Δειτε ολοκληρη την ομιλια του Κρισναμουρτι στην Ουασιγκτον, το 1985, διαρκειας μιας ωρας και 32 λεπτων, πατωντας...
Ο Κρισναμούρτι θεωρείται παγκοσμίως ως ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές και θρησκευτικούς διδασκάλους όλων των εποχών. Δεν ανέπτυξε καμία φιλοσοφία ή θρησκεία, αντιθέτως μίλησε για πράγματα που αφορούν όλους εμάς στην καθημερινή μας ζωή, τα προβλήματα της ζωής στη σύγχρονη κοινωνία με τη βία και τη διαφθορά της, για τα άτομα που αναζητούν ασφάλεια κι ευτυχία, και την ανάγκη της ανθρωπότητας να απελευθερώσει τον εαυτό της από τα εσώτερα φορτία του φόβου, του θυμού, της πληγής, και της θλίψης. Εξήγησε με μεγάλη ακρίβεια τις λεπτές λειτουργίες του ανθρώπινου νου, κι επισήμανε την ανάγκη του να επιφέρουμε στην καθημερινή μας ζωή μία βαθιά διαλογιστική και πνευματική ποιότητα.
Ο Κρισναμούρτι δεν ανήκε σε καμία θρησκευτική οργάνωση, αίρεση ή χώρα, ούτε ήταν μέλος σε κάποια σχολή πολιτικής ή ιδεολογικής σκέψης. Αντιθέτως, ισχυρίστηκε ότι αυτοί ήταν οι παράγοντες που διαιρούν τα ανθρώπινα όντα κι επιφέρουν σύγκρουση και πόλεμο.
Υπενθύμισε στους ακροατές του ξανά και ξανά ότι όλοι είμαστε πρώτα ανθρώπινα όντα κι όχι Ινδουιστές, Μουσουλμάνοι ή Χριστιανοί, ότι είμαστε όπως όλη η υπόλοιπη ανθρωπότητα κι ότι δεν είμαστε διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον.
Ζήτησε να βαδίζουμε ελαφρά πάνω στη γη δίχως να καταστρέφουμε τους εαυτούς μας ή το περιβάλλον. Μετέδωσε στους ακροατές του μία βαθιά αίσθηση σεβασμού για τη φύση. Οι διδασκαλίες του υπερβαίνουν τα ανθρωποκατασκευασμένα συστήματα πίστης, εθνικού συναισθήματος και αιρετισμού. Ταυτόχρονα, δίνουν καινούριο νόημα και κατεύθυνση στην ανθρωπότητα για την αναζήτηση της αλήθειας. Η διδασκαλία του, πέραν του ότι είναι σχετική με την σύγχρονη εποχή, είναι άχρονη και παγκόσμια.
Ο Κρισναμούρτι μίλησε όχι σαν γκουρού αλλά σαν ένας φίλος, και οι ομιλίες και συζητήσεις του δεν βασίζονται στην παράδοση – στη γνώση αλλά στις δικές του ενοράσεις μέσα στον ανθρώπινο νου και στα οράματά του για το ιερό, έτσι πάντα μεταδίδει μία αίσθηση φρεσκάδας και αμεσότητας αν και η ουσία του μηνύματός του παρέμεινε αμετάβλητο όλα τα χρόνια. Όταν απευθυνόταν στα απέραντα ακροατήρια, οι άνθρωποι ένιωθαν ότι ο Κρισναμούρτι μιλούσε στον καθέναν τους προσωπικά, απευθυνόμενος στα ιδιαίτερα προβλήματά του ή της.
Στις προσωπικές του συνεντεύξεις, ήταν ένας ευσπλαχνικός διδάσκαλος που άκουγε προσεκτικά τον άνδρα ή τη γυναίκα που τον πλησίαζε με θλίψη, και τους ενθάρρυνε να θεραπεύσουν τους εαυτούς τους μέσω της δικής τους κατανόηση. Οι θρησκευόμενοι μαθητές ανακάλυψαν ότι οι λέξεις του έριχναν νέο φως στις παραδοσιακές αντιλήψεις.
Ο Κρισναμούρτι δέχτηκε την πρόκληση των σύγχρονων επιστημόνων και ψυχολόγων και προχώρησε μαζί τους βήμα προς βήμα, συζητώντας τις θεωρίες τους και μερικές φορές τους έκανες ικανούς να διακρίνουν τα όρια εκείνων των θεωριών. Ο Κρισναμούρτι άφησε έναν τεράστιο κορμό λογοτεχνίας υπό μορφή δημόσιων ομιλιών, γραπτών, συζητήσεων με δασκάλους και μαθητές, με επιστήμονες και θρησκευτικές μορφές, συζητήσεις με άτομα, τηλεόραση και ράδιο, συνεντεύξεις και γράμματα.
Πολλά απ’αυτά έχουν εκδοθεί σε βιβλία, και κασέτες και βίντεο.
Περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή του Κρισναμούρτι μπορείτε να βρείτε στις βιογραφίες που έχουν γραφτεί από τη Mary Lutyens και την Pupul Jayakar.
Ο Πυρήνας της Διδασκαλίας του Κρισναμούρτι
Ο πυρήνας της Διδασκαλίας του Κρισναμούρτι περιλαμβάνεται στην δήλωση που έκανε το 1929 όταν είπε ότι, “Η Αλήθεια είναι μία χώρα δίχως μονοπάτι”. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να έρθει σε επαφή μέσα από κάποια οργάνωση, μέσα από κάποιο σύμβολο πίστεως, μέσα από κάποιο δόγμα, προσευχή ή τελετή, ούτε μέσα από κάποια φιλοσοφική ή ψυχολογική γνώση ή τεχνική. Πρέπει να την βρει μέσα από τον καθρέφτη της σχέσης, μέσα από την κατανόηση των περιεχομένων του δικού του νου, μέσω της παρατήρησης κι όχι μέσω της διανοητικής ανάλυσης ή της ενδοσκοπικής ανατομής.
Ο άνθρωπος έχει χτίσει για τον εαυτό του εικόνες σαν ένα φράχτη ασφάλειας—θρησκευτικό, πολιτικό, προσωπικό. Αυτά εμφανίζονται σαν σύμβολα, ιδέες, πίστεις. Το φορτίο αυτών των εικόνων δεσμεύει τη σκέψη του ανθρώπου, τη σχέση του και την καθημερινότητά του. Αυτές οι εικόνες είναι οι αιτίες των προβλημάτων μας οι οποίες διαιρούν τον άνθρωπο από τον άνθρωπο. Η αντίληψη του για τη ζωή διαμορφώνεται από τις ιδέες που ήδη έχουν εγκατασταθεί στον νου του.
Το περιεχόμενο της συνείδησής του είναι ολόκληρη η ύπαρξή του. Η ατομικότητα είναι το όνομα, η μορφή και η επιφανειακή κουλτούρα που αποκτά από την παράδοση και το περιβάλλον. Η μοναδικότητα του ανθρώπου δεν έγκειται στo επιφανειακό αλλά στην απόλυτη ελευθερία από τα περιεχόμενα της συνειδήσεώς του, που είναι κοινά σε όλη την ανθρωπότητα. Συνεπώς δεν είναι ένα άτομο.
Η ελευθερία δεν είναι μία αντίδραση : η ελευθερία δεν είναι επιλογή. Αυτή είναι η προσποίηση του ανθρώπου ότι έχει επιλογή κι ότι είναι ελεύθερος.
Η Ελευθερία είναι αγνή παρατήρηση δίχως κατεύθυνση, δίχως το φόβο της τιμωρίας και της ανταμοιβής.
Η Ελευθερία είναι δίχως κίνητρο: η ελευθερία δεν είναι στο τέλος της εξέλιξης του ανθρώπου αλλά βρίσκεται στο πρώτο βήμα της ύπαρξής του. Στην παρατήρηση κάποιος ξεκινά να ανακαλύπτει την έλλειψη της ελευθερίας. Η Ελεύθερία βρίσκεται στην επίγνωση δίχως επιλογή της καθημερινής μας ύπαρξης και δραστηριότητας.
Η σκέψη είναι χρόνος. Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, που είναι αχώριστες από τον χρόνο και το παρελθόν. Ο χρόνος είναι ο ψυχολογικός εχθρός του ανθρώπου. Η δράση μας βασίζεται πάνω στη γνώση και κατά συνέπεια στο χρόνο, επομένως ο άνθρωπος είναι πάντα υπόδουλος του παρελθόντος. Η σκέψη είναι πάντα περιορισμένη κι έτσι ζούμε σε συνεχή σύγκρουση κι αγώνα. Δεν υπάρχει καμία ψυχολογική εξέλιξη.
Όταν ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση της κίνησης των δικών του σκέψεων, θα δει την διαίρεση ανάμεσα στον σκεπτόμενο και στη σκέψη, τον παρατηρητή και το παρατηρούμενο, τον εμπειρόμενο και την εμπειρία. Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι μία ψευδαίσθηση. Τότε μόνον υπάρχει αγνή παρατήρηση που είναι ενόραση δίχως καμία σκιά του παρελθόντος ή του χρόνου. Αυτή η άχρονη ενόραση επιφέρει μία βαθιά, ριζικά μεταλλαγή στον νου. Η απόλυτη άρνηση είναι η ουσία του θετικού. Όταν υπάρχει άρνηση όλων αυτών των πραγμάτων που η σκέψη έχει επιφέρει ψυχολογικά, μόνον τότε υπάρχει αγάπη, που είναι συμπόνια και νοημοσύνη.
Γράφτηκε από τον Κρισναμούρτι το 1980 μετά από παράκληση της βιογράφου του Mary Lutyens.
Copyright ©1980 Krishnamurti Foundation Trust Ltd.
http://www.jkrishnamurti.org/
.
