Πόσο φοβόμαστε το θάνατο! Εκείνο όμως που φοβόμαστε, στην πραγματικότητα, είναι η ζωή.

“Φτενοί θανατεροί καπνοί

λύνουν τα μέλη των ανθρώπων.

Οι ψυχές βιάζονται να αποχωριστούν το σώμα

διψούν και δεν βρίσκουν νερό πουθενά^.

κολνούν εδώ κολνούν εκεί στην τύχη

πουλιά στις ξόβεργες^.

σπαράζουν ανωφέλευτα

όσο που δεν σηκώνουν άλλο τα φτερά τους.

Φυραίνει ο τόπος ολοένα

Χωματένιο σταμνί”

Γιωργος Σεφερης

“…Η ζωή μου δεν ήταν η ζωή ενός μουσικού.

Ήταν περισσότερο η ζωή ενός επικίνδυνου και ανήσυχου νέου

που η μουσική κατάφερε κάπως να τον ηρεμήσει και να τον κάνει

“κατ’ επιφάνειαν νόμιμον” …

Θέλω ν’ απαλλαγώ από όλες τις εφήμερες

και κάπως μάταιες απολαύσεις που με έδεναν τόσο καιρό με το χώμα,

με τη γη και να πετάξω προς το θάνατό μου και που ξέρεις;

Ίσως πετώντας προς Αυτόν θυμηθώ τον ξεχασμένο μου

προορισμό…την πορεία μου προς τα άστρα. Άδειος και Ολόφωτος”

Μάνος Χατζιδάκις.

Τι είναι θάνατος;

Κάθε καρπός ωριμάζει και πέφτει. Εν τούτοις, έχουμε ποτέ αντικρίσει αυτόν τον καρπό με τρομαγμένο ύφος; Όχι, είναι μια φυσική εξέλιξη. Με τον ίδιο τρόπο, τη στιγμή που το Κάρμα του φυσικού σας σώματος έχει λήξει, το πνεύμα ή η ψυχή σας εγκαταλείπει το σώμα. Ο θάνατος είναι ο χωρισμός του αστρικού σώματος από το φυσικό σώμα ως μέρος της διαδικασίας της φυσικής εξέλιξης.

Τη στιγμή που κάποιος δεν επιθυμεί πια να ζει σ' αυτό το σπίτι, το εγκαταλείπει με δική του επιλογή. Αν κάποιος τον βοηθήσει να φύγει, παραμένει ευγνώμων προς αυτόν τον άνθρωπο και τον θεωρεί σαν καλό φίλο. Έτσι και ο θάνατος είναι φίλος μας. Πράγματι, ο θάνατος είναι η ίδια μας η προέκταση-η προέκταση της ίδιας μας της ψυχής.

«Οσο ζει ένας άνθρωπος, ο θάνατος δεν υπάρχει και όταν υπάρχει ο θάνατος,

ο άνθρωπος αυτός δε ζει πια ». Επίκουρος

«Ζωή σχολείο εστί, θάνατος το πτυχίο η αποφοίτηση»

«Θάνατος είναι η γέφυρα για να περάσεις απέναντι, κάπως έπρεπε να γίνει και αυτό απλά ο θάνατος αναλαμβάνει αυτό το ρόλο της γεφύρωσης»

«Ύπαρξη το νόμισμα θάνατος η μία πλευρά ζωή η άλλη»

«Θάνατος υπάρχει όπου υπάρχει ζωή, και ζωή υπάρχει όπου υπάρχει θάνατος και χρόνος υπάρχει όπου υπάρχουν και τα δύο δηλαδή ζωή και θάνατος σε μια συνύπαρξη»

«Ο άνθρωπος δεν θα καταλάβει ποτέ τι εστί θάνατος διότι απλά δεν μπορεί να κατανοήσει τι σημαίνει ζωή χωρίς σώμα , πέρα από το σώμα αν δεν το βιώσει πρώτα»

Δεν είναι φρίκη, αλλά χαρά.

Δεν είναι κλείσιμο, αλλά άνοιγμα.

Άνοιγμα σε μια ζωή υπέροχη, που αρχίζει

τότε ακριβώς που νομίζεις ότι τελείωσε.

Κι αυτό γιατί δεν τελειώνει,

απλώς συνεχίζεται με τρόπους τόσο υπέροχους,

τόσο γεμάτους από γαλήνη και σοφία και χαρά,

ώστε είναι δύσκολο για μένα να τους περιγράψω

και για σένα να τους καταλάβεις.

Καθήκον του καθενός είναι να προετοιμάζεται για τον θάνατο με τέτοιο τρόπο, που να ζει καλά τη ζωή του, ώστε όταν έρθει ο φυσικός θάνατος, να μην είναι τρομακτικός. Καλή προετοιμασία σημαίνει την ανάπτυξη μιας βαθιάς διείσδυσης στη φύση του βαθύτερου Εγώ σας, που θα ολοκληρώνει την προσωπικότητά σας, που θα απλοποιεί τη ζωή σας. Όταν ζείτε μια ζωή εσωτερική και χρήσιμη και δέχεσθε τον θάνατο με πνευματικό τρόπο, ο θάνατος θα χάσει την αιχμηρότητά του και θα πάψει να είναι κάτι τρομακτικό.

Μ' αυτή τη διαδικασία είναι πολύ σημαντικό να απλοποιήσετε τη ζωή σας, να την θεωρήσετε σαν ένα ταξίδι. Όσο λιγότερες αποσκευές μεταφέρετε όταν ταξιδεύετε, τόσο καλύτερα αισθάνεστε. Με άλλα λόγια, αν μεταφέρετε πολλά υλικά αποκτήματα, πολλές επιθυμίες, προσκολλήσεις, τότε η ζωή θα είναι ένα φορτίο γεμάτο πόνους.

Είναι ψευδαίσθηση να νομίζετε ότι όσο πιο πολλά αντικείμενα κατέχετε, τόσο θα είστε καλύτερα καλυμμένοι. Στην πραγματικότητα, δεν θα γίνετε παρά ο φύλακας πολλών υλικών αγαθών, που ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσετε. Αν έχετε μόνο μια καρέκλα και ένα τραπέζι, θα τα χρησιμοποιείτε και θα χαίρεστε κάθε μέρα. Αλλά, αν υποθέσουμε ότι έχετε είκοσι καρέκλες και τραπέζια να ξεσκονίσετε, είκοσι καρέκλες και τραπέζια να συγυρίσετε, είκοσι καρέκλες και τραπέζια να προφυλάξετε από τη φθορά ή την κλοπή, θα περνάτε όλο σας τον καιρό για να τα τακτοποιήσετε. Δεν θα έχετε ούτε τον χρόνο να καθίσετε στις καρέκλες, ούτε να βάλετε κάτι πάνω στα τραπέζια!

Είναι απαραίτητο να απλοποιήσετε την υλική και ψυχολογική σας ζωή. Για να προωθήσετε την νοητική σας απλότητα, προσπαθήστε να κατανοήσετε ότι ο νόμος του Κάρμα είναι αλάθητος. Είναι ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος: όπως σπέρνετε έτσι θερίζετε και θα είστε ο μόνος που θα υποστεί τις συνέπειες.

Όλες οι πράξεις ή κάρμες που θα εκτελέσετε με τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις, έχουν τα αποτελέσματά τους. Όλα τα αρνητικά πράγματα που κάνετε, ενάντια στη συνείδησή σας, ενάντια στην ηθική, θα σας πληγώσουν τώρα ή αργότερα. Δεν μπορείτε να ξεφύγετε από τον νόμο του κάρμα. Εάν το κάρμα σας δεν είναι σωστό, εάν βασίζεται στο ψέμα, στην ατιμία ή στην απάτη, εάν το κάρμα σας φέρνει αρνητικές καταστάσεις και πολλή ανησυχία, θα δημιουργήσει βάρος στο ασυνείδητό σας.

Αν όμως, εκτελείτε δίκαιες πράξεις, που σας επιτρέπουν να έχετε συμπόνια, ταπεινότητα, γενναιοδωρία, θυσία, ταπεινοφροσύνη και αγάπη-οι πράξεις αυτές εξαγνίζουν το πνεύμα σας. Ζείτε με λιγότερα λόγια και εντάσεις. Το πνεύμα σας χαλαρώνει.

Επί πλέον, για να απλοποιήσετε την εξωτερική σας ζωή, πρέπει να έχετε καλή επικοινωνία (σατσάνγκα), οπότε το πνεύμα σας σκέπτεται συνεχώς το Θεό. Θα πρέπει, επίσης, να μάθετε την τέχνη του «πράττειν οικειοθελώς». Μην επικεντρώνετε τη σκέψη σας μόνο στα μέλη της οικογένειάς σας, αλλά να θεωρείτε τον εαυτό σας σαν μέρος της ανθρωπότητας.

Τελικά, αναπτύξτε ένα αγνό Εγώ, γεμίζοντας τη ζωή σας με έναν συνδυασμό της αγάπης προς τον Θεό και τη σκέψη «ποιος είμαι πραγματικά;». Μάθετε να βλέπετε τον Θεό σαν αντικείμενο άπειρης αγάπης και την πραγμάτωση του Θεού σαν τον ύψιστο σκοπό της ζωής σας.

Είδα κάποιον που πέθαινε. Πόσο φοβόμαστε το θάνατο!

Εκείνο που φοβόμαστε, στην πραγματικότητα, είναι η ζωή· δεν ξέρουμε πώς να ζήσουμε· ξέρουμε μόνο τη θλίψη και ο θάνατος δεν είναι παρά η έσχατη θλίψη. Χωρίζουμε τη ζωή στο να ζούμε και στο να πεθαίνουμε. Οπότε υπάρχει αναπόφευκτα ο πόνος του θανάτου, με τον αποχωρισμό που φέρνει τη μοναξιά, την απομόνωση. Η ζωή και ο θάνατος είναι μία κίνηση, όχι δύο ξεχωριστές καταστάσεις.

Να ζεις σημαίνει να πεθαίνεις - να πεθαίνεις ως προς το καθετί - και να ξαναγεννιέσαι κάθε μέρα. Αυτό δεν είναι ένα θεωρητικό απόφθεγμα αλλά κάτι για να το δοκιμάσει κανείς και να το ζήσει. Είναι η θέληση, αυτή η μόνιμη επιθυμία να είσαι κάτι, που καταστρέφει τελείως το να «υπάρχεις» απλώς. Αυτό το να «υπάρχεις» είναι τελείως διαφορετικό από τον ύπνο της ικανοποίησης, της εκπλήρωσης ή τα συμπεράσματα της λογικής.

Αυτός ο τρόπος ύπαρξης δεν παίρνει υπόψη του τον εαυτό. Ένα ναρκωτικό, ένα ενδιαφέρον, κάτι που απορροφάει, μια πλήρης ταύτιση, μπορεί να φέρει κάποια επιθυμητή κατάσταση, που και πάλι είναι ο νους που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Αληθινή ύπαρξη σημαίνει σταμάτημα της επιθυμίας. Παίξε μ' αυτές τις σκέψεις και πειραματίσου με κέφι.

Κρισναμουρτι

Στο ερώτημα, γιατί να τον φοβόμαστε αφού ποτέ δε θα έχουμε την εμπειρία του;

θα παραθεσω μια αληθινη ιστορια που διηγηθηκε ο Γιογκαναντα Παραμχαμσα (εγραψε την :αυτοβιογραφια ενος γιογκι), για εναν φθασμενο γιογκι που ηταν στα τελευταια του.

Ρωτησαν λοιπον τον γιογκι οι μαθητες του πως νιωθει.

Και ο γιογκι αποκριθηκε: Δεν ειναι ακριβως φοβος, ειναι οπως ο δισταγμος δευτερολεπτων που νιωθει ενα πουλι φυλακισμενο χρονια, οταν του ανοιγεις το κλουβι, λιγο πριν πεταξει στον καθαρο ουρανο...

Εν κατακλειδι , θα ηθελα να προσθεσω οτι ο καθε φοβος - και οχι μονο ο αρχεγονος φοβος του θανατου, βασιζεται στην αγνοια. Η γνωση, η βαθυτερη κατανοηση, οτι δεν ειμαστε το σωμα, δεν ειμαστε ο νους, αλλα αυτοι που εχουν σωμα και νου... απελευθερωνει.

Να είσαι έτοιμος για τα πάντα και τα πάντα περιέχουν ακόμα και το θάνατο!

Μάθε να ενεργείς στην ζωή άψογα. Να δίνεσαι αλλά να μην ταυτίζεσαι με τα πράγματα. Να σέβεσαι τις δυνάμεις που διέπουν και αλληλεπιδρούν στην ζωή και να δίνεις τον καλύτερο σου εαυτό κάτω από οποιαδήποτε συνθήκες. Φυσικά πάντα να αναλαμβάνεις το κόστος και την ευθύνη των πράξεων σου άμεμπτα.

Να γνωρίζεις ότι η παρουσία του θεού είναι παντού και πάντα σε όλα τα πράγματα, διότι εποίησε τον κόσμο με απόλυτη και πλήρη αρμονία. Οπότε ας υποκλιθούμε στην ζωή και στα δώρα που μας προσφέρει όποια και αν είναι αυτά, είτε έχουν μέλι ειτε δηλητήριο, εξάλλου στην άλλη άκρη του πόνου βρίσκεται η σοφία.

Να ακολουθείς την καρδιά σου αφού πρώτα την ρωτήσεις:

«Έχει αγάπη αυτό το μονοπάτι;»

Αν έχει προχώρα, αν όχι εγκατέλειψε το αμέσως. Δεν αξίζει για τίποτα και για κανέναν να σπαταλήσεις την ζωή σου. Πόσο μάλλον να σου ρουφήξει την ζωή η ύλη , την στιγμή που ο θάνατος σε παραφυλά κάθε στιγμή χωρίς να το γνωρίζεις . Το αγνοείς μεν, αλλά υπάρχει δε.

Να έχεις μνήμη θανάτου, διότι έτσι θα κατακτήσεις μέσα σου την ματαιότητα των πραγμάτων υλικών και μη, ώστε να ζείς την καθημερινότητα με πληρότητα, σαν κάθε μέρα σου να είναι η τελευταία στην ζωή.

Να βλέπεις, να ακούς και να δίνεις σημασία στην λεπτομέρεια διότι αυτή μπορεί να σε ανυψώσει η να σε σκοτώσει.

O σκοπός είναι ξεκάθαρος, να εξελίξεις την συνείδηση σου σε όλα τα επίπεδα της επίγνωσης στην εκδηλωμένη ζωή, ανεξάρτητα από τις χρηστικότητες τις κοινωνικής διαμόρφωσης. Μην ξεχνάς όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση εκπαίδευσης, οτι η εξέλιξη είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αιτίας. Διότι δεν γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι.

Το να είσαι παρών κάθε στιγμή σημαίνει να περνά μια στιγμή στα αρχεία του παρελθόντος και να γνωρίσεις στο 100% γιατί συνέβη η πράξη σου αυτή και από ποια αιτία προήλθε το αποτέλεσμα . Εάν δεν γνωρίζεις, τότε απλά ήσουν απών και το ασυνείδητο απλά χόρευε στην εκδήλωση του χρόνου ενώ εσύ ήσουν μεθυσμένος υποκινητής του.

Να μάθεις να εκτιμάς ! από τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου μέχρι και τον πόνο που σου δόθηκε από την ζωή, διότι απλά είναι μια πρόκληση που καλείσαι να ξεπεράσεις ώστε να λάβεις κάποιο συγκεκριμένο δίδαγμα.

Στη Μαχαμπαράτα,

ο Μπίσμα, πριν τον εκούσιο θάνατό του, διδάσκει τον Γιουντιστίρα, τον πρωτότοκο των Παντάβα, τον τρόπο προετοιμασίας για έναν ευχάριστο θάνατο:

Να αποφύγεις τρεις σημαντικές πράξεις:

να καταστρέψεις τη ζωή άλλων πλασμάτων, να κλέψεις και να οικειοποιηθείς τα αγαθά άλλου.

Να αποφύγεις τέσσερα είδη λόγου:

να εμπλακείς σε μοχθηρές συζητήσεις, να πεις λέξεις που πληγώνουν, να μιλήσεις για τα λάθη των άλλων και να πεις ψέματα.

Να αποφύγεις τρεις νοητικές πράξεις:

να οικειοποιηθείς τις σκέψεις των άλλων, να πληγώσεις ψυχικά άλλους και να αρνηθείς να πιστέψεις στη διδασκαλία των ιερών γραφών και λόγων.

Giannis Doganis for Faos Samadhi.

Η δυαδική σχέση ζωής – θανάτου.

Θίγοντας ένα υπαρξιακό θέμα μάλλον “σκληρό”, όπως η δυαδική σχέση ζωής – θανάτου.

του Γιαννη Δογανη

“Ο θύτης και το θύμα:
παίκτες παιχνιδιού μονάχα,
εφήμεροι σαν όνειρο.”

Ο βαρβαρος νεοελληνας-κατ’ευφημισμον ανθρωπος-προσκολλημενος σε κτηνωδη και αναχρονιστικα εθιμα, γιορτασε και φετος το Θείο Πάθος με τον Θανατο δια της σφαγης, εκατομμυριων αθωων αμνοεριφιων, δινοντας εμφανη και σαφη δειγματα του πολιτισμου του και της ηθικης προοδου του προς ολες τις αισθανομενες υπαρξεις…Ικανοποιησε το τερψιλαρύγγιό του και διασκεδασε στα χλιδάτα φατσιμάρε μαγαζιά των πόλεων.

“καθένας νίβει τα χέρια του και τα δροσίζει…
Ένοχος δεν υπάρχει, καπνός… κατάργησαν τα μάτια τους, τυφλοί.
Μάρτυρες δεν υπάρχουν πια, για τίποτε.

Αλλά…
πρέπει να βγεις από τούτο τον ύπνο. τούτο το μαστιγωμένο δέρμα
…το φως είναι σφυγμός
ολοένα και πιο αργός και πιο αργός
θαρρείς πως πάει να σταματήσει…
…το αίμα τώρα τινάζεται
γυρεύει να περάσει απ’ το θάνατο
για να βρει τη χαρά.”

Γ. Σεφέρης

Όμως εκεί έξω από τα μαγαζιά, είναι ο θάνατος που περιμένει και δε γίνεται να το ξεχάσουμε. Γιατί κάποτε θα βγεις έξω από την εκκωφαντική ηχορύπανση των μαγαζιών, δεν μπορείς αιώνια να κρύβεσαι…

Ζούμε μαθαίνοντας ή επιβιώνουμε επαναλαμβάνοντας?

Ο θάνατος μας φοβίζει τόσο γιατί κανένας δεν θέλει να σταματήσει το “κρυφτό”.
Ο εφιάλτης της σημερινής ζωής είναι η έλλειψη επικοινωνίας μέσα σε μια κοινωνία όπου όλοι νομίζουν ότι επικοινωνούν! Και γι’ αυτό δημιουργούμε. Καθένας με τον τρόπο του και τις δυνατότητές του. Για να πούμε στους άλλους ότι υπάρχουμε και ότι αυτοί υπάρχουν για μας.

Όμως το να αναζητάς τη ζωή, το να γυρεύεις την αλήθεια, σημαίνει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Να πεθάνεις στη ζωή εκείνη που νομίζεις ότι είναι ζωή. Δεν είναι. Μόνο τότε μπορεί να γεννηθεί το καινούριο. Χρειάζεται μια σταύρωση και μόνο τότε μπορεί να υπάρξει ανάσταση. Γιατί η ζωή, η ζωή που γνωρίζουμε σαν ζωή, είναι εφήμερη, ψευδαίσθηση, μάγυα. Δεν είναι αληθινή. Υπάρχει μια άλλη ζωή. Τούτη η ζωή δεν είναι παρά ένα μεγάλο όνειρο, μια μεγάλη παράσταση.

“Η ύπαρξή μας είναι παροδική
σαν τα φθινοπωριάτικα σύννεφα.
Η γέννηση και ο θάνατος των πλασμάτων,
μοιάζουν με τις κινήσεις ενός Χορού.
Μία ολόκληρη ζωή δεν είναι τίποτα περισσότερο
από μία αστραπή στον ουρανό,
το κύλισμα ενός χείμαρρου σε μια απότομη πλαγιά”

ΓΚΟΤΑΜΑ ΒΟΥΔΑ

Το σώμα είναι ροή, σαν ποτάμι, λεει ο Οσσο. Διαρκώς αλλάζει, κινείται. Δεν έχει τίποτα αιώνιο μέσα του. Στην πραγματικότητα, το σώμα πεθαίνει κάθε στιγμή, κάθε μέρα. Ο θάνατος συνεχίζεται επί εβδομήντα - ογδοντα χρόνια. Ο θάνατος δεν είναι συμβάν. Είναι μία μακρόχρονη διαδικασία. Αν είμαστε ταυτισμένοι με το σώμα, φυσικά και θα υπάρχει συνέχεια ο φόβος ότι ο θάνατος πλησιάζει. Μπορούμε να ζήσουμε, αλλά μπορούμε να ζήσουμε μόνο μέσα στο φόβο. Αλλά και ο νους είναι ακόμη πιο εφήμερος και πιο φευγαλέος από το σώμα. Και ο νους αποσυντίθεται διαρκώς. Ο νους είναι το εσωτερικό μέρος του σώματος και το σώμα είναι το εξωτερικό μέρος του νου.

«Σπόρος η ζωή ο θάνατος το λουλούδι»

Μαλβανά Τζαλαλουντίν Ρουμί

Πέρα από το σώμα και το νου (σκέψεις), υπάρχει μια καθαρή συνειδητότητα, μια καθαρή αγνότητα, μια αθωότητα, ένας καθρέφτης. Είναι ο παρατηρητής που παρατηρεί το σώμα – νου χωρίς να ταυτίζεται. Όταν αυτή η καθαρή επίγνωση, η καθαρή συνειδητότητα συμβεί, για πρώτη φορά η ύπαρξη γίνεται ζωή. Και όταν υπάρχουμε, τότε δεν υπάρχει θάνατος. Γιατί ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής. Είναι το αποκορύφωμά της. Είναι ο καρπός των προσπαθειών μιας ζωής. Το ταξίδι τελειώνει. Γυρίζουμε σπίτι.

Με το θάνατο δεν πεθαίνουμε. Μόνο η ενέργεια που μας έχει δοθεί μέσω του σώματος και μέσω του νου απελευθερώνεται, επιστρέφει στον κόσμο. Εμείς γυρίζουμε στον Οίκο. Στην πραγματικότητα δεν φοβόμαστε το θάνατο. Ο φόβος είναι κάπου αλλού. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν ζούμε αληθινά. Αυτό είναι που δημιουργεί τον φόβο του θανάτου. Ο φόβος έρχεται επειδή δεν ζούμε. “Δεν έχω ζήσει ακόμη, και αν συμβεί ο θάνατος, τότε θα πεθάνω χωρίς να έχω ζήσει”, συνηθίζεται να λέγεται.

Στην Μπαγκαβάντ Γκίτα αναφερεται :

«Όπως κάποιος που βγάζει τα παλιά του ρούχα για να φορέσει καινούργια, το ίδιο και η ενσαρκωμένη ψυχή, έχοντας εγκαταλείψει το φθαρμένο σώμα της, αναζητά ένα άλλο».

Αν αναλογισθούμε χωρίς τρόμο τον θάνατο, με καθαρό μυαλό, δεν θα στερηθούμε τη χαρά της ζωής. Ο θάνατος είναι τρομακτικός εξ' αιτίας της άγνοιάς μας ( αβίντυα).

Η σύγχρονη ψυχολογία δέχεται ότι και στο σεξ συμβαίνει ένας μικρός θάνατος. Η πιο πιστή αντιστοιχία του θανάτου στην καθημερινή ζωή θεωρείται από τους ψυχολόγους η διαδικασία του οργασμού. Μια ζωτική ενέργεια απελευθερώνεται από το σώμα. Νιώθουμε οργασμικοί, χαλαρωμένοι. Και στον θάνατο; Όλη η ενέργεια που έχει συσσωρευτεί επί χρόνια, απελευθερώνεται. Ο ύστατος και μεγαλύτερος οργασμός. Ο θάνατος μπορεί να γίνει η απόλυτη ολοκλήρωση, αυτό όμως είναι δυνατόν μόνο αν έχουμε ζήσει τη ζωή. Όταν πεθαίνει ένας Άγιος, η ενέργεια που εκλύεται είναι θείο δώρο για τους παρευρισκόμενους.

Προσφατα στην Αθηνα, σ’ ένα καταμεστο ακροατηριο, ο Ιρβιν Γιαλομ προετρεψε το κοινο να ζησει την ζωη του στο επακρον, αφηνοντας πισω «ένα κουφιο φερετρο, χωρις απωθημενα ».


Ο θάνατος δεν είναι μια εχθρική παρουσία.
Είναι η φυσική διαδικασία εγκατάλειψης μιας προσωπικότητας για μια άλλη.

«Ω, θάνατε, πού είναι το κεντρί σου,
Άδη, πού είναι η νίκη σου;»

(Κορινθίους Α΄ 15:55)

“Ο θάνατος σας τρομάζει;” ρώτησαν τη γερόντισσα Γαβριηλία. Απάντησε:

“Αυτός είναι που δεν με τρομάζει καθόλου! Όταν έρθει η ώρα να φύγω, εμένα μου φαίνεται πολύ απλό γιατί δεν υπάρχει θάνατος. Γιατί κλείνει μία πόρτα και ανοίγει μία άλλη! Όταν φύγω απ’ αυτόν τον κόσμο, όπως όταν περνά μια βάρκα – που λέει και ο ποιητής – δεν αφήνει κανένα σημάδι πίσω της στο νερό, έτσι και γω…Απάθεια! Είμαι μόνο θεατής! ”

Οι πραγματικοί ασκητές ζουν την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία τους και πεθαίνουν με πολλή συνειδητότητα για το τι ακριβώς είναι ο θάνατος και έτσι δεν παρασύρονται από τον πανικό και τον τρόμο.

“Τους ανθρώπους”, γράφει ο Επίκτητος, “δεν τους ταράζουν τα ίδια τα πράγματα, αλλά οι ιδέες που έχουν για τα πράγματα”. Αν ο θάνατος ήταν κάτι φοβερό, θα ήταν και για τον Σωκράτη. Αλλά και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έχει παρόμοια γνώμη: “Ας μιλήσουμε τώρα για το θάνατο, γιατί ο θάνατος φοβίζει τους περισσότερους ότι είναι μεγάλο κακό, επειδή αγνοούν την αλήθεια”.

Σε πολλές θρησκείες και φιλοσοφίες που σημάδεψαν την εξέλιξη της ανθρωπότητας, το φως βρίσκεται σε διαρκή και εξοντωτικό πόλεμο με το σκοτάδι, η ζωή με το θάνατο, το καλό με το κακό, το θετικό με το αρνητικό. Έτσι διαμορφώθηκε ένας ιδεαλισμός ποτισμένος από αγωνία να επικρατήσει το πρώτο και να αφανιστεί το δεύτερο. Όμως αυτό είναι τόσο ακατανόητο όσο και η ύπαρξη ηλεκτρικού ρεύματος χωρίς θετικό και αρνητικό πόλο. Τα “αντίθετα” είναι δύο διαφορετικές πλευρές της πραγματικότητας, του ίδιου υπό παρατήρηση συστήματος. Η εξάλειψη του ενός πόλου συνεπάγεται την εξάλειψη όλου του συστήματος.

Η ίδια η φύση μας δείχνει ότι το καθετί βρίσκεται σε διαρκή κίνηση και αλλαγή. Η μεταβολή είναι η ουσία της ζωής. “Όλα κυλούν και τίποτα δε μένει σταθερό”, έλεγε ο Ηράκλειτος. Στον Φαίδωνα ο Σωκράτης μας λέει ότι παντού στη φύση μπορεί να παρατηρήσει κανείς το παιχνίδι των αντιθέσεων: μέρα και νύχτα, ύπνος και εγρήγορση, ζωή και θάνατος κ.τ.λ. Όλα τα ζεύγη των αντιθέτων έχουν παροδική και μεταβαλλόμενη μορφή. το καλό και το κακό μπορούν να μεταβληθούν σε καλύτερο και χειρότερο αντίστοιχα. Η νύχτα προβάλλει από την μέρα μέσω του λυκόφωτος και η μέρα από την νύχτα μέσω του λυκαυγούς. Παντού στο Σύμπαν διακρίνουμε το παιχνίδι του γιν και του γιανγκ.

Ο Σωκράτης βεβαιώνει: “Δεν υπάρχει θάνατος ούτε για τους ζωντανούς, ούτε για εκείνους που έχουν φύγει”, υπονοώντας ότι είναι μόνο ένα γεγονός στην συνείδηση. Και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αποφαίνεται: “Ούτε γεννήθηκε, ούτε υπάρχει κάτι νεκρό στον κόσμο, ούτε θα υπάρξει ποτέ”. Και για να μας διαλύσει κάθε πιθανή παρανόηση, συνεχίζει: “Τίποτε απ’ όσα υπάρχουν στον κόσμο, δεν θα χαθεί ποτέ”. Από την άλλη μεριά, ο Ευριπίδης, πιο ανθρώπινος αναρωτιέται: “Ποιος ξέρει αν είναι ζωή αυτό που λέμε θάνατος κι αν ο θάνατος είναι η ζωή;” Και ο Πίνδαρος έρχεται να δώσει την θριαμβική απάντηση: “Ο ήλιος λάμπει για τους νεκρούς, ενώ οι ζώντες περιβάλλονται από την σκιά της νύχτας!”.

Όμως ο Πίνδαρος, αν και ποιητής, ήταν ταυτόχρονα φιλόσοφος και σοφός. Τα όσα λέει δεν απευθύνονται στους κοινούς ανθρώπους, αλλά σ’ εκείνους που γνώριζαν το μυστικό των Ελευσίνιων Μυστήριων. Για τους Έλληνες σοφούς η γέννηση, ο θάνατος και η επαναγέννηση θα μπορούσαν – και από μια σκοπιά έπρεπε – να συμβούν κάποια στιγμή στη ζωή του μύστη, όχι πραγματικά, αλλά μέσα στη συνείδησή του. Ο κύκλος αυτός έπρεπε να βιωθεί συνειδησιακά

Για τον Ηράκλειτο “πραγματικός θάνατος είναι όσα βλέπουμε ξύπνιοι”. Όσο για τον άλλο θάνατο, εκείνον της μύησης, ο ίδιος ο σοφός της Εφέσου μας λέει: “Όταν τα μάτια του σβήνουν, (ο μύστης) ανάβει ένα φως στον Εαυτό του μέσα στην νύχτα”. Ο Πλάτωνας στο συγκεκριμένο θέμα διατύπωσε το εξής: <Το “Αυτό” δεν μπορεί να κατανοηθεί παρά μόνο σε σχέση με το “Έτερον”>. Το “Αυτό” είναι η ζωή και οι εκφάνσεις της: το κλάμα του μωρού, το ερωτικό φιλί των εραστών, ο πόνοι της γέννας, το λουλούδι που ανθίζει, το ζώο που γρυλίζει όταν απειλείται. Το “Έτερον” είναι η ανυπαρξία, η μοναξιά, ο θάνατος, το κρύο…

Αν όμως προσκολληθούμε μόνο στο Αυτό, χάνουμε την απόλαυση. Γιατί πως μπορείς να νιώσεις ζεστασιά αν δεν έχεις κρυώσει; Πως μπορείς να νιώσεις αγαλλίαση αν δεν έχεις πονέσει…Το να κοιτάζουμε λοιπόν το θάνατο στα μάτια, σημαίνει πολύ απλά να επιδιώξουμε η ζωή μας να είναι ο αρμονικός συνδυασμός, η αρμονική συνύπαρξη του Αυτού με το Έτερον. Για ν’ αγαπήσουμε το Αυτό πρέπει να γνωρίσουμε το Έτερον και το αντίστροφο. Μόνο έτσι θα απολαύσουμε ηδονικά την απόλυτη ετερότητα, τον θάνατο. Άλλωστε όπως είπε ο Wittgenstein: “Ο φόβος του θανάτου είναι το πιο εύγλωττο σημάδι ενός Λάθους, δηλαδή μιας κακής ζωής”.

Αυτό που κάνει όμορφη την αρχή είναι η ύπαρξη του τέλους.

Χρειαζόμαστε μια διεύρυνση της συνείδησης ώστε να βλέπουμε όχι μονόπλευρα, αλλά ολοκληρωτικά. Η ανατολή του Ήλιου είναι η γέννηση της μέρας, η δύση του είναι ο θάνατός της. Η συνάντηση μ’ ένα θετικό δημιουργικό άτομο είναι η γέννηση μιας ευχάριστης κατάστασης, ο αποχωρισμός ένας μικρός θάνατος. Όλα αυτά, είναι μικρές ή μεγάλες αλλαγές που μπορούν να μας μάθουν να κυλάμε μαζί τους, αλλά και με τη μεγάλη αλλαγή που μας περιμένει…Θα μάθουμε έτσι να χορευουμε με το θάνατο, αλλά σε κάθε στροφή αυτού του Χορου, θα ξαναανακαλύπτουμε τη ζωή, την άνοιξη και την ελπίδα.

Και θα μάθουμε να χαιρόμαστε απλά και βαθιά το κάθε τι, γιατί θα ξέρουμε την φύση του, τον κύκλο που θα διαγράφει η γέννησή του και την ποιότητα της οδύνης, της χαράς του κάθε τοκετού. Ένα διαρκές ταξίδι από την αγωνία στην έκσταση! Ο θάνατος είναι το μόνο παιχνίδι που παίζουμε με τον ίδιο απολαυστικό τρόπο ως το τέλος της ζωής μας. Βέβαια είναι ένα δύσκολο παιχνίδι. Πρέπει να ξέρεις πότε θα του κρυφτείς και πότε να του φανερωθείς. Οι πιο καλοί παίχτες είναι αυτοί που λαχταρούν με όλη την ψυχή τους τη ζωή. Με το άλλο της χέρι η λαχτάρα της ζωής χαϊδεύει πάντα το θάνατο!

Η συνείδηση δεν μπορεί ν’ αφανιστεί με τον θάνατο, γιατί η συνείδηση ξεπερνά το Χρόνο. Πρέπει να μάθουμε να προσεγγίζουμε το θάνατο μ’ ευγνωμοσύνη γνωρίζοντας τι ακριβώς είναι:

“η τελική εξαφάνιση του εγώ, το τέλος της πλάνης του χρόνου και του Εαυτού. Ο χρόνος και ο εαυτός είναι το παλιό κέλυφος που μια μέρα η συνείδηση θα σπάσει, όπως η πεταλούδα σπάει το κουκούλι για να πετάξει προς τον Ήλιο”.

(Darryl Reanney)

Ο χωροχρόνος βρίσκεται εδώ απλά για να κάνει κάτι. Όταν δεν υπάρχει χρόνος, τότε δεν υπάρχει θάνατος. Υπάρχει Αγάπη. Στο μεταξύ χορεύουμε το Χορό και παίζουμε το Παιχνίδι, επειδή η χαρά βρίσκεται στην αλλαγή της πορείας και όχι στην κατάληξη. Απλά, όσο συνεχίζεται το εσωτερικό ταξίδι, το απολαμβάνουμε, αυτό είναι η ουσία. Αυτό έχει σημασία πάνω απ’ όλα! Και η προσωπική αλήθεια του καθενός μας.

«Μην επιθυμείς τίποτα.
το τέλος σου που είναι ατελείωτο
είναι σαν μια νιφάδα χιονιού
που στροβιλίζεται και διαλύεται στον καθάριο αέρα»

Ζεν ποίημα

Giannis Doganis / Πρωτη δημοσιευση στο Ξανθη Φιλοσοφειν.

Αυτή τη θαυμαστή Ουσία που ονομάζεται Χριστός.

Στην πραγματικότητα ο Χριστός,
δεν είναι ένα ανθρώπινο άτομο, ούτε θεϊκό.
Ο Χριστός είναι Κοσμική Ουσία, Παγκόσμια και Άπειρη.

Ο Χριστός είναι ο Λόγος. Είναι Ουράνια Φωτιά.
Είναι Τελεια Πολλαπλη Ενοτητα.
Είναι η ζωή που δονείται σ ολόκληρο το Συμπαν.
Είναι αυτό που υπήρχε πάντα και θα υπάρχει για πάντα.
Είναι η αγνότητα τα αγνότητας .
Είναι ο βαθιά εσωτερικός Μεσσίας μας.
Είναι ο βαθυς εσωτερικός Σωτηρας μας.
Είναι ο Κύριος της Τελειότητας.
Είναι Κοσμική Ουσία, Παγκόσμια και Άπειρη.


O Θεός έχει θρησκεία;
Aνήκει ο Θεός σε μία μόνο θρησκεία;
Πιστεύω ότι υπάρχει μόνο Ένας Θεός και είναι Aγάπη.

H αγάπη, είναι η ουσία κάθε θρησκείας.

Ποιό έχει πιο πολλή σημασία;
Tο όνομα, με το οποίο Tον καλούμε, ή η αγνότητα της καρδιάς που καλεί;
Υπάρχει μόνο Ένας Θεός και είναι Aγάπη.

"Δεν χρειάζεστε βοήθεια για να εισέλθετε στην Βασιλεία των Ουρανών, γιατί ποτέ δεν έχετε φύγει από εκεί. Αλλά υπάρχει ανάγκη για βοήθεια πέρα από τον εαυτό σας, αφού περιβάλλεστε από λανθασμένες πεποιθήσεις για την Ταυτότητά σας, την μόνη πραγματική, την δημιουργημένη από τον Θεό.

Σας δίνονται βοηθοί με πολλές μορφές. Eχουν ονόματα που διαφέρουν κατά καιρούς, γιατί ο χρόνος χρειάζεται σύμβολα, αφού από μόνος του είναι μη πραγματικός. Ο Θεός δεν βοηθά διότι Αυτός δεν γνωρίζει καμιά ανάγκη. Αλλά δημιουργεί τους Βοηθούς του Τέκνου Του, όσο αυτό πιστεύει ότι οι φαντασιώσεις του είναι αληθινές. Να ευχαριστείτε τον Θεό γι’ αυτούς, γιατί θα σας οδηγήσουν σπίτι σας.

Το όνομα του Ιησού είναι το όνομα κάποιου που κάποτε ήταν άνθρωπος, αλλά είδε το πρόσωπο του Χριστού σε όλους τους αδερφούς του και θυμήθηκε τον Θεό. Έτσι, ταυτίστηκε με τον Χριστό, και δεν ήταν πια άνθρωπος, παρά ένα με τον Θεό.

Ο άνθρωπος ήταν η ψευδαίσθηση, γιατί φαινόταν ότι ήταν μια ξεχωριστή ύπαρξη, που περπατούσε μόνη της, μέσα σε ένα σώμα που φαινόταν να κρατά τον εαυτό του διαχωρισμένο από τον Εαυτό του, όπως κάνουν όλες οι ψευδαισθήσεις. Όμως, ποιος μπορεί να σώσει εκτός κι αν βλέπει τις ψευδαισθήσεις και έπειτα τις αναγνωρίζει γι αυτό που είναι;

Ο Ιησούς παραμένει ένας Σωτήρας διότι είδε το εσφαλμένο χωρίς να το δεχτεί γι’ αληθινό. Και ο Χριστός χρειαζόταν την μορφή του, ώστε να μπορέσει να εμφανιστεί στους ανθρώπους και να τους σώσει από τις ψευδαισθήσεις τους.

O Χριστός παίρνει πολλές μορφές με διαφορετικά ονόματα μέχρι που η ενότητά τους ν’ αναγνωριστεί. Αλλά ο Ιησούς είναι για σας ο κομιστής του μοναδικού μηνύματος του Χριστού για την Αγάπη του Θεού" .

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ / Εγχειρίδιο για Διδασκάλους / Ιησους

Ο Ιησούς
είναι η πιο αμφιλεγόμενη και πολυσυζητημένη φιγούρα σε όλους τους αιώνες.

Πόσα δεν έχουν ακουστεί και γραφτεί για τον Ιησού – Χριστό!
Πόσοι δεν έχουν μιλήσει εν ονόματι Του! Πόσα Του έχουν καταλογίσει!
Πόσους ιερούς πολέμους και εγκλήματα Του έχουν χρεώσει!
Λες και ζήτησε αυτός να γίνει οργανωμένη θρησκεία!

Λες και δεν βρισκόμαστε στον πλανήτη της ελεύθερης βούλησης. Λες και δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι των πράξεών μας και των επιλογών μας και γι αυτό θέλουμε να τα φορτώσουμε σε κάποιον και βρήκαμε τον Ιησού.

Πόσες ταινίες έχουν γυριστεί γι αυτόν.
Κάποιοι έχουν πει ότι παντρεύτηκε την Μαρία την Μαγδαληνή.
Κάποιοι άλλοι έχουν πει ότι δεν υπήρξε καθόλου.
Κάποιοι τον λατρεύουν σαν Θεό, κάποιοι τον θεωρούν απλά έναν επαναστάτη της εποχής του.
Κάποιοι λένε ότι ήταν ένας από τους πιο σπουδαίους διδασκάλους.

Ήταν ένας επαναστάτης;
Ήταν ο Υιός του Θεού;
Ήταν Θεός;
Τελικά τι είναι για μένα ο Ιησούς – Χριστός;

Η απάντηση, όπως και σε όλα τα πράγματα, βρίσκεται μέσα μου.

Ο Χριστός είναι ο Ιερός μου Εαυτός. Ο Εαυτός ο δημιουργημένος από τον Πατέρα μου, κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Ο Εαυτός που βρίσκεται μέσα σε όλους μας, αέναος και αναλλοίωτος. Ο Εαυτός στον οποίο οδηγούμαστε όταν πορευόμαστε στην ατραπό προς το Φως.

Ο Ιησούς είναι ο δάσκαλός μου, ο φίλος μου, ο αδερφός μου. Είναι το πρότυπό μου. Φυσικά και υπήρξε και υπάρχει, αφού με συντροφεύει, με καθοδηγεί και μου μιλά. Όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλους. Απλά η επιλογή αν θα τον ακούσουμε είναι δική μας. Ο Ιησούς είναι το πρότυπό μου γιατί είναι ο Χριστός. Είναι αυτός που στην πορεία του στην Γη, κατόρθωσε να γίνει ο Υιός του Θεού. Είναι αυτός που με την ζωή του έγινε το παράδειγμα για όλους εμάς.

Τώρα αν παντρεύτηκε ή δεν παντρεύτηκε, γεννήθηκε ή όχι με παρθενογένεση, ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου.

Πηγη: SPIRITUAL TREASURES / truthseeker-christina.blogspot.com

Κρυπτόγραμμα για το Χριστό. Η «άλλη» προσέγγιση του Χριστού.


Η νύχτα έπεσε. Ο Χριστός καθόταν σ΄ ένα κατώφλι.
Ένας γραμματέας πλησίασε και ρώτησε:
«Γιατί κάθεσαι στο πέρασμα;»

Ο Χριστός απάντησε:

«Γιατί Εγώ είμαι το κατώφλι του Πνεύματος. Εάν θα περάσεις, πέρνα μέσα από Εμένα».

Ένας άλλος γραμματέας ρώτησε:
«Είναι δυνατό ο γιος του Δαυϊδ να κάθεται στο μέρος των σκυλιών;
Ο Χριστός απάντησε:
«Αλήθεια, συκοφαντείς τον Δαυϊδ τον Πατέρα Μου».
Έγινε σκοτάδι κι ένας τρίτος γραμματέας ρώτησε:
«Γιατί κάθεσαι σα να φοβάσαι το σπίτι;»

Ο Χριστός απάντησε:

«Περιμένω το σκοτάδι της νύχτας για να Με απαλλάξει από τη θέα σας. Αληθινά το σκοτάδι ας χαθεί μέσα στο σκοτάδι».

Ύστερα σηκώθηκε και δείχνοντας το όρος Μορύα όπου στεκόταν ο Ναός είπε:
«Ο προπάππος Μου έφτιαξε το Ναό από πέτρα, αλλά κάθεται ακόμα κάτω από το λινό πανί της τέντας».

Είπε ο γραμματέας: «Ο τρελός, πιστεύει ότι ο Σολομών ζει ακόμη»
Και έφυγαν μέσα σε άγνοια.
Ύστερα η Μαρία βγήκε από το σπίτι και βλέποντας τον Χριστό είπε:
«Δάσκαλε, μοιράσου το βραδινό μας φαγητό».

Ο Χριστός απάντησε:

«Το δώρο της καρδιάς λάμπει μέσα στα σκοτάδια».

Ένα μέλος του Σαντχεντρίμ ρώτησε το Χριστό:
«Θαρθείς σ΄ εμάς αν σε καλέσουμε;»

Ο Χριστός απάντησε:

«Καλύτερα να πάω σε νεκροταφείο γιατί εκεί δεν υπάρχει ψέμα».

Το μέλος του Σαντχεντρίμ συνέχισε:
«Γιατί δε μας αναγνωρίζεις, όταν ακόμα και ο πατέρας σου παντρεύτηκε μια από τα μέλη μας;»

«Περιμένετε μέχρις ότου το σπίτι σας καταρρεύσει.
Τότε θα έρθουμε».

«Γιατί λοιπόν θα έρθεις; Για να καταστρέψεις ή να οικοδομήσεις;»

«Ούτε για καταστροφή, ούτε για ανέγερση, αλλά για εξαγνισμό. Γιατί δε θα επιστρέψω στις παλιές εστίες».

«Τότε λοιπόν δε σέβεσαι τους προπάτορες σου;»

«Νέα κύπελα έχουν δοθεί για τη γιορτή. Το να σέβεσαι έναν πρόγονο, δε σημαίνει, κατ΄ ανάγκη, να πίνεις από το κύπελό Του».

ΠΗΓΗ: Φύλλα από τον κήπο του Μορύα.

Η θεοσοφική προσέγγιση του Χριστού, όπως συνολικά εκδηλώθηκε από τον 19ο αιώνα με τη Ε.Μπλαβάτσκυ και συνεχίστηκε στον 20ο ,κύρια με τη Α. Μπέζαντ και η εσωτεριστική διδασκαλία με τη Αλ. Μπέιλυ και Ελ. Ρέριχ, παρουσιάζει μια εικόνα του Χριστού, τελείως διάφορη, ως πλήρη αντίθετη, της επίσημης εκκλησίας. Η οποία εκκλησία δεν έχει διστάσει να θεωρεί το Χριστό ως ένα απόντα ηγέτη του κεντρικού συμβουλίου του σύγχρονου Σαντχεντρίμ!

Ο Χριστός παρουσιάζεται ως ένα υπαρκτό ζωντανό πρόσωπο, ως ένα αξίωμα (με την έννοια της ευθύνης και όχι της εξουσίας) και ως μια κατάσταση συνείδησης, τη «χριστική» συνείδηση.

Κεντρικός πυλώνας της διδασκαλίας αυτής είναι η αποδοχή της θεωρίας της μετενσάρκωσης. Έτσι ο Χριστός σκιαγραφείται ως ένας αγωνιστής, που με κοπιαστικές προσπάθειες και μέσα σε πολλές χιλιάδες χρόνια κατόρθωσε να αναπτύξει τη συνείδηση του , από ενσάρκωση σε ενσάρκωση και να πάρει αυτό το αξίωμα που κατείχαν άλλοι πριν από αυτόν.

Ο Βούδας, ο Κρίσνα, ο Μωάμεθ, ο Δίας, η Αθηνά είναι μικρότερα ή μεγαλύτερα σε ηλικία, αγαπημένα πνευματικά του αδέρφια! Ο Βούδας έλεγε ότι δεν υπάρχει σημείο στη γη που να μην έχει αφήσει τα κόκαλά του…

Η διδασκαλία όλων αφορά τη μετάβαση από το «σκοτάδι» στο «φως» και διαφέρει μόνο εξωτερικά ανάλογα το χρόνο και τόπο που δίνεται! Δεν είναι ένας θρησκευτικός ηγέτης αλλά ένας σοφός Δάσκαλος στο ύψος του Σωκράτη, του Πυθαγόρα.

Το ότι κατάφερε ο επίσημος Χριστιανισμός να τον παρουσιάζει ως μεγάλο Πάπα και αρχιεπίσκοπο είναι μια μεγάλη ήττα της Γνώσης. Προφανώς αλλοίωσε και αφαίρεσε κείμενα της Καινής Διαθήκης και ιστορικά κατάργησε το δόγμα της μετανσάρκωσης στη πέμπτη οικουμενική σύνοδο με πληρωμένους ιερείς από την αδίστακτη αυτοκράτειρα Θεοδώρα.

Έτσι καταργήθηκε η ιδέα της αιώνιας εξέλιξης και εισήχθηκαν οι θεωρίες περί αιώνιας τιμωρίας και κολάσεως, που έφεραν το σκοτεινό μεσαίωνα και τις φωτιές της Ιεράς εξέτασης. Ακόμα αυτές οι «ποιότητες» υπάρχουν στην εκκλησία και ακόμα προσπαθούν και το καταφέρνουν να φυλακίσουν την ανθρώπινη συνείδηση με τη ιδέα της αμαρτίας, της ενοχής, το φόβο του θεού, τον οίκτο, τη μείωση της αυτοπεποίθησης, την εξάρτηση από ένα ιερέα.

Ο θεοσοφικός Χριστός είναι πολύ πιο κοντά σίγουρα στην πραγματικότητα, στη λογική, στην προσδοκία μας. Κανένα ελεύθερο πνεύμα δεν μπορεί να δεχθεί τον εκκλησιαστικό Χριστό. Γίνεται σωστά άθεος ή αναζητά πάλι σωστά εξηγήσεις από άλλες πνευματικές θεωρήσεις.

Ο πραγματικός Χριστός σήμερα, ως μια κατάσταση συνείδησης, ίσως και ως πρόσωπο, φοράει τζιν, έχει επάγγελμα, βγάζει με αξιοπρέπεια χρήματα για να ζήσει την οικογένεια του , έχει αγαπημένη, μεγαλώνει παιδιά σ’ ένα στοργικό σπίτι.
Αγκάθι στην καρδιά του κάθε παιδί που σκοτώνεται ή πεθαίνει από τη φτώχεια…

Αν ως πρόσωπο εμφανιστεί, η Ιδέα της Μοιρασιάς θα είναι το κεντρικό του μήνυμα, ως η μεγαλύτερη επιτακτική ανάγκη πάνω στο πλανήτη.

Αυτή τη στιγμή με εκατομμύρια σώματα, ζει και εργάζεται σε όλες τις χώρες.
Μπορεί να λέγονται γιόγκι, μποντισάτβα, σούφι, χριστιανοί μυστικιστές, οδυσσείς, θεοσοφιστές, εσωτεριστές, βιοπαλαιστές τίμιοι, καλλιτέχνες με έμπνευση, επιστήμονες με ερευνητικό μυαλό, πολιτικοί με αρχές, άνθρωποι με αξίες, μάνες με στοργή, πατεράδες που θυσιάζονται, νέοι άνθρωποι που ερωτεύονται.

Αυτός είναι ο σύγχρονος Χριστός!

Η μόνη διαφορά του Ιησού από όλους εμάς, είναι ότι ο Ιησούς ανακάλυψε και πραγμάτωσε αυτή τη θεϊκή φύση, ενώ εμείς όχι ακόμα!

Κάτι που έχουν κάνει ήδη, όλοι οι άλλοι μεγάλοι μύστες και στέκουν δίπλα Του πολύτιμοι συνεργάτες και συμπολεμιστές στις δικές τους μεγάλες μάχες, που αφορούν την εξέλιξη της πλανητικής συνείδησης.

Καθόλου νομίζω δε θα στεναχωρηθεί ο Χριστός αν τιμούμε εξίσου το Βούδα, το Κρίσνα, το Δία, τον Απόλλωνα, το Μωάμεθ, τον Πατάντζαλι, το Διόνυσο, τον Ορφέα.

Αν προσέξουμε καμία διδασκαλία, δεν αντιφάσκει με την άλλη.
Όλες αφορούν την αυτοπραγμάτωση!

Μόνο που όλες προσπαθούν να απευθυνθούν και να ωφελήσουν όλους τους βαθμούς αντιληπτικότητας γι΄ αυτό είναι λίγο-πολύ συμβολικές (παραβολές κλπ) και χρειάζονται μια αποκρυπτογράφηση.

Στην Καινή Διαθήκη βρισκουμε:

«Έσται θεοί»

«Εσείς θα κάνετε περισσότερα από εμένα»

«Είναι ο Χριστός πρωτότοκος σε πολλούς αδελφούς»

Όταν οι θεοί είναι αληθινοί και οι άνθρωποι είναι αληθινοί.

Δυο είναι οι πιο σημαντικές ερωτήσεις :

1. Ποιος είμαι;
2. Ποιος είναι ο θεός μου;

Η γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας συνιστά την προσωπικότητα μας.
Η γνώμη που έχουμε για το θεό δείχνει την ποιότητα της συνείδησης μας.

Αν θεός είναι το χρήμα, αυτό θα προσδιορίσει τις επιδιώξεις μας.
Αν είναι ένας ιδιότροπος γέρος σε κάποιο σύννεφο, μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε εδώ εμείς!
Αν είναι ένας τρομερός εκδικητής θα τρέμουμε οποιαδήποτε παράπτωμα.
Αν ειναι ενας αιμοσταγής, θα θέλει αίμα απίστων…
Αν είναι αδιάφορος για το δίκιο, εμείς γιατί όχι;
Αν επιτρέπει την ανισότητα, ξέρει αυτός και εμείς συμφωνούμε!
Αν είναι ένα πρόβατο που το σφάζουν ή το διώχνουν, θα έχουμε και εμείς την ίδια μοίρα.
Αν εκδικείται και βασανίζει τους ανυπάκουους με την κόλαση και εμείς επίσης.
Αν περιβάλλεται με χρυσό και ζει σε πολυτελείς ναούς, γιατί να μην έχουμε τους ίδιους στόχους.

Όσοι Χριστιανοί, τόσοι Χριστοί!
Όσοι πιστοί , τόσοι θεοί!

Ας τσακίσουμε λοιπόν τις βλάσφημες πραγματικά εικόνες της επίσημης εκκλησίας! Ας αντικαταστήσουμε το λεκιασμένο χιτώνα από τις προσφορές, τις λαμπάδες, τις εμπορικές επενδύσεις, το φόβο, την αμαρτία, την ενοχή, την υποκρισία, με ένα τζίν και ένα καθαρό πουκάμισο! Ας γκρεμίσουμε τους άτιμους αρχιεπισκοπικούς θρόνους, να λιώσουμε το χρυσάφι των εικόνων, να σώσουμε παιδιά που πεθαίνουν από πείνα.

Η Ορθοδοξία, δεν κατρακύλησε μαζί με την Καθολική σε σταυροφορίες, ιερές εξετάσεις, πυρές, στυγνή εξουσία, αλλα δεν απαλλάσσεται ιστορικά από τις ίντριγκες του Βυζαντίου, το ανελέητο κυνηγητό του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, τον αμύθητο πλουτισμό, το ανάθεμα στον Βενιζέλο και τη Μικρασιάτικη καταστροφή, τη συμφωνία στις εκτελέσεις των αριστερών, τη σιωπή στα βασανιστήρια της χούντας, το σύγχρονο σκοταδιστικό λόγο όπου ο διαφωτισμός (κατά το μακαριστό Χριστόδουλο) ήταν η αρχή του κακού.

Μια νέα παγκόσμια θρησκεία έρχεται ως μια αναγκαιότητα στο νου και την καρδιά της ανθρωπότητας, που ξυπνάει από το λήθαργο ενός απάνθρωπου θρησκευτικού ολοκληρωτισμού και σκοταδισμού.

Η θρησκεία του να κάνεις το καλό, η Κοινή Ευημερία, το Γενικό Καλό.

Άγιος είναι μια κατάσταση συνείδησης και δεν είναι αποκλειστικότητα της ανατολικής εκκλησίας.

Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης δεν ήταν ολοφάνερα άγιος;
Η μητέρα Τερέζα;

Στις άλλες θρησκείες περιγράφεται το ίδιο επίπεδο με άλλα ονόματα.
Είναι οι φωτισμένοι, οι άνθρωποι που ολοφάνερα αφιερώνουν τη ζωή τους στο Γενικό Καλό και εμφανίζονται με πολύ μεγάλα αποθέματα ψυχικής ενέργειας και με μεγάλες ικανότητες.

Οι ινδουϊστές τον ονομάζουν «καλαχάμσα»,
Οι βουδιστές «αναγκαμίν», οι ταοϊστές αυτός που βρήκε το ταο, το ζεν οι ζενιστές, κλπ.

Και για να έρθουμε στα δικά μας , είναι το επίπεδο του Οδυσσέα μετά τη μνηστηροφονία, του Ηρακλή μετά την ολοκλήρωση των άθλων, του Ιάσονα αφού πήρε το Χρυσόμαλλο δέρας, του Θησέα μετά τη νίκη επί του Μινώταυρου.

Σε όλες τις παραδόσεις και θρύλους θα βρούμε το στόχο του ανθρώπινου πνεύματος.
Που δεν είναι άλλος από τον έλεγχο του νου...

Το καλό με το κακό χρειάζεται να συγκρουστούν.
Σε όλες τις γραφές του κόσμου βλέπουμε να προσδιορίζεται αυτή η δυαδικότητα, αυτή η διάκριση των δυο στρατοπέδων!

Η επίσημη εκκλησία τοποθετεί το διάολο, όπως και το Χριστό στα έγκατα της γης και πάνω στα σύννεφα αντίστοιχα.

Πάντως μακριά από εμάς!

Έτσι μας καθησυχάζει, μας χτυπά την πλάτη και μας διαβεβαιώνει ότι με λίγους εξορκισμούς που ξέρει θα ταχτοποιήσει το θέμα!
Υπάρχει μεγαλύτερη αποκοιμιστική δύναμη;

Δαιμονικά πνεύματα είναι οι ζωώδεις ιδιότητες του ασύμμετρου εγωισμού, της αδυναμίας, της έπαρσης, της φιλαργυρίας, της σκληρότητας, της αχαλίνωτης ηδονής, της εξαπάτησης, της υποκρισίας, της καταπίεσης και της υποταγής. Αυτοί είναι οι δαίμονες που χρειάζεται να παλέψουμε, εξ ου και ο όρος πολεμιστής.

Εδώ μπορούν να γραφτούν πολλά για τούτο το πόλεμο και να καταγραφούν τα συνήθη λάθη, με πρώτο αυτό της μείωσης της αυτοπεποίθησης του πολεμιστή, όταν ξέρει πως απέναντί του είναι αυτός ο ίδιος…

Αν θέλουμε να δούμε εξωτερικά πολλούς δαίμονες μαζί, ας δούμε στη τηλεόραση μια …επισκοπική σύνοδο! Δεν έχω δει άλλού πιο πολλές μαζί φυσιογνωμίες με δαιμονικά χαρακτηριστικά.

Ο Διάολος και το κακό υπάρχει στο πλανήτη και έχει δυο στόχους.
Οι στόχοι είναι η αύξηση της χωριστικότητας και της υλιστικότητας.

Όταν η Ορθοδοξία διατυμπανίζει ότι μόνο αυτή έχει Αγίους και την Αλήθεια και όλοι οι άλλοι οι αιρετικοί και άπιστοι ατύχησαν και στη συνέχεια συσσωρεύει το πλούτο που επιδεικνύει προκλητικά, τότε λοιπόν με το χέρι στην καρδιά, πεστε μου:

Για το Χριστό ή για το Διάολο δουλεύει;

Τη διάτρητη θεώρηση της εκκλησίας για την αιώνια κόλαση για τους ανυπάκουους και το παράδεισο για τους δικούς μας, δεν αξίζει τον κόπο να τη σχολιάσουμε.
Ο Θεός που θέσπισε και επέτρεψε κάτι τέτοιο ξεπερνά σε σκληρότητα και αδικία κάθε μεγάλο απάνθρωπο δικτάτορα και βασανιστή.

Κι όμως η εκκλησία συντηρεί αυτές τις ιδέες…καλώντας έμμεσα τους πιστούς να μιμηθούν στο κύκλο τους παρόμοιες πρακτικές…και να σκορπά φόβο στο δυστυχισμένο ποίμνιο… Πραγματικά απίστευτα και θλιβερά πράγματα που επαναλαμβάνονται ανηλεώς αιώνες…

Τα Καλά Νέα, που ποτέ δε τα άκουσε η ανθρωπότητα, είναι πως ο Παράδεισος είναι ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ και εμείς είμαστε οι θεοί μέσα σε αυτόν!

Τα κακά «νέα» είναι ότι χιλιάδες χρόνια οι ιερείς μας λένε ψέματα .

Είναι οι αδίσταχτοι έμποροι της θρησκείας, που αφαιρέσαν το κόμμα, από τη ρήση «πίστευε και μη, ερεύνα!»

Πόσες φορές και με πόσους τρόπους το είπε ο Χριστός
- κατάργωντας τους μεσάζοντες μεταξύ θεού κι ανθρώπου - Ό τι:

η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας και είναι εδώ;

Η Βασιλεία του Θεού είναι μια κατάσταση συνείδησης που τη βιώνουν όσοι ζουν στο εδώ και τώρα!

Ο Δρόμος είναι ο Μη-Δρόμος!

Όσο υπάρχει ο νους, αυτό είναι φυσικά αδύνατο και εδώ συνδέεται όλη η διδασκαλία ελέγχου του νου! Η διδασκαλία του Χριστού έτσι χρειάζεται να διαβαστεί, όπως η …Οδύσσεια! Και οι δυο διδασκαλίες αφορούν τον έλεγχο του νου!

Πηγη: Ατειχιστη πολη / http://stavrosn.blogspot.com/

– Μακάρι να λυτρωθούμε όλοι μας με την λάμψη και επίγνωση του άυλου και αΐδιου εκείνου Φωτός της Μεταμόρφωσης του Κυρίου, προς δόξα Αυτού και του άναρχου Αυτού Πατρός και του ζωοποιού Πνεύματος, των οποίων η λαμπρότητα, η θεότητα, η δόξα, η βασιλεία και η δύναμη είναι μία και η αυτή, «νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων». Γένοιτο. ―

Eυχή του Γρηγορίου Παλαμά, από την ομιλία του για τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα.


ο Παύλος από την Ταρσό μας καλεί να «φτιάξουμε» τον Χριστό μέσα μας, δηλαδή μας καλεί να αφομοιώσουμε μέσα στον οργανισμό μας, μέσα στην Ψυχή μας και το Είναι μας, αυτή τη θαυμαστή Ουσία που ονομάζεται Χριστός.

Our Father / The Lord's prayer in Aramaic.

H Προσευχη του Ιησου στα Αραμαικα.

Beautiful Hymn in Syriac / Aramaic

The Lord's Prayer in Assyrian "Aramaic".

H μυστικη προσευχη του Κυριου στα Αραμαικα.

Η νηστεία θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους φυσικούς παράγοντες θεραπείας.

Η νηστεία είναι κυρίως ηθελημένη αποχή από το φαγητό, το ποτό ή και τα δύο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Ανάλογα με τη διάρκεια και την αυστηρότητα που επιλέγει κανείς, η νηστεία μπορεί να χαρακτηριστεί ως ολική ή μερική. Η νηστεία θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους φυσικούς παράγοντες θεραπείας, καθώς συχνά θεραπεύει εκεί όπου όλα τα άλλα έχουν αποτύχει. Προσφέρει ξεκούραση στο πεπτικό σύστημα επιτρέποντας στο σώμα να καθαρίσει και να αποβάλλει τις τοξίνες που έχουν συσσωρευθεί με τα χρόνια.

Η νηστεία για θρησκευτικούς ή πνευματικούς λόγους αποτελεί συνήθεια των ανθρώπων από τους αρχαίους χρόνους. Αναφέρεται στη Βίβλο, στη Παλαιά και Καινή Διαθήκη, στο Κοράνι, στη Mahabharata και στις Upanishads. Η νηστεία, επίσης εφαρμόζεται σε πολλές άλλες θρησκείες και παραδόσεις.

Τη νηστεία χρησιμοποιεί και η ιατρική καθώς αναγνωρίζει ότι αρκετές μεταβολικές ρυθμίσεις πραγματοποιούνται κατά τη διάρκειά της και πολλά ιατρικά διαγνωστικά τεστ σταθεροποιούνται σε συνθήκες νηστείας. Σύμφωνα με την ιατρική η νηστεία ξεκινάει μετά από 8-12 ώρες αποχής απ' το φαγητό. Η διαγνωστική νηστεία αφορά αποχή φαγητού για 8-72 ώρες (ανάλογα με την ηλικία) και πραγματοποιείται υπό ιατρική παρακολούθηση για την διερεύνηση ενός προβλήματος υγείας, συνήθως υπογλυκαιμίας.

Όσον αφορά την καθημερινότητά μας ακόμα και μια μέρα νηστείας μπορεί να αποδειχτεί ευεργετική καθώς προσφέρει ξεκούραση στα έντερα, νιώθουμε το σώμα ελαφρύτερο, ολόκληρος ο οργανισμός ξεκουράζεται και επισκευάζεται. Αυτό συμβαίνει γιατί κατά τη διάρκεια της νηστείας η ενέργεια που κατά τα άλλα θα κατανάλωνε ο οργανισμός για την πέψη χρησιμοποιείται για την επανόρθωση και θεραπεία του σώματος.

Η νηστεία, όμως, προσφέρει και νοητικά οφέλη. Καθώς αποτελεί μια μορφή ασκητισμού, έναν από τους πέντε κανόνες της Raja yoga, εξασκείται για να δυναμώσει το νου και τη θέληση. Όπως μπορούμε να δυναμώσουμε τους μύες μας δίνοντας τους σταδιακά περισσότερα βάρη να σηκώσουν, έτσι μπορούμε να δυναμώσουμε και το μυαλό μας αυξάνοντας τη δυσκολία των καθηκόντων που θα εφαρμόσει. Η νηστεία, επίσης, ενισχύει τη συγκέντρωση και τη μνήμη.

Τα πνευματικά οφέλη της νηστείας είναι και αυτά σημαντικά. Όταν το σώμα και ο νους δεν αποσπώνται τρεις φορές την ημέρα από το φαγητό μένουν ελεύθερα να επικεντρωθούν σε πνευματικά ζητήματα. Όλες οι θρησκείες συνιστούν τη νηστεία - καμιά φορά σε συνδυασμό και με ολονυχτία - σαν μέσο ισχυροποίησης της προσευχής. Πολλοί γιόγκι νηστεύουν δύο φορές το μήνα στις Ekadasi μέρες (11 μέρες μετά το Νέο Φεγγάρι και την Πανσέληνο).

Οργάνωση της νηστείας

Μπορούμε να νηστέψουμε για 1-3 μέρες χωρίς την επιτήρηση ενός ειδικού. Απλά είναι καλό να διαλέξουμε μια χρονική στιγμή που μπορούμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ήρεμοι και ξεκούραστοι, ίσως το Σαββατοκύριακο. Μπορεί να θέλετε να είστε μόνοι ή με άλλους, οι οποίοι επίσης θα νηστεύουν και έτσι όλοι μαζί θα ενισχύσετε την πρακτική σας.

Μπορείτε να νηστεύετε μια μέρα την εβδομάδα κάτι που θα διατηρήσει την καλή σας υγεία και τη νοητική σας δύναμη.

Οι νηστείες του Σαββατοκύριακου συνιστώνται να γίνονται αρκετές φορές μέσα στο χρόνο και κυρίως κατά την αλλαγή των εποχών.

Οι νηστείες που διαρκούν πάνω από μια βδομάδα προσφέρουν μεγάλη πνευματική δύναμη. Συνήθως μετά την τρίτη μέρα η πείνα εξαφανίζεται. Μπορείτε να νηστέψετε μέχρι να επιστρέψει η φυσιολογική πείνα.

Πώς να νηστέψετε

Μια ολική νηστεία σημαίνει αποχή από κάθε μορφή φαγητού, είτε σε υγρή είτε σε στερεή μορφή. Ακόμα και ο χυμός θεωρείται τροφή. Το νερό από την άλλη μεριά δεν θεωρείται τροφή. Δεν ενεργοποιεί την όρεξη και δεν χρειάζεται να χωνευτεί. Το να πίνετε πολύ νερό κατά τη διάρκεια της νηστείας βοηθάει στη γρήγορη αποτοξίνωση του σώματος.

Κατά τη διάρκεια της ολικής νηστείας προσπαθήστε να μην σκέφτεστε το φαγητό. Αντίθετα, εκμεταλλευτείτε το χρόνο που θα ξοδεύατε για την προετοιμασία του φαγητού και χρησιμοποιήστε τον για να κάνετε κάποια ήρεμη δραστηριότητα που δεν θα σας κουράσει, όπως γιόγκα ή περπάτημα.

Εισπνέετε όσο περισσότερο καθαρό αέρα μπορείτε και επιλέξτε ένα φυσικό περιβάλλον για τη νηστεία. Οι αναπνευστικές ασκήσεις (Pranayama) βοηθούν στη γρήγορη αποτοξίνωση του σώματος. Καλό πάντως είναι να θυμάστε να δίνετε έμφαση στην εκπνοή.

Εξασκείστε τις Kriyas, κυρίως τη Basti, για τον καθαρισμό του σώματος, κάντε μπάνιο συχνά για να χαλαρώσετε τους μύες και να διευκολύνετε την αποβολή των τοξινών και ξεκουραστείτε.

Αν νιώσετε κάποιες παρενέργειες, όπως πονοκέφαλο ή ναυτία, πιείτε ένα τσάι μέντας ή δυόσμου, αλλά όχι μαύρο τσάι ή καφέ.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι δεν νηστεύετε σε περίπτωση εγκυμοσύνης, αν είχατε ή ακόμα έχετε οποιαδήποτε διατροφική διαταραχή ή αν έχετε αναιμία. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, συμβουλευτείτε τον γιατρό σας.

Πώς να διακόψετε τη νηστεία

Όπως είναι σημαντικό να τηρείτε κάποιες αρχές κατά τη διάρκεια της νηστείας έτσι πρέπει και να την διακόψετε με τον σωστό τρόπο. Είναι πιθανό να δημιουργηθούν στο νου κάποιες επιθυμίες για περίεργα φαγητά. Βεβαιωθείτε ότι αντιστέκεστε σε αυτές τις επιθυμίες και ξεκινήστε με αργό τρόπο την επαναφορά του φαγητού.

Την πρώτη μέρα καταναλώστε μόνο ωμά ή βραστά φρούτα. Χωνεύονται εύκολα και ενεργοποιούν με ήρεμο τρόπο τις περισταλτικές κινήσεις του πεπτικού συστήματος.

Τη δεύτερη μέρα προσθέστε ένα γεύμα που θα αποτελείται από ωμά λαχανικά. Αυτά θα συμπαρασύρουν όποιες τοξίνες έχουν απομείνει στα έντερα.

Στα ωμά φρούτα και λαχανικά την τρίτη μέρα προσθέστε μερικά λαχανικά στον ατμό. Μην ρίξετε αλάτι ή άλλα καρυκεύματα.

Την τέταρτη μέρα εισάγετε τους σπόρους στο γεύμα σας. Μπορείτε να τους συνδυάσετε με τα λαχανικά στον ατμό.

Την πέμπτη μέρα επιστρέψτε σε μια υγιεινή διατροφή προσπαθώντας να αποφύγετε τον καφέ, το τσάι, το αλκοόλ και το κρέας.