.
Κατοικώ την ηρεμία των φύλλων,

το καλοκαίρι μεγαλώνει.

.

To χιουμορ είναι δύσκολο να το συναντήσεις στην μεταφυσική του διάσταση…

To χιουμορ είναι δύσκολο να το συναντήσεις στην μεταφυσική του διάσταση…

Αλλά όταν το συναντήσεις αντιλαμβάνεσαι ότι συνάντησες την θετική ενέργεια του Θείου ελέους…
Οι σύγχρονες θρησκείες τείνουν προς την τραγική έκφραση καθώς επικρατεί η στήλη του θλιβερού Κρόνου… Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν (βλ. Υδροχόος), σύντομα θα προκύψει και η διδασκαλία του ελέους του εκρηκτικά θετικού Ουρανού…
Οι ανατολικές φιλοσοφιες έχοντας μεγαλύτερο υπόβαθρο, διαθέτουν ένα πλήρες σύστημα διδασκαλίας «ανεκδότων ιστοριών»… Όπως οι Σούφι με τον Νασραντιν Χότζα, οι Βουδιστές με τις εξωφρενικές ιστορίες Ζεν, αλλά και οι Ελληνες διασώζουν τα ανέκδοτα των κυνικών φιλοσόφων…

Τι είναι η Χαρά ?

...Ένα λεμόνι στην κορυφή της πυραμίδας !

Τι είναι η προσωπικότητα ?

... Ένας Ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο ! !

Η πιο ευτυχέστερη μέρα της ζωής μου, ήταν όταν έπαθα αμνησία μετά από κτύπημα σε τροχαίο… Ξέχασα το όνομα της προσωπικότητάς μου, δεν μπορούσα να σκεφτώ… άκουγα τους ήχους, τα πουλιά… θεωρούσα όλους όσους με πλησίαζαν συγγενείς… Έως ότου επέστρεψε η μνήμη του ονόματος μαζί με την δυστυχία της προσωπικότητας…

Τέσσερις μοναχοί αποφάσισαν να διαλογιστούν σιωπηλά χωρίς ομιλία για δύο εβδομάδες. Από το σούρουπο την πρώτη ημέρα, το κερί άρχισε να τρέμει και έσβησε έπειτα. Ο πρώτος μοναχός είπε, «Ω, όχι! Το κερί έσβησε.» Ο δεύτερος μοναχός είπε, «δεν είπαμε να μην μιλήσουμε;» Ο τρίτος μοναχός τότε είπε, «γιατί έπρεπε εσείς οι δύο να διαταράξετε την σιωπή;» Ο τέταρτος μοναχός γέλασε και είπε, «Χααα! Είμαι ο μοναδικός που δεν μίλησε!»

Μια μέρα ένας άνθρωπος ενώ περπατούσε στην ερημιά, συνάντησε μια επιθετική τίγρη. Έτρεξε αλλά σύντομα έφτασε στην άκρη ενός ψηλού γκρεμού. Απελπισμένος θέλοντας να σώσει τον εαυτό του, έπιασε ένα αμπέλι και άρχισε να κατεβαίνει, αιωρούμενος πάνω από τον γκρεμό. Όπως ήταν κρεμασμένος εκεί, δυο ποντίκια εμφανίστηκαν από μια τρύπα του βράχου και άρχισαν να μασάνε το αμπέλι. Ξαφνικά, ο άνθρωπος παρατήρησε πάνω στο αμπέλι μια παχουλή άγρια φράουλα. Την άρπαξε και την έβαλε στο στόμα του. Ηταν απίστευτα νόστιμη!

Ο δάσκαλος Ζεν Roshi Kapleau δέχτηκε να διδάξει μια ομάδα ψυχαναλυτών για το Ζεν. Αφ’ ότου συστήθηκε στην ομάδα, από τον διευθυντή του ερευνητικού ινστιτούτου, ο Roshi κάθισε κάτω ήσυχα, πάνω σε ένα μαξιλάρι. Ένας μαθητής πήγε και κάθισε κάτω, δίπλα στον δάσκαλο και τον ρώτησε «τι είναι Ζεν;»
Ο Roshi έβγαλε μια μπανάνα, την ξεφλούδισε και άρχισε να την τρώει.
«Αυτό είναι όλο;» είπε ο μαθητής «δεν μπορείς να μου δείξεις κάτι άλλο;»
«Έλα πιο κοντά παρακαλώ» είπε ο δάσκαλος. Ο μαθητής υπάκουσε κι ο Roshi κούνησε την φλούδα της μπανάνας μπροστά του. Ο μαθητής απογοητευμένος, έφυγε.
Ένας άλλος μαθητής από το ακροατήριο, σηκώθηκε και είπε «καταλάβατε;». Κανείς δεν απάντησε. «Μόλις είδατε μια εξαιρετική εξήγηση του Ζεν. Έχετε άλλες ερωτήσεις;» πρόσθεσε.
Μετά από αρκετές στιγμές σιωπής, κάποιος είπε «Roshi, δεν είμαι ικανοποιημένος από την εξήγησή σου. Μας έδειξες κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω. Σίγουρα μπορείς να μας ΠΕΙΣ κάτι για το Ζεν»
«Εάν επιμένετε στα λόγια» απάντησε ο Roshi «τότε το Ζεν είναι ένας ελέφαντας που ζευγαρώνει μ’ έναν ψύλλο».

Ένας πλούσιος ζήτησε από έναν δάσκαλο Ζεν να του γράψει κάτι που θα μπορούσε να ενδυναμώσει την ευημερία της οικογένειάς του για τα επόμενα έτη. Θα μπορούσε να ήταν κάτι που η οικογένεια θα μπορούσε να εκτιμήσει για γενεές. Σε ένα μεγάλο κομμάτι του χαρτί, ο δάσκαλος έγραψε: «Πατέρας απεβίωσε, γιος απεβίωσε, εγγονός απεβίωσε.»
Το πλούσιο άτομο έξω φρένων όταν είδε την εργασία του δάσκαλου. «Σας ζήτησα να γράψω κάτι που θα μπορούσε να φέρει την ευτυχία και την ευημερία στην οικογένειά μου. Γιατί μου δίνετε κάτι τόσο καταθλιπτικό όπως αυτό;»
«Εάν πέθαινε ο γιος σας ενώπιον σας» ο κύριος που απάτησε, «αυτό θα έφερνε την αφόρητη θλίψη στην οικογένειά σας. Εάν πέθαινε ο εγγονός σας ενώπιον του γιου σας, αυτό επίσης θα έφερνε τη μεγάλη θλίψη. Εάν η οικογένειά σας, γενεά μετά από την γενεά, εξαφανίζεται με την σειρά που έχω περιγράψει, θα είναι η φυσική πορεία της ζωής. Αυτό είναι αληθινή ευτυχία και ευημερία.»

Μια Ταοϊστική ιστορία αφηγείται έναν γέρο αγρότη που δούλευε στα χωράφια του πολλά χρόνια. Μια μέρα, το άλογό του τό ΄σκασε. Όταν το έμαθαν οι γείτονες, πήγαν να τον επισκεφτούν.
«Τι ατυχία...» έλεγαν με συμπάθεια.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, το άλογο επέστρεψε, φέρνοντας μαζί του 3 ακόμα άγρια άλογα.
«Τι καλή τύχη!» θαύμασαν οι γείτονες.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, ο γιός του αγρότη προσπάθησε να καβαλήσει ένα από τα άγρια άλογα. Μα έπεσε και έσπασε το πόδι του. Γι άλλη μια φορά οι γείτονες ήρθαν να συμπαρασταθούν.
«Τι ατυχία...» έλεγαν με συμπάθεια.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα, στρατιωτικοί ήρθαν στο χωριό και επιστράτευσαν όλους τους νέους, εκτός από τον γιό του αγρότη, επειδή είχε σπασμένο πόδι.
«Τι καλή τύχη!» θαύμασαν οι γείτονες.
«Ίσως...» απαντούσε ο αγρότης...

Δύο μοναχοί έπλεναν τις κούπες τους στο ποτάμι, όταν είδαν έναν σκορπιό να πνίγεται. Ο ένας μοναχός, αμέσως τον άρπαξε και τον άφησε δίπλα στην όχθη. Κατά την διάρκεια, ο σκορπιός τον τσίμπησε.
Καθώς συνέχισε να πλένει την κούπα του, ο σκορπιός και πάλι έπεσε στο νερό. Ο μοναχός και πάλι τον έσωσε, ενώ ο σκορπιός και πάλι τον τσίμπησε.
Ο άλλος μοναχός τον ρώτησε «αδελφέ μου, γιατί συνεχίζεις να τον σώζεις, αφού το γνωρίζεις ότι είναι στην φύση του σκορπιού να τσιμπάει;»
«Διότι είναι στην δική μου φύση να σώζω» απάντησε ο μοναχός.

Ο αυτοκράτορας ρώτησε τον δάσκαλο Gudo «τι συμβαίνει σ’ έναν φωτισμένο άνθρωπο, μετά θάνατο;»
«Πως να ξέρω;» αποκρίθηκε ο Gudo
«Επειδή είσαι δάσκαλος» απάντησε ο Αυτοκράτορας
«Μάλιστα μεγαλειότατε» αποκρίθηκε ο Gudo «αλλά όχι νεκρός δάσκαλος!»

Ένας ψυχίατρος, συνάντησε έναν δάσκαλο Ζεν σε κάποιο κοινωνικό γεγονός. Έτσι, είχε την ευκαιρία να τον ρωτήσει κάτι που καιρό τον απασχολούσε.
«Πως ακριβώς βοηθάς τους ανθρώπους;» τον ρώτησε.
«Με το να τους φτάνω εκεί που δεν έχουν να κάνουν άλλες ερωτήσεις» απάντησε ο δάσκαλος.

Υπήρχε πριν από αιώνες ένας σπουδαίος Υπουργός και Αξιωματούχος της Κίνας. Όμως, παρά την φήμη, τα πλούτη και την δύναμή του στην εξουσία, έτρεφε βαθύ σεβασμό στον πνευματικό του δάσκαλο, που επισκεπτότανε συχνά και στον οποίο πάντα συμπεριφερότανε με ευγένεια και ταπεινότητα.
Σε μια από τις επισκέψεις του, ρώτησε τον δάσκαλό του «σεβασμιότατε, τι είναι ο εγωισμός κατά την γνώμη σου;»
Αμέσως ο δάσκαλος κοκκίνισε από θυμό και είπε άγρια στον μαθητή του «τι ανόητη ερώτηση είναι αυτή;;!»
Ο Υπουργός αμέσως πετάχτηκε πάνω ξαφνιασμένος από την αντίδραση του δασκάλου του και φανερά εκνευρισμένος, έτοιμος να βάλει τις φωνές στον δάσκαλο.Τότε ο δάσκαλος τον πρόλαβε χαμογελώντας ήρεμα και του είπε «ΑΥΤΟ, εξοχότατε, είναι εγωισμός».

Ένας μαθητής των πολεμικών τεχνών, πλησίασε τον δάσκαλό του λέγοντάς του «θα ήθελα να βελτιώσω τις γνώσεις μου στις πολεμικές τέχνες. Γι αυτό, παράλληλα με την μαθητεία μου μαζί σου, θα ήθελα να μαθητεύσω και με άλλον έναν δάσκαλο, διαφορετικού στυλ. Πως σου φαίνεται αυτή η ιδέα;»
Ο δάσκαλος απάντησε «ο κυνηγός που κυνηγά δύο λαγούς, τελικά δεν θα πιάσει κανέναν»

Κάποτε ένας πάμπλουτος γαιοκτήμονας, που είχε τον Νασρεντίν για δάσκαλο των παιδιών του, επειδή του άρεσε πολύ η συντροφιά του, τού ζήτησε να πάει μαζί του σ’ ένα κυνήγι αρκούδας στα βουνά. Ο Νασρεντίν τρομοκρατήθηκε με την πρόσκληση, επειδή φοβόταν πολύ τις αρκούδες , αλλά δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και πήγε. Όταν την άλλη μέρα γύρισε στο σπίτι του, ένας γείτονας τον ρώτησε:«Πώς πήγε το κυνήγι της αρκούδας»;«Θαυμάσια», απάντησε ο Χότζας.«Πόσες αρκούδες είδες»;«Καμιά», απαντάει πανευτυχής ο Νασρεντίν.«Ε, πώς τότε πήγε θαυμάσια το κυνήγι»;«Όταν κανείς πάει σε κυνήγι αρκούδας και τις φοβάται όπως εγώ, το να μη δει καμιά αρκούδα, είναι πραγματικά κάτι θαυμάσιο».

Μια μέρα, ένας φίλος του Νασρεντίν, τον έπεισε να τον πάρει μαζί του σε μια επίδειξη μόδας που δεν είχε ξαναδεί ποτέ του. Ο Νασρεντίν -που δεν ήξερε ακριβώς τι είναι η επίδειξη μόδας- δέχτηκε, παρακολούθησε προσεκτικά από την αρχή ως το τέλος, κι όταν βγήκαν έξω ο φίλος του τον ρώτησε πώς του φάνηκε.“Σκέτη απάτη”, απάντησε ο Χότζας αμέσως.“Γιατί το λες αυτό”, ρώτησε ο φίλος του κι ο Χότζας απάντησε:“Σου δείχνουν όλες αυτές τις ωραίες γυναίκες και μετά προσπαθούν να σου πουλήσουν τα ρούχα τους”!!

Κάποτε ένας γείτονας του Νασρεντίν, τον βρήκε γονατισμένο έξω από το σπίτι του να ψάχνει κάτω στο δρόμο για κάτι.

«Τι έχασες, Χότζα μου», τον ρωτάει.

«Το κλειδί μου», απαντάει ο Νασρεντίν.

Αφού τον παρακολούθησε ο γείτονας για λίγα λεπτά να ψάχνει, τον ρωτάει:

«Και πού σου έπεσε το κλειδί σου, Χότζα μου;»

«Μέσα στο σπίτι μου», απαντάει εκείνος.

«Και γιατί τότε, το ψάχνεις εδώ έξω;»

«Γιατί, εδώ έχει περισσότερο φως», απάντησε ο Χότζας.

Κάποια φορά όρισαν τον Διογένη δικαστή σε μία κλοπή.
Η απόφασή του παραμένει μνημειώδης…
Καταδίκασε και τους δύο αντίδικους…
Τον κλέφτη γιατί όντως έκλεψε.
Τον ιδιοκτήτη γιατί δεν έχασε τίποτα!...
η ιδιοκτησία είναι ένα φανταστικό γεγονός κατά τον Διογένη…

Κάποτε έδειραν έναν κυνικό φιλόσοφο…
Αυτός τότε έγραψε το όνομα του θύτη στο μέτωπο του για να τον τιμήσει ως γλύπτη του …νέου του προσώπου και περιφερόταν στην αγορά.!

Οταν ο ανοητος ακουει για το Ταο, ξεκαρδιζεται.

Χωρις το γελιο αυτο, το Ταο δεν θα ειχε καμια σημασια...

.

Ο δρομος

 

Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.

 

Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω

και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα

και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο :

αν σταματήσω, σταματάει

Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.

Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο

και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο

όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί

όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας με : κανείς.

Οκτάβιο Παζ








.

Όταν εχεις κατανοησει...

Ενας μεγαλος Δασκαλος
δεν προσπαθεί ποτέ να εξηγήσει το όραμά του,
απλά σε καλεί να σταθείς πλάι του
και να το δεις μόνος σου.

 

Όταν εχεις κατανοησει,

όταν εχεις φθασει στο σημειο να γνωριζεις,

τοτε φερε πισω οτιδηποτε υπηρξε ομορφο στο παρελθον

και δωσε του μια νεα γεννηση,

ανανεωσε το,

ετσι ώστε ολοι εκεινοι που εχουν γνωρισει,

να μπορεσουν να ξαναβρεθουν στη γη,

ναρθουν εδώ και να βοηθησουν τους ανθρωπους.

Οσσο










.

Η χαροποιός δύναμις του κενού…

Ένας μαθητής του Βούδα, ζήτησε να του δείξει την μέγιστη πραγματικότητα...
Τον πήρε λοιπόν ο Βούδας, τον έβαλε στην βάρκα να τον περάσει στην απέναντι όχθη…
Στο μέσον του ποταμού όμως… χάθηκαν οι όχθες…
Όταν τελικά έφθασαν κάπου… Χάθηκε και το ποτάμι και η βάρκα…
Ακουγόταν μόνο το γέλιο του Βούδα…
Και η ικεσία του μαθητή...: Δεν γυρίζουμε καλύτερα πίσω...

.

Ηρεμηστε και απολαυστε το πεπρωμενο σας η λετε το πεπρωμενο να απολαμβανει εμας?...! !

Μπορείς, φίλε, να μου πεις,
από πού έρχεται αυτή η αναζήτηση
για μεγάλη ασφάλεια και οι στόχοι που μαζί της φέρνει;

Η αιτία του ακατάπαυστου αγώνα
η άγρια επιθυμία για πλούτη αμέτρητα
η απέραντη δίψα για ζωή
αυτό το ατέλειωτο κυνήγι για λίγη πρόσκαιρη ευτυχία;

Τι γρήγορα που μαραίνεται το πανέμορφο τριαντάφυλλο.
Τι εύκολα, φίλε, η θλίψη που γεννιέται.

Α, φίλε! Την παντοτινή ευτυχία σου,
δε θα τη βρεις μέσα σε ναούς,
μέσα σε βιβλία, ούτε στο ανθρώπινο μυαλό,
ούτε στους θεούς που έφτιαξες εσύ.

Όχι, φίλε, μην ψάχνεις την ευτυχία σου
σε πράγματα εφήμερα.
Βρες την ψυχή σου, φίλε, γιατί μόνο σ' αυτήν
κατοικεί ο Αγαπημένος σου.

Κρισναμουρτι

Αυτό που ονομάζουμε -εγώ - δεν υπάρχει στα αλήθεια,

είναι μια σκιά που παίρνει το σχήμα αυτού που τη φωτίζει κάθε φορά.

Άρα ποιο ειναι το εγω που ζηταει? 
Ποιος ζητάει; 
Υπάρχει κανείς ?

.

Το να εισαι `` Κυριος ``σημαινει να εισαι εσυ που κανεις κουμαντο και όχι ο νους...

Φωνές του κάμπου
λέξεις που χαϊδεύουν
τα παντζούρια μου.
Σέσι



Ο νους παραγει σκεψεις. Οι σκεψεις παραγουν πονο.

Αυτό που μπορει να σου δημιουργησει την μεγαλυτερη χαρα είναι αυτό που μπορει να σε βυθισει στο μεγαλυτερο πονο.

Γι’αυτο ελευθερος ανθρωπος είναι αυτος που μπορει να κυριαρχησει στα συναισθηματα και στο νου του.

Να γινει Κυριος.

Ετσι μπαινει στην κατασταση του « δεν φοβαμαι τιποτα, δεν ελπιζω τιποτα, ειμαι λευτερος »

Στην Κίνα ο Λάο Τσέ έγραφε στο Τάο Τε Κίνγκ:

«Είναι σοφία να γνωρίζεις τους άλλους και φώτιση να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Ο κυρίαρχος των ανθρώπων είναι ισχυρός, ο Κύριος του εαυτού του είναι πανίσχυρος».

Ο ανθρώπινος πόνος δημιουργείται όταν ο Κυριος του « σπιτιου » απουσιαζει... και κυβερνητης εχει γινει ο νους...

Ο πόνος που δημιουργουν οι σκεψεις, είναι πάντα κάποια μορφή μη αποδοχής, κάποια μορφή ασυνείδητης αντίστασης σ' αυτό που υπάρχει. Στο επίπεδο της σκέψης, η αντίσταση είναι κάποια μορφή κριτικής. Στο συναισθηματικό επίπεδο, είναι κάποια μορφή αρνητικότητας. Η ένταση του πόνου εξαρτάται από το βαθμό που αντιστέκομαστε στην παρούσα στιγμή, κι αυτός με τη σειρά του εξαρτάται από το πόσο έντονα είμαστε ταυτισμένοι με το νου μας.

Μια υγιης σταση απεναντι στα συμβαντα της ζωης είναι η άνευ όρων αποδοχή του Τι-είναι. Δεν είναι ότι καλυτερο να είσαι προσκολλημένος σε πράγματα που πηγαίνουν προς μία κατεύθυνση ή προς μιαν άλλη. Ζωντας με νοημοσυνη, ακολουθείς τη ροή του ποταμού της ζωής και επιτρέπεις στα πράγματα να παίρνουν το δικό τους δρόμο. Αφήνεις τα πράγματα να συμβαίνουν φυσικά.

Δεν υπαρχει καποια συνταγη, καποια μεθοδος να ζει κανεις την ζωη του. Νοημοσυνη ειναι να αφήνεις τη ζωή να ζει εσένα...

Η "αποταυτιση" από το νου, η μη ταυτιση με τις σκεψεις,

αποτελει τον θεμελιο λιθο της ψυχικης ισορροπιας και κατ’επεκταση του να εισαι Κυριος.

Κάθε φορά που δημιουργείται ένα κενό στη ροή του νου, το φως της συνειδητότητάς δυναμώνει.


Κάποια μέρα, θα πιάσουμε τον εαυτό μας να χαμογελάει με τη φωνή μέσα στο κεφάλι μας, όπως θα χαμογελούσαμε με τα καμώματα ενός παιδιού.

Αυτό σημαίνει ότι δεν παίρνεις πια το περιεχόμενο του νου σου και πολύ στα σοβαρά, αφού η αίσθηση του εαυτού σου δεν εξαρτάται απ' αυτόν.

Γιατι οτιδήποτε νομίζουμε ότι είμαστε, είναι απλώς μια σκέψη του μυαλού. Εμείς δεν είμαστε η σκέψη. Είμαστε η συνείδηση που γίνεται παρατηρητης-μάρτυρας της σκέψης. Αλλα ακόμη όμως και αυτό που λέμε τώρα είναι απλώς μια σκέψη...

O σταυρός που σηκώνεις
γίνεται ελαφρύτερος
σαν τον παρατηρήσεις
δίχως συναισθηματικές φορτίσεις,
με σοβαρότητα και προσοχή.
Κι'επειδή είσαι ο σταυρός σου
ανασαίνεις αλλιώτικα,
πιο βαθιά.

Οτιδηποτε λουζεται στο φως χανει τις σκιες που το κανουν τρομακτικο στο ημιφως...

.