Κυριακή 14 Ιουνίου 2009
Σάββατο 13 Ιουνίου 2009
Τρίτη 2 Ιουνίου 2009
Δεν είμαστε η φυλή, η εθνικότητά μας, δεν είμαστε το επάγγελμά μας, δεν είμαστε τα νεύρα μας, δεν είμαστε τα συναισθήματά μας..
Είμαστε και ένα και ξεχωριστά. Υπάρχει ένα μέρος του εαυτού μας που ειναι ένα με όλους και τότε όμοιο και ένα μέρος – η προβολή μας στην ύλη που ειναι μοναδική.
O άνθρωπος αισθάνεται σα μια ξεχωριστή οντότητα σ’ αυτόν τον κόσμο. Αισθάνεται απομονωμένος από το Θεό, τη φύση και τ’ άλλα όντα.
Σύμφωνα με τις περισσότερες πνευματικές φιλοσοφίες αυτό είναι στην πραγματικότητα μια ψευδαίσθηση. Τον έχει ξεγελάσει η ψευδαισθητική δύναμη της ύλης και νομίζει ότι είναι ξεχωριστός.
Αυτή η ψευδαισθητική δύναμη της υλικής δημιουργίας, κάνει τον άνθρωπο να ξεχνάει την παντογνωστική και αιώνια ευδαιμονική πνευματική του φύση. Τρώγοντας τον καρπό του δέντρου «της γνώσης του καλού και του κακού», ο άνθρωπος έχασε την ικανότητα να βλέπει το ENA. Τυφλώθηκε και δε μπορεί να δει την αληθινή θεϊκή του φύση, που αδρανεί μέσα του κρυμμένη, σαν ένας σπόρος έτοιμος να βλαστήσει, φτάνει μόνο να τον ποτίσει.
Αγνοώντας την αληθινή του φύση, ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να ταυτιστεί με αυτά που βλέπει: το σώμα, το νου και την προσωπικότητά του. Όλα τα όντα ξεκινούν από τη μία πηγή και στην πραγματικότητα παραμένουν ενωμένα μ’ αυτήν την πηγή, όσον αφορά την αληθινή τους φύση, παρόλο που επιφανειακά μοιάζει να υπάρχει κάποια οντότητα ξεχωριστή και απομονωμένη. Το παράδειγμα του κύματος που χρησιμοποιούμε συχνά, είναι χρήσιμο εδώ.
O ωκεανός και τα κύματα
Κάθε κύμα μοιάζει να είναι μία ατομική ύπαρξη, ξεχωριστή από τα άλλα κύματα. Αυτό όμως είναι μόνο μια επιφανειακή και προσωρινή πραγματικότητα, που τελειώνει σύντομα καθώς το κύμα βυθίζεται πάλι στην αρχική του πηγή: τον ωκεανό.
H βασική και μόνιμη πραγματικότητα από την οποία ξεκίνησε το κύμα και στην οποία θα επιστρέψει, είναι ο ίδιος ο ωκεανός. Όλα τα κύματα έρχονται από τον ωκεανό και ξαναγυρίζουν σ’ αυτόν. Ακόμα και στο διάστημα που υπήρχε, το κύμα ήταν πάντα σ’ επαφή και είχε σα βασική του πραγματικότητα τον ωκεανό.
Έτσι κι ο άνθρωπος είναι σαν το κύμα και ο Θεός σαν τον ωκεανό. Όλοι οι άνθρωποι είναι στιγμιαίες εκδηλώσεις και μέρη του ενός Θεού. Ζούμε και ταυτιζόμαστε με την προσωρινή υλική και νοητική μορφή μας, αλλά αναπόφευκτα πρέπει να παραιτηθούμε από αυτή. H αληθινή, αιώνια πραγματικότητά μας πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εμφάνισή μας σαν ξεχωριστές προσωπικότητες, είναι τελικά η Θεϊκή Βάση κάθε ζωής - ο Θεός.
O σκοπός της ζωής λοιπόν, είναι να διαλύσουμε την ψευδαίσθηση της ξεχωριστότητας, που έχει σαν αιτία της την ταύτισή μας με το «κύμα», και να ταυτιστούμε με τον “ωκεανό” ώστε να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε την ενότητα μας με κάθε μορφή ζωής.
Όταν αισθανόμαστε ανταγωνισμό, φόβο, ζήλεια, φθόνο, θυμό ή μίσος για έναν άλλον άνθρωπο, αγνοούμε αυτήν την έμφυτη ενότητα. Mεγενθύνουμε την άγνοιά μας για την αλήθεια και διαιωνίζουμε και τη δική μας δυστυχία και των άλλων. Το συναίσθημα της αγάπης δημιουργεί την έλξη και την ένωση με τους άλλους και μας βοηθάει να ξεπεράσουμε την ξεχωριστότητα, που είναι μια κατάσταση όπου αισθανόμαστε ευάλωτοι και απομονωμένοι.
Όταν ταυτιζόμαστε με τη φύση μας σαν κύμα, συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τ’ άλλα κύματα. Ποιος είναι πιο μεγάλος, πιο ωραίος, πιο σημαντικός. Μπλέκουμε με αισθήματα έλξης κι αποστροφής, ανωτερότητας και κατωτερότητας και χάνουμε κάθε αίσθηση ενότητας και ασφάλειας. H ξεχωριστότητα δημιουργεί φόβο. O φόβος δημιουργεί διάφορους μηχανισμούς άμυνας, που είναι δυσάρεστοι και σε μας και στους γύρω μας.
Όταν μπορέσουμε να δούμε κάθε άνθρωπο -και ακόμη κάθε ζώο, έντομο και φυτό- σαν άλλο ένα κύμα στην ίδια θάλασσα, σα μέρος του δικού μας Εαυτού, τότε όλα τα αρνητικά συναισθήματα και παιχνίδια, καθώς και τα δυσάρεστα, καταστρεπτικά και συχνά βίαια αποτελέσματά τους, θα εξαφανιστούν.
Ρόμπερτ Ηλίας Νατζέμυ
