ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ ΨΥΧΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΑ ΒΙΩΜΑΤΑ

Μνήμες ευχάριστες που μας βοηθούν να αισθανόμαστε καλύτερα και σε ψυχικό και σε σωματικό επίπεδο, μνήμες που μας κάνουν άλλοτε να αποδεχόμαστε και άλλοτε να απορρίπτουμε πρόσωπα ή καταστάσεις και μνήμες ακαθόριστες επίφοβες και θανατηφόρες, που μας πλημμυρίζουν από ακαθόριστους φόβους και μια αίσθηση ενός επικείμενου θανάτου.

Εν γένει επικρατεί η εντύπωση ότι η μνήμη εξελίσσεται παράλληλα με τη συνείδηση και αυτό διότι το υλικό που καταχωρείται είναι κατά βάσει εύκολα προσπελάσιμο από τον καθένα μας .

Τι συμβαίνει όμως με εκείνη την περιοχή του μνημονικού πεδίου που ΔΕΝ είναι προσπελάσιμη από το συνειδητό , αλλά που σχηματίστηκε κατά την ενδομήτρια φάση της ζωής μας ;(ή ίσως και πριν από αυτή ). Τι κρύβεται σε αυτή τη σκοτεινή πλευρά του ασυνειδήτου μας ;

 Ένα εύλογο ερώτημα είναι ΠΩΣ, ένα έστω και εν εξελίξει νευρικό σύστημα , χωρίς να είναι νευρωνικά συνδεδεμένο με το νευρικό σύστημα της μητέρας μπορεί να δέχεται και να καταχωρεί νευρικά ερεθίσματα.

Εδώ θα μου επιτραπεί να κάνω μια υπόθεση η οποία, εάν είναι βάσιμη, ίσως αποδειχτεί στο μέλλον από τους νευροβιοχημικούς . Είναι γνωστό από την νευροφυσιολογία ότι ένα νευρικό κύτταρο σε διέγερση απελευθερώνει από το κυτταρόπλασμά του νευροπεπτίδια στην αιματική κυκλοφορία. Θα μπορούσαμε συνεπώς να δεχτούμε ότι το έμβρυο διαθέτει προ-αντιληπτικές ικανότητες που ενδεχομένως είναι αποτέλεσμα της σύνδεσης ειδικών νευροπεπτιδίων, (χαμηλού μοριακού βάρους ώστε να διαπερνούν τον αιματοπλακουντιακό φραγμό προερχόμενα από το νευρικό σύστημα της μητέρας) με ειδικούς υποδοχείς στην επιφάνεια των νευρικών του κυττάρων .

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να ταξιδέψουμε μέσα στον ωκεανό αυτό από νευρώνες ενός εν εξελίξει εμβρυϊκού νευρικού συστήματος , που ήδη κατά τον 2ο μήνα της εμβρυϊκής του ζωής, έστω και με μειωμένες ταχύτητες (η μυελίνωση δεν έχει ολοκληρωθεί ) θα μπορούσε να επιτρέψει το πέρασμα και την αποθήκευση ερεθισμάτων που μεταφέρει η κυοφορούσα μητέρα και το ευρύτερο περιβάλλον και ας φανταστούμε μια εγκυμονούσα η οποία για υποκειμενικούς λόγους δεν επιθυμεί αυτή την συγκεκριμένη εγκυμοσύνη.

Οι ψυχοδιανοητικές διεργασίες του εγκεφάλου της, δραστηριοποιούν συγκεκριμένες ομάδες νευρικών κυττάρων, οι οποίες απελευθερώνουν ΕΙΔΙΚΑ ΝΕΥΡΟΠΕΠΤΙΔΙΑ στην κυκλοφορία του αίματος, τα οποία επειδή είναι προϊόντα ψυχικής διεγέρσεως των εν λόγω ψυχοδιανοητικών διεργασιών δεν είναι δυνατόν παρά να έχουν τοξικό χαρακτήρα για το έμβρυο και φθάνοντας στα νευρικά κύτταρα του εν εξελίξει ευρισκόμενου εμβρυϊκού νευρικού συστήματος αφήνουν βαθιά τραυματικά εντυπώματα στο μη προσπελάσιμο τμήμα του μνημονικού του πεδίου. 

Επιστρέφοντας στην τοξική δράση του νευρικού συστήματος της μητέρας πάνω στα εξελισσόμενα κύτταρα του κυήματός της θα επισημάνουμε τη σπουδαιότητα μιας επιδημιολογικής έρευνας που θα συσχετίζει ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΩΜΑΛΙΕΣ ΚΑΙ ΕΝΔΟΜΗΤΡΙΑ ΑΠΟΡΡΙΨΗ, ανωμαλίες που ίσως να οφείλονται στην τοξική δράση των παραπάνω νευροπεπτιδίων στο DNA των πρωτοσχηματιζόμενων κυττάρων .

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθώ στο ερευνητικό έργο του πατέρα μου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΚΑΥΚΑΛΙΔΗ , ο οποίος ξεκινώντας το 1960 και κάνοντας χρήση μιας ομάδας ΨΥΧΟΤΡΟΠΩΝ ΦΑΡΜΑΚΩΝ, των ψυχοδηλωτικών LSD-25, psylocybine και ketamine hydrochloride, μέσα από εις βάθος ψυχοθεραπείες ( αυτή τη στιγμή που μιλάμε τα παραπάνω φάρμακα χρησιμοποιούνται νόμιμα στη γερμανόφωνη Ελβετία από το 1992 στις εν λόγω ψυχοθεραπείες ), οδηγήθηκε σε ευρήματα τα οποία συσχέτιζαν σοβαρές ψυχικές διαταραχές που εμφανίζονταν στην ενήλικη ζωή με δυσάρεστες συναισθηματικές συνθήκες κατά την ενδομήτρια ζωή αυτών των ασθενών. 

 Οι ασθενείς δηλαδή που υποβλήθηκαν σε αυτές τις συνεδρίες αναβίωσαν τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ που προκλήθηκαν από ερεθίσματα εκπορευόμενα από το μητρικό σώμα κατά την ενδομήτρια ζωή τους, ερεθίσματα συγκινησιακού χαρακτήρα που έθεταν υπό αμφισβήτηση την ΥΠΑΡΞΉ τους (την εκεί παρουσία τους), ή ακόμα αντιστρατεύονταν την ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ τους .

Τα ευρήματα της παραπάνω ερευνητικής εργασίας που διήρκεσε 25 χρόνια κοινοποιήθηκαν, δημοσιεύθηκαν και εκδόθηκαν, αλλά είναι ιδιαίτερα δύσκολο να εισχωρήσουμε στο πετσί του άλλου και να νοιώσουμε τον ψυχικό του πόνο όπως και ο άλλος να νοιώσει τον δικό μας αντίστοιχα. Όλες αυτές οι περιγραφές από την αναβίωση ενδομήτριων εμπειριών είναι υποκειμενικές. Ο καθένας έχει βιώσει, όπως είναι φυσικό, με διαφορετικό τρόπο τα ενδομήτρια βιώματα  και έτσι μεταξύ των ανθρώπων υπάρχει ένα χάσμα υποκειμενικότητας που οφείλεται στο διαφορετικό βιοτραυματικό παρελθόν του κάθε ενός από εμάς. 

Βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι αγαπάμε, κατανοούμε και νοιώθουμε το διπλανό μας όποια μορφή και να έχει η σχέση μας μαζί του (ερωτική ή φιλική ), αλλά ΠΟΤΕ δεν θα νοιώσουμε και δεν θα μάθουμε αυτό που έχει εγγραφεί στα νευρικά του κύτταρα ως πληροφορία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όλες αυτές οι περιγραφές που αφορούν το τόσο μακρινό παρελθόν της ύπαρξής μας να παίρνουν αφηρημένη μορφή και έτσι είναι ιδιαίτερα δύσκολο να γίνουν κατανοητές, πόσο μάλλον πιστευτές και συνεπώς αποδεκτές. 

Η μεγάλη δυσκολία είναι η αντικειμενικοποίηση αυτών των αφηρημένων εννοιών που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη οδύνη. Το γεγονός ότι οι ανεπίλυτες ή δυσεπίλυτες ενδοψυχικές συγκρουσιακές διεργασίες έχουν αντίκτυπο στο σώμα του, είναι κάτι που το γνωρίζουν σχεδόν όλοι. Συχνά ακούμε ότι το ένα σύμπτωμα είναι ψυχοσωματικό, το άλλο επίσης ψυχοσωματικό, κ.λ.π., οπότε η έννοια έχει αρχίσει να χάνει το πραγματικό της νόημα (δυστυχώς όπως πολλές άλλες σοβαρές έννοιες στην εποχή μας).

Ποιοι είναι όμως άραγε οι μηχανισμοί που συνδέουν τις ψυχικές διαταραχές του ατόμου με το ανοσοποιητικό του σύστημα ;

Κάθε υγιές κύτταρο λοιπόν χαρακτηρίζεται από την ικανότητα να δηλώνει την ταυτότητα του στο Ανοσοποιητικό Σύστημα, διαφεύγοντας τον κίνδυνο να καταστραφεί και συνεχίζοντας να διαδραματίζει το ρόλο του μέσα στα πλαίσια του υγιούς οργανισμού . Αυτό το ίδιο κύτταρο, εάν θελήσει να πεθάνει δεν έχει παρά να δηλώσει μια ψευδή ταυτότητα (κάτι που μπορεί να παραχθεί από το DNA ) στο Ανοσοποιητικό Σύστημα και αυτό θα αναλάβει να το εξοντώσει επί τόπου .

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι πότε, άραγε, αποφασίζει ένα υγιές κύτταρο να αυτοκτονήσει ; 

Κάτω από ορισμένες συνθήκες είναι δυνατόν για ένα υποκείμενο να ανακληθούν στη μνήμη του επιθυμίες υπαρξιακού αφανισμού όπως αυτές είχαν μεταφερθεί από την εγκυμονούσα μητέρα του σε αυτό όντας έμβρυο. Τέτοιες συνθήκες μπορεί να είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου στο οποίο το υποκείμενο είναι προσκολλημένο η συναισθηματική απόρριψη από ένα ερωτικό σύντροφο, ή ένα οποιοδήποτε φοβογόνο ερέθισμα από το εξωτερικό περιβάλλον .

 Ένα τέτοιο φοβογόνο ερέθισμα όπως τα παραπάνω, όταν περνάει βαθύτερα μέσα στα νευρικά του κύτταρα, ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ με κάτι ανάλογο, κάτι γνώριμο της αυτής ΒΑΣΙΚΗΣ ΑΡΜΟΝΙΚΗΣ, ένας ΚΡΑΔΑΣΜΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ σε μικροκοσμικό επίπεδο λαμβάνει χώρα και τότε αναδύεται αυτούσιος ο ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟΣ ΦΟΒΟΣ κυριαρχώντας ασυνείδητα σε όλα τα επίπεδα.

Κατά πρώτον ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ (αυτοκαταστροφική τάση, διαταραχή της αυτοαποδοχής του) και στην συνέχεια στις σχέσεις του με το ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ (επιθετική ή και καταστροφική συμπεριφορά απέναντι σε ανθρώπους και οικοσύστημα ) . 

Κάτω από τέτοιες συνθήκες απόρριψης το κάθε κύτταρο ξαναζεί την απόρριψη που ενδεχομένως δέχθηκε στα πρώτα στάδια της δημιουργίας του, κάτι που διαταράσσει την εναρμόνιση του με το φυσικό περιβάλλον όπως αυτή ήταν σχεδιασμένη ΙΣΩΣ, βάσει κάποιου «ΑΡΧΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ» και το επίπεδο συνείδησης όλων αυτών των ζωντανών κυττάρων (θα μπορούσαμε να το πούμε και ΨΥΧΗ ) αποφασίζει βάσει του νέου προγραμματισμού την αποδέσμευση από την ΥΛΗ. 

Με ποιο τρόπο ;

Ισως με την αυτοκτονία που είναι η πιο άμεση δυναμική αντίδραση σε αυτόν τον ΑΦΟΡΗΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΠΟΝΟ, ή με πιο χρόνιες διαδικασίες αυτοεξόντωσης, όταν αδυνατεί να ξεπεράσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, καταφεύγοντας, λόγου χάρη στο αλκοόλ , ή στην υπερβολική ταχύτητα ώσπου να καταλήξει πάνω σε κάποιο εμπόδιο , ή τον ποιο αργό θάνατο, την ασθένεια . 

Εδώ θα συνδεθούμε με όσα αναφέραμε προηγουμένως, για τη δυνατότητα δηλαδή του κυττάρου να αυτοεξοντωθεί προκαλώντας το Ανοσοποιητικό Σύστημα με ψευδή ταυτότητα ιστοσυμβατότητας.

Τέτοιες παθολογικές καταστάσεις έχει επισημάνει η παθολογία και ειδικότερα η ανοσολογία και αποτελούν τα ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ τα οποία θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε και ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ μια και η αδρή εικόνα ενός τέτοιου νοσήματος έχει ως εξής : 

Αντισώματα που παράγονται από το Ανοσοποιητικό Σύστημα στρέφονται ενάντια σε υγιή κύτταρα του ίδιου του οργανισμού ! Θα αναφερθώ χαρακτηριστικά, στον ΣΕΛ (Συστηματικός Ερυθηματώδης Λύκος), στις νεανικές αρθρίτιδες (αυτοαντισώματα κατά των αρθρώσεων), βαλβιδοπάθειες της καρδιάς, αυτοαντισώματα κατά των β-κυττάρων του παγκρέατος (τα κύτταρα αυτά παράγουν Ινσουλίνη) με αποτέλεσμα ινσουλινική ανεπάρκεια. αυτοαντισώματα κατά των σπειραματικών μεμβρανών των νεφρώνων του νεφρού που οδηγεί σε νεφρική ανεπάρκεια, αυτοαντισώματα κατά των αδενικών κυττάρων του θυρεοειδούς, αυτοαντισώματα κατά της τελικής κινητικής πλάκας των μυικών ινών (ασθένεια Gravis), σκλήρυνση κατά πλάκας και διάφορες άλλες αυτοάνοσες νοσολογικές οντότητες, ίσως και ο καρκίνος.

Βεβαίως εννοείται ότι υπάρχουν και άλλοι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί που μπορούν να οδηγήσουν στην αυτή παθολογική κατάσταση, αλλά μας ενδιαφέρουν εκείνες οι περιπτώσεις όπου μια αυτοάνοση κατάσταση εκδηλώνεται μετά από κάποιας μορφής συναισθηματική απόρριψη από το περιβάλλον . Στατιστικά, με βάση τα αρχεία της Παθολογικής Κλινικής του Περιφερειακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων, ένα 70 - 75 % όσων εμφανίζουν ένα αυτοάνοσο νόσημα στο ιστορικό τους, αναφέρεται κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή (κατάθλιψη, έντονη συναισθηματική απογοήτευση χωρίς πάντα οι συνθήκες του άμεσου περιβάλλοντος να δικαιολογούν μια τέτοια συμπεριφορά).

 Επίσης ο ψυχολογικός παράγοντας συγκαταλέγεται στους αιτιολογικούς παράγοντες παθογένειας από τον καθηγητή Παθολογίας Κο Χαρ. Μουτσόπουλο στο σύγγραμμά του περί ΑΝΟΣΟΛΟΓΙΑΣ .

 Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει , αφού σχεδόν όλοι μας περνάμε περιόδους ψυχικών συγκρούσεων γιατί δεν αρρωσταίνουμε από κάποιο αυτοάνοσο νόσημα ; 

Εδώ ακριβώς υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον επιδημιολογικό ερώτημα : ΠΟΙΟ ΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ είναι αυτό που διακινδυνεύει δυνητικά να εκδηλώσει αυτοάνοσο νόσημα ; ή καλύτερα ποιο δείγμα έχει την προδιάθεση για κάτι τέτοιο;

Η απάντηση βρίσκεται στο ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. Δεν κουβαλάμε όλοι τις ίδιες ποιοτικά βιοτραυματικές εμπειρίες. Ο καθένας από εμάς κουβαλάει διαφορετικές μνήμες στα κύτταρά του και αυτές θα καθορίσουν την πορεία μας μέσα στον χρόνο. Ποιες από αυτές θα αφυπνισθούν είναι κάτι άγνωστο καθώς και το πότε θα αφυπνισθούν εξαρτάται από το εξωτερικό περιβάλλον και τα ερεθίσματα τα οποία μπορεί να στείλει.

(υπό Καυκαλίδη Κων/νου φοιτητή Ιατρικής , Μ/Η μηχανικού Ε.Μ.Π.) ΙΩΑΝΝΙΝΑ (Ανοιξη 97 )

Σύμφωνα με μια έρευνα του γιου του Α. Καυκαλίδη, Κώστα Καυκαλίδη , ιατρού που έγινε το 1997 με βάση τα αρχεία της Παθολογικής Κλινικής του Περιφερειακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων ένα 70-75% όσων εμφανίζουν αυτοάνοσο νόσημα στο ιστορικό τους παρουσιάζουν επίσης κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή (κατάθλιψη, έντονη συναισθηματική απογοήτευση κλπ.).

Εξωτερικές πηγές:

Ψυχοδηλωτικά φάρμακα και ψυχοθεραπεία

Συζητώντας με τον Dr K - Καυκαλίδης Ζέφυρος Α. / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΥΚΑΛΙΔΗΣ

http://www.en-gr.com/index.php/el/psixikaisoma/767-memory-and-consiousness -ΡΕΝΑ ΚΟΜΝΗΝΟΥ

.

 

Ενδορφινες και Καταθλιψη

Ενδορφίνες: 

Οι ορμόνες του εγκεφάλου που «φτιάχνουν» τη διάθεσή μας

Η άσκηση βοηθάει όχι μόνο στην καλή φυσική δραστηριότητα, αλλά και στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης, όπως υποστηρίζουν Έλληνες επιστήμονες από το Ινστιτούτο Σωματικής Απόδοσης και Αποκατάστασης του Κέντρου Έρευνας, Τεχνολογίας και Ανάπτυξης Θεσσαλίας και το Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Όταν κάνουμε άσκηση, παράγονται στον εγκέφαλό μας ορμόνες, με κυριότερη τη β-ενδορφίνη, οι οποίες αλλάζουν τη διάθεσή μας, μειώνουν το αίσθημα του πόνου και προκαλούν ευφορία. 

Ωστόσο, οι έρευνες συνεχίζονται για να εντοπιστεί ο ακριβής μηχανισμός, μέσω του οποίου αυτό συμβαίνει.

Ευρήματα μελετών δείχνουν ακόμα ότι άνθρωποι που έχουν αυξημένα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας εμφανίζουν λιγότερα συμπτώματα κατάθλιψης από ανθρώπους που δεν είναι δραστήριοι, και αυτό ισχύει για όλες τις ηλικίες.

Κάποιοι ερευνητές, μάλιστα, έχουν χρησιμοποιήσει την άσκηση ως μέσο θεραπείας σε ανθρώπους με βαριά κατάθλιψη και έχουν βρει ότι μειώνει τα συμπτώματά σε τέτοιο βαθμό, ώστε θα μπορούσε να πει κάποιος ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μέσο για τη θεραπεία της κατάθλιψης.

Το εντυπωσιακό είναι ότι η άσκηση μπορεί να βελτιώσει τα επίπεδα κατάθλιψης και σε ανθρώπους που έχουν επιπρόσθετα προβλήματα υγείας, όπως υπέρταση, καρδιαγγειακή νόσο, παχυσαρκία, και οστεοπόρωση.

Ο τύπος άσκησης που μπορεί να χρησιμοποιηθεί είναι κυρίως το βάδισμα, το χαλαρό τρέξιμο, το ποδήλατο και το κολύμπι, αλλά και η άσκηση με βάρη. 

http://www.farmakeutikoskosmos.gr/article-k/endorfines-oi-ormones-toy-egkefaloy-poy/7150

.

Ψυχεδελικά μανιτάρια ψιλοκυβίνης αμβλύνουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης

Ένα είδος μανιταριών, που αποκαλούνται «μαγικά» και είναι γνωστά για τις παραισθησιογόνες ιδιότητές τους, μπορεί να αμβλύνουν τα συμπτώματα της κατάθλιψης, σύμφωνα με δύο νέες, μικρές μελέτες.

Τα «μαγικά μανιτάρια» περιέχουν την ουσία ψιλοκυβίνη και οι μελέτες αποτύπωσαν τον τρόπο με τον οποίο δρα στον εγκέφαλο, προκαλώντας παραισθήσεις. 

Στην πρώτη μελέτη συμμετείχαν 30 υγιείς εθελοντές, στους οποίους έγινε έγχυση ψιλοκυβίνης και στη συνέχεια μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου. 

Οι τομογραφίες αποκάλυψαν ότι η ψιλοκυβίνη μείωνε τη δραστηριότητα στις «κομβικές» περιοχές του εγκεφάλου, δηλαδή σε όσες ενώνονται με πολλές άλλες. 

Στη δεύτερη μελέτη συμμετείχαν 10 υγιείς εθελοντές, οι οποίοι παρουσίαζαν βελτιωμένη ανάκληση αναμνήσεων προσωπικών στιγμών και μεγαλύτερη συναισθηματικά ευεξία επί δύο εβδομάδες έπειτα από τη λήψη ψιλοκυβίνης – γεγονός που ώθησε τους ερευνητές στην εκτίμηση ότι η ουσία αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει χρήσιμο συμπλήρωμα στην ψυχοθεραπεία. 

Επικεφαλής και των δύο μελετών, που δημοσιεύθηκαν σε διαφορετικά επιστημονικά περιοδικά, ήταν ο δρ Ντέιβιντ Νατ, από το Τμήμα Ιατρικής του Imperial College του Λονδίνου.

«Οι ψυχεδελικές ουσίες, στις οποίες ανήκει η ψιλοκυβίνη, θεωρείται ότι δρουν αυξάνοντας την δραστηριότητα στον εγκέφαλο, αλλά προς μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύψαμε πως η συγκεκριμένη ουσία την μειώνει στα κομβικά σημεία του εγκεφάλου», δήλωσε ο δρ Νατ. 

«Τα σημεία αυτά περιορίζουν τα βιώματά μας από τον κόσμο και τα διατηρούν τακτοποιημένα – λειτουργίες που απαιτούν πυκνές συνδέσεις με διάφορα τμήματα του εγκεφάλου. Όταν μία ουσία αδρανοποιεί τη λειτουργία τους, μας οδηγεί σε μια κατάσταση κατά την οποία ο κόσμος που μας περιβάλλει μας φαίνεται πολύ περίεργος».

Οι εθελοντές των μελετών, όχι μόνο έβλεπαν με περίεργο τρόπο τα πράγματα γύρω τους, αλλά έβλεπαν και γεωμετρικά σχέδια, είχαν αλλοιωμένη αίσθηση χρόνου και χώρου, και ανέπτυσσαν ασυνήθιστες σωματικές αισθήσεις. 

Όλ’ αυτά τα συμπτώματα σχετίζονται με μειωμένη ροή αίματος και οξυγόνου σε τμήματα του οπισθίου φλοιού του προσαγωγίου και του μέσου προμετωπιαίου φλοιού, έγραψαν οι ερευνητές. 

Ο οπίσθιος φλοιός του προσαγωγίου πιστεύεται ότι παίζει ρόλο στην συνειδητότητα και την αυτο-ταυτότητα, ενώ ο μέσος προμετωπιαίος φλοιός είναι εξαιρετικά ενεργός σε άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη.

Μειωμένη ήταν και η ροή αίματος στον υποθάλαμο – την δομή του εγκεφάλου όπου παρατηρείται αύξηση της ροής αίματος σε άτομα με αθροιστικές κεφαλαλγίες (είναι ένας από τους πιο αφόρητους πονοκεφάλους). Όσοι εθελοντές έπασχαν από αθροιστικές κεφαλαλγίες, ανέφεραν βελτίωση των συμπτωμάτων τους.

Όπως σημειώνουν οι ερευνητές στα άρθρα τους, η ψιλοκυβίνη χρησιμοποιείτο ευρέως την δεκαετία του ’50 για την αντιμετώπιση ψυχικών νοσημάτων, αλλά η βιολογική δράση της δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. 

«Τα ευρήματά μας υποστηρίζουν την ιδέα ότι η ψιλοκυβίνη διευκολύνει την πρόσβαση στις προσωπικές αναμνήσεις και “ξεκλειδώνει” τα συναισθήματα», δήλωσε ο ερευνητής δρ Ρόμπιν Κάρχαρτ-Χάρις, επίσης από το Imperial College, ο οποίος είναι ο κύριος συγγραφέας και των δύο μελετών. 

Η πρώτη από τις μελέτες δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» (PNAS) και η δεύτερη στην «Βρετανική Επιθεώρηση Ψυχιατρικής» (BJP).

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Πηγή : Web Only

http://ygeia.tanea.gr/default.asp?pid=8&ct=4&articleID=14019&la=1&fb_source=message

.

Ψυχικές διαταραχές και Δημιουργικότητα

 

Η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα μελέτη για τη σχέση των ψυχικών διαταραχών με τη δημιουργικότητα, η οποία εξέτασε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Σουηδίας, δείχνει να επιβεβαιώνει ότι οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες και άλλοι άνθρωποι που ασκούν δημιουργικά επαγγέλματα είναι πιθανότερο να πάσχουν από ασθένειες όπως η διπολική διαταραχή.

 Το γράψιμο, επίσης, παρουσιάζει μια ιδιαίτερη σχέση με τη σχιζοφρένεια.

Αρκετές προηγούμενες έρευνες έχουν συνδέσει τη δημιουργικότητα με τις ψυχικές ασθένειες, ενώ ορισμένες μελέτες αποδίδουν στον αυτισμό τη δημιουργική σκέψη προσωπικοτήτων όπως ο Δαρβίνος, ο Σωκράτης, ο Άινσταϊν, ο Ουόρχολ και ο Νεύτωνας.

Την ίδια σχέση είχε δείξει πέρυσι μελέτη του διάσημου Ινστιτούτου Καρολίνσκα της Σουηδίας, η οποία διαπίστωνε ότι οι καλλιτέχνες και οι επιστήμονες απαντώνται συχνότερα σε οικογένειες με διπολική διαταραχή (μανιοκατάθλιψη) και σχιζοφρένεια.

Τώρα, η ίδια ερευνητική ομάδα επιβεβαιώνει τα ευρήματα εξετάζοντας μια μεγαλύτερη ποικιλία ψυχιατρικών διαγνώσεων, από τη σχιζοσυναισθηματική διαταραχή μέχρι τη νευρική ανορεξία

Η μελέτη

Η μελέτη εξέτασε 1,2 εκατομμύρια ασθενείς και τους συγγενείς τους μέχρι τα ξαδέλφια δεύτερου βαθμού. Δεδομένου ότι κάθε ασθενείς αντιστοιχήθηκε με ένα υγιές άτομο στην ομάδα ελέγχου, η έρευνα κάλυψε μεγάλο μέρος του γενικού σουηδικού πληθυσμού.

Η ανάλυση έδειξε ότι η διπολική διαταραχή είναι πιο συχνή σε άτομα με επιστημονικά ή καλλιτεχνικά επαγγέλματα, όπως οι χορευτές, οι φωτογράφοι και οι συγγραφείς, αναφέρουν οι ερευνητές στο Journal of Psychiatric Research.

Οι συγγραφείς, ιδιαίτερα, εμφανίζονται πιο συχνά μεταξύ των ασθενών που κάνουν κατάχρηση ουσιών ή πάσχουν από σχιζοφρένεια, κατάθλιψη και διαταραχές άγχους. Επιπλέον, οι συγγραφείς είναι 50% πιθανότερο να θέσουν οι ίδιοι τέρμα στη ζωή τους συγκριτικά με το γενικό πληθυσμό.

Ακόμα, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα δημιουργικά επαγγέλματα είναι πιο συνηθισμένα στους συγγενείς ασθενών με σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή, νευρική ανορεξία και, σε μικρότερο βαθμό, με αυτισμό.

Όπως σχολιάζει ο Σάιμον Κιάγκα, μέλος της ερευνητικής ομάδας, τα αποτελέσματα των αναλύσεων υποδεικνύουν ότι οι ψυχικές διαταραχές έχουν συχνά και μια καλή πλευρά.

«Ο γιατρός και ο ασθενής πρέπει να καταλήγουν σε συμφωνία για το τι πρέπει να θεραπευτεί και με ποιο κόστος» λέει ο Κιάγκα. «Στην ψυχιατρική και γενικά στην ιατρική υπάρχει η παράδοση να βλέπουμε τις ασθένειες σε άσπρο-μαύρο και να προσπαθούμε να απαλλάξουμε τον ασθενή από κάθε χαρακτηριστικό που θεωρείται νοσηρό» παραδέχεται.

Αναδημοσίευση από το tovima.gr /  Βαγγέλης Πρατικάκης

.