τα περιοδικά.
«Μετρωντας το χαμενο χρονο» / Σ.Θεοδοσιου-Μ.Δανέζης / Εκδοσεις Διαυλος
http://www.ellinikoarxeio.com/
